De vernietiging van Miami zal geweldig zijn voor garnalen tot het zuur ze krijgt

Miami is eigenlijk genaaid. De helft van de bevolking van de stad woont binnen vier voet van de zeespiegel. Afhankelijk van wie je het vraagt, wordt verwacht dat het niveau tegen het einde van deze eeuw tussen de drie en dertig voet zal stijgen. En de projecties lijken steeds erger te worden.

Het is slecht nieuws voor Floridians, maar goed nieuws voor de toekomstige inwoners van Miami: zeewezens. Wetenschappers weten al dat het leven in de zee bereid en in staat is door de mens gemaakte structuren onder water te koloniseren. Gezonken schepen, pieren en verlaten offshore boorplatformen evolueren naar kunstmatige riffen en ondersteunen een verscheidenheid aan organismen door te schuilen waar er geen geweest was. Al snel worden delen van Miami een modern Atlantis, met een diverse kolonie van onderwaterleven.

Het duurt niet lang voordat algen en ander microscopisch leven beginnen te groeien op onderzeese structuren. Deze vroege kolonisten banen de weg voor zaken als garnalen, slakken en sommige soorten vis. Koralen, zee-egels, zeesterren, mosselen en mosselen zullen naar binnen gaan en zich hechten aan Miami's rottende lijk.

Naarmate de kolonie groeit, zullen degenen die hoger in de voedselketen zijn, zeker opmerken. Vissen zullen komen voor voedsel en onderdak, en grotere vissen zullen de kleinere komen eten. Binnenkort zullen de zeehonden, walvissen en dolfijnen ook komen. Een recente studie heeft aangetoond dat zeehonden daadwerkelijk op offshore windmolenparken cruisen op zoek naar rooien, wat een behoorlijk degelijk bewijs is dat er iets goeds aan de hand is.

Hoe divers, productief en veerkrachtig onderzees Miami zal zijn als een ecosysteem valt nog te bezien. Oceaanverzuring, nog een vreselijk neveneffect van de fossiele brandstofverslaving van de mensheid, behandelt het overleven van schelpvormend zeeleven, en zou voedselwebben op een disastrerende en onherstelbare manier kunnen vernietigen. Koralen, die de riffen vormen die de basis vormen voor zoveel kustleven, zijn ook bijzonder kwetsbaar. Maar voor de wezens die zich kunnen aanpassen aan de oceanen van de toekomst, nadat de natuurlijke riffen afsterven, kunnen verzonken stadsgezichten een veilige haven bieden.