Uit te werken pillen zijn wetenschappelijk mogelijk, beter dan gewichtsverlies pillen

Mensen hebben nu meer oefeningsmogelijkheden dan op enig ander moment in de geschiedenis. Fit worden is niet langer een saaie activiteit volbracht door monotone jogs rond het park; het is commodified en havik op steeds bizarre en onvoorziene manieren.

Fitness-trends in overvloed in het moderne landschap: er zijn regimes zoals Soul Cycle, hete yoga, CrossFit, Pilates en luchtfoto fitness, samen met een overvloed aan gezonde voedingstoestellen die beloven het lichaam op een meer dynamische manier te laten trillen en verjongen dan een loopband was ooit in staat.

Ondanks onmiskenbaar verslavende rages die ons vóór zonsopgang of tijdens het happy hour naar de sportschool brengen, en ondersteboven aan het plafond hangen, en pompen pedalen in het donker omringd door lichtgevende kaarsen, de fysieke effecten die oefenen op het lichaam hebben zijn niet veranderd.

Maar de fitnessscene kan worden onderworpen aan een enorme verstoring, waarbij de microscopische effecten van sporten - de moleculaire reacties die voorkomen in vetcellen en spierweefsel - niet worden verbeterd door trendy lidmaatschappen bij fitnessclubs, maar worden gerepliceerd door een pil.

Op moleculair niveau merken onderzoekers op dat bewegen nog steeds een oefening is.

Ismail Laher, een professor in de farmacologie aan de Universiteit van British Columbia, is hoopvol voor een toekomst waarin skeletspier gestimuleerd kan worden door een tablet, hij zegt dat het geen vervanging is voor daadwerkelijke oefening - Als dat een optie is.

Laher en andere onderzoekers geloven dat een dergelijk medicijn ingrijpende gevolgen kan hebben voor mensen met een lichamelijke handicap. Volgens een recent papier co-auteur van Laher en gepubliceerd in Trends in de farmacologische wetenschappen, nieuw onderzoek wijst naar een toekomst waarin mensen met type 2 diabetes, hart- en vaatziekten, ernstige spinale problemen en obesitas, voeding kunnen krijgen die vergelijkbaar is met daadwerkelijke lichaamsbeweging, allemaal via een paar medicijnen die momenteel worden getest.

Maar hoe zou zo'n pil werken?

"Met de ontwikkeling van moleculaire technieken kunnen we specifieke moleculaire veranderingen vaststellen die plaatsvinden in cellen," zegt Laher, eraan toevoegend dat deze ontwikkelingen op moleculair niveau in het menselijk lichaam kunnen worden gesimuleerd door de inname van een pil.

"Als je een doelwit hebt, kun je medicijnen maken om met die doelen te interageren," zegt hij.

De woorden van Laher verwijzen naar de methoden van een andere recente studie, gezamenlijk geschreven door onderzoekers van de Universiteit van Sydney en de Universiteit van Denemarken in Kopenhagen. Gepubliceerd in Celstofwisseling in oktober was de studie iets van een meevaller op het gebied van oefeningswetenschap: onderzoekers analyseerden menselijke skeletspierbiopten van vier ongetrainde, gezonde mannen na 10 minuten intensieve training. Met behulp van een techniek die bekend staat als massaspectrometrie om een ​​proces genaamd eiwitfosforylering te bestuderen, ontdekte co-auteur Dr. Benjamin Parker dat korte, intensieve oefeningen meer dan 1.000 moleculaire veranderingen in het menselijk lichaam teweegbrengen.

Hoewel de Cell Metabolism-studie een soort voorbode is, biedt het werk van Laher de volgende logische stap: een massale routekaart van deze moleculaire veranderingen, die allemaal rondzwemmen in het menselijk lichaam tijdens een periode van krachtige training. Laher maakt vervolgens een theoretisch overzicht van hoe een pil op een dag in wisselwerking kan treden met deze doelen om de effectenoefening te simuleren.

Laher's onderzoek, getiteld "Oefeningspillen: aan de startlijn", bespreekt verschillende kandidaat-pillen met namen als AICAR en GW501516, en hij denkt dat ze "spieren kunnen laten groeien om efficiënter te kunnen groeien", en mensen met aandoeningen zoals spierdystrofie toestaan ​​om "grotere, sterkere en snellere spieren bereiken", ongeacht hun sedentaire toestand.

Het idee van getekende biceps en superhumanen die door de straten lopen is een gemakkelijke fantasie om te toveren na het luisteren naar Laher, die de mogelijke effecten van AICAR en GW501516 beschrijft, maar de drugs zijn helemaal niet als steroïden.

Steroïden "hebben effecten in veel delen van het lichaam, daarom krijg je de maanfase, woede, diabetes en harteffecten", zegt hij.

"Deze pillen werken niet zoiets als steroïden, ze werken onmiddellijk, en ze vallen specifiek skeletspieren aan."

Zo'n product zou zeker de intriges van risicokapitaalactivisten doen ontluiken, om nog maar te zwijgen van de bezorgdheid over sportdoping en zwarte marktactiviteit, maar Laher waarschuwt voor futuristische visies van een grote naamdrug die het idee van fitness, zoals wij dat kennen, misbruiken.

"Alleen al omdat je een spier met een medicijn kunt activeren, wil nog niet zeggen dat het gelijk staat aan de natuurlijke stimulus," zegt Laher.

Trouwens, "deze medicijnen zullen Homer Simpson niet van de bank halen. Ze zullen je niet motiveren om meer te oefenen."

De bevindingen van Laher's onderzoek, die in essentie de meest uitputtende blauwdruk tot op heden uitdragen voor het naar herkomst brengen van oefenpillen, zijn niet zonder de vele tegenstanders.

Sterker nog, sommige onderzoekers geloven dat het brengen van het soort drugs op de markt dat Laher in zijn paper beschrijft, pure fantasieën zijn.

"Hoewel het concept van het nemen van een pil om de voordelen van lichaamsbeweging te verkrijgen zonder daadwerkelijk energie te verbruiken een massale aantrekkingskracht heeft op een grote meerderheid van zittende personen, zal een dergelijke aanpak waarschijnlijk mislukken," Juleen Zierath, hoogleraar integratieve biologie aan de universiteit van Kopenhagen, vertelt omgekeerde.

Zierath rechtvaardigt haar logica door de ontelbare chemische effecten aan te geven die plaatsvinden in het menselijk lichaam - allemaal gegenereerd door oefening - en hoe gecompliceerd het is om bijna 1.000 verschillende chemische reacties met een enkele pil te benaderen.

In feite ziet ze dezelfde doorbraak van de Universiteit van Sydney als een bewijs van een onoverkomelijke taak: "Trainingen oefenen wijdverspreide verstoringen uit in tal van cellen, weefsels en organen. Het is de veelvoudigheid en complexiteit van deze reacties en aanpassingen die het hoogst onwaarschijnlijk maken dat elke afzonderlijke farmacologische benadering dergelijke verreikende effecten ooit zou kunnen nabootsen."

Of met andere woorden, een pil is te simpel van een concept dat overeenkomt met de complexe chemische verschijnselen die worden gecreëerd door lichaamsbeweging, waarvan onderzoekers al tientallen jaren ontkomen.

Laher's 'blauwdruk' is niet de eerste keer dat onderzoekers overtuigd zijn van een significante vooruitgang in de ontwikkeling van oefeningspillen. In 2012 genereerde een Harvard-onderzoeker met de naam Bruce Spiegelman krantenkoppen en wekte de aandacht van de farmaceutische industrie nadat hij een ogenschijnlijk magisch eiwit ontdekte.

Genaamd "Irisin", naar de Griekse boodschapgoodin Iris, werd aangenomen dat Spiegelman's eiwit gevaarlijke witte vetcellen omzet in productieve, gezonde bruine vetcellen.

Irisin werd als revolutionair aangekondigd en was bijna net zo snel weerlegd als de maalstroom van berichtgeving in de media en investeringen die de opkomst ervan tegenhielden.

Een van de grootste critici van Spiegelman is Harold Erickson, een professor aan de medische faculteit van Duke University. Erickson's kritiek op Irisin is indicatief voor zijn opvattingen over het grotere concept van een uiteindelijke oefenpil, waarvan hij zegt riekt naar "zeer wishful thinking."

"Het bewijs dat er een oefenpil bestaat, is nog steeds erg defect", zegt hij.

Laher is zich niet bewust van de meerdere restricties die zijn eigen onderzoek onderbouwen. "Het is onwaarschijnlijk dat er een enkele medische switch wordt ingeschakeld om alle voordelen van regelmatige lichaamsbeweging te plukken," zegt hij.

In de toekomst zal Laher de levensvatbaarheid van zijn kandidaat-pillen testen en proberen enkele zeer belangrijke vragen te beantwoorden.

"De volgende stappen draaien om effectiviteits- en veiligheidskwesties - doen deze pillen echt wat ze beweren te doen, zijn ze net zo goed of superieur aan regelmatige lichaamsbeweging, maar wat zijn precies de voordelen?"

Met andere woorden, kwesties met betrekking tot dosering, de effecten van de medicijnen op zwangere vrouwen, gehandicapten en mogelijke bijwerkingen, zijn nog niet eens aangepakt, allemaal erg grote, belangrijke vragen.

"Er is nog steeds veel dat we niet weten," zegt Laher.