Astronaut's Video of Rocket Launch From Space Showed Only Start of Journey

De camera zwaait naar buiten en onthult de grimmige grens tussen de atmosfeer van de aarde en de duisternis van de ruimte. Terwijl de bol langzaam ronddraait, glanst de stadsverlichting onder de punt uit het zicht. Met zo'n soepele camera-panning en grootse orkestrale muziek zo episch, zou je kunnen verwachten dat Iron Man uitzoomt, binnenkort gevolgd door het Marvel-logo.

Maar wat van de aarde naar boven komt, is iets echts: Ruslands niet-geschroefde Progress MS-10-vrachtruimtevaartuig, gelanceerd door een Sojoez-raket, op weg naar het internationale ruimtestation. ESA-astronaut Alexander Gerst veroverde zijn magnifieke lancering op 16 november om 18.14 uur. GMT, comprimeert een reeks foto's van het International Space Station om een ​​strakke clip van één minuut te maken van het streven.

We zijn gewend om artistieke weergaven van introducties te zien die keer op keer worden verspreid. Dankzij Gerst (en een prachtig uitzicht vanaf de Cupola-module van het ISS) kunnen we de werkelijke beelden van de gebeurtenis zien, van een flitsende bladerdeeg van de kerntrap die zich scheidt tot de briljante, witte en paarse verlichting van het toneel dat in de aardse atmosfeer opbrandt, voordat het voertuig de baan ingaat.

De missie bood een fantastische fotomoment doordat het leveringen leverde aan het ISS op zo'n 250 mijl boven de aarde. Maar na die eerste 15 minuten gevangen door Gerst, hoe levert een ruimtevaartuig zijn kostbare lading af aan het ISS?

Het ISS opnieuw bevoorraden

Astronauten kunnen niet precies een ruimtewandeling maken om boodschappen te halen. Op deze missie in november werden 5.653 pond lading en voorraden boven op een Sojoez-raket gelanceerd. Inbegrepen in de levering van het Progress ruimtevaartuig waren 1653 pond drijfgas, 165 pond zuurstof en lucht en 970 pond water.

Het ISS vertrouwt op een aantal bezoekende voertuigen waarop het ISS vertrouwt om bewoners en rantsoenen te bezorgen. Wanneer het Sojoez's beurt is, stijgt de Russische raket af van de Baikonoer Cosmodome in Kazachstan, met Progress op sleeptouw. Hoewel Soyuz op elk moment technisch kan starten, hebben wetenschappers vastgesteld dat de route die in Kazachstan is genomen net nadat het ISS is gepasseerd de minste tijd kost, in het beste geval slechts zes uur.

Het ruimtevaartuig ondergaat twee transfers, de Hohmann-overdracht en een bi-elliptische overdracht, om de juiste hoogte en snelheid te bereiken om veilig af te stemmen met het ISS. Tijdens de Hohmann-overdracht verbrandt Sojoez zijn motor om te migreren naar een baan die ongeveer 62 mijl lager ligt dan die van het ISS en overeenkomt met zijn snelheid. Als het voertuig eenmaal is ingehaald, begint het vaartuig met de bi-elliptische overdracht, waarbij drie verbrandingen van de motor plaatsvinden: een om de hoogte van het ISS te evenaren, een om de perfecte snelheid te bereiken en een zijwaarts als een voorzorgsmaat. De zijwaartse verbranding past de baan van het ruimtevaartuig enigszins aan, om te voorkomen dat de Sojoez het eerst het ISS induikt.

Wanneer Soyuz de geschatte hoogte bereikt die overeenkomt met het ISS, schakelt de raket een geautomatiseerd radarsysteem in dat Kurs heet om naar het station te zoeken. Als er iets misgaat, kunnen passagiers van het ruimtevaartuig het voertuig handmatig besturen. De aanpak vereist optimale verlichting, vermijd verblindend zonlicht, evenals gebieden met hoge temperatuurschommelingen in de buurt van de zonnepanelen voor contact en opname met het ISS.

Als het vaartuig zijn eerste kans mist, is de missie niet moeilijk - een andere mogelijkheid om te meren wordt geopend, maar breidt de hele procedure uit naar twee dagen totaal.

Omdat ze fotogeniek zijn naarmate ze naar het ISS worden gelanceerd, komen ze vrij vaak voor, maar ze worden zelden vastgelegd zoals Gerst dat in november deed. Koel als het is om te zien hoe SpaceX-raketten veilig op aarde raken, getuige een lanceringsvoertuig dat in de ruimte aankomt is niet minder opmerkelijk.