Het universum is rond. Uitdijing van het heelal zonder donkere energie..
Astronomen aan de Universiteit van Californië, Berkeley hebben net een recordbrekend supermassief zwart gat ontdekt met een massa die overeenkomt met 17 miljard zonnen die in een verder relatief lege ruimte in het universum zitten. Het is een ongewone bevinding die suggereert dat deze ongelooflijk grote hemelverschijnselen feitelijk vaker voorkomen dan we denken en misschien wel op de meest onverwachte plaatsen aanwezig zijn.
"Dit forse zwarte gat is het eerste in zijn soort dat buiten de drukste delen van het universum is ontdekt", liet UCB-astronoom Chung-Pei Ma, de hoofdonderzoeker van het onderzoeksteam, weten Inverse. Typisch bevinden zich superzware zwarte gaten met zeer grote massa's (ongeveer 10 miljard keer de zon) aan de kernen van grote sterrenstelsels, die zich meestal in regio's van galactische clusters bevinden. "Deze bevoorrechte locaties zijn zeldzaam, dus deze zwarte gaten van het monster zouden ook zeldzaam moeten zijn." Het grootste supermassieve zwarte gat dat tot nu toe is opgetekend, bevindt zich in het sterrenstelsel NGC 4889 in de Coma Cluster en heeft een top van 21 miljard zonsmassa's.
Het nieuwe zwarte gat werd daarentegen gevonden in een melkweg van 200 miljoen lichtjaar verwijderd, genaamd NGC 1600, dat ongeveer even ver verwijderd is van de Coma-cluster als je kunt krijgen. Het lijkt veel op de andere 99,98 procent van het universum, wat betekent dat het meestal lege ruimte is. En het vinden van een zwart gat op slechts een paar miljard zonsmassa's schuw voor de NGC 4889 kolos in een regio als deze is totaal onverwacht.
Dingen zijn ook een grote vreemdeling als je bedenkt wat de schattingen van deze supermassieve zwarte gaten in de zonnemassa eigenlijk betekenen. De bovengrens van het NGC 4889 zwarte gat is 21 miljard zonsmassa's, maar de ondergrens is eigenlijk 3 miljard. Ondertussen is het zwarte gat van NGC 1600, nauwkeuriger gezegd, tussen 15,5 tot 18,5 miljard zonsmassa's.
Dit roept de vraag op: is het supermassieve zwarte gat van NGC 1600 slechts een eenmalige uitzondering, of is het een realistischere illustratie van hoeveel gewone superzware zwarte gaten er in de wereld zijn?
In het geval van NGC 1600 verdikt de plot een beetje meer. De sterren rond dat stelsel bewegen rond alsof het zwarte gat binair was (dat wil zeggen, twee zwarte gaten die in een baan rond de galactische kern lopen). Binaire zwarte gaten worden verondersteld vrij algemeen te zijn in grote sterrenstelsels, omdat sterrenstelsels groeien door te combineren met andere sterrenstelsels. Als elk zijn eigen zwarte gat heeft, zouden ze samenvloeien naar het centrum van de nieuwe melkweg en in een baan om elkaar draaien totdat ze botsen.
Dat zou kunnen zijn wat er speelt met NGC 1600. En er is een grote reden waarom Ma en haar collega's zouden willen weten: als het centrum inderdaad een paar zwarte gaten was die zijn samengevoegd, zou die gebeurtenis zwaartekrachtgolven produceren die worden gedetecteerd.
"Dit zou de supermassieve versie zijn van het black hole binary dat twee maanden geleden door LIGO werd gedetecteerd", zegt Ma. De uitgezonden golven zouden helaas op frequenties veel lager zijn dan waarop LIGO en de komende eLisa-missie gericht zijn, evenals andere zwaartekrachtsgolfprojecten.
Niettemin kunnen de nieuwe bevindingen misschien het script omdraaien waarvan de meeste wetenschappers die zwarte gaten bestuderen tot nu toe hebben gevolgd. "De relatie tussen zwarte gaten en hun gastheerstelsels is ingewikkelder en hangt naast de locatie af van de voedingsgeschiedenis van een zwart gat", zegt Ma. "Het vinden van meer van deze zwarte monsterholtes zal ons begrip vormen van het samenspel tussen zwarte gaten en sterrenstelsels en hoe ze zich gedroegen tijdens de quasar-fase in het jonge universum."
Roterende zwarte gaten kunnen ervoor zorgen dat Hyperspace Travel eindelijk binnen bereik komt
Een van de meest gekoesterde sciencefictionscenario's is een zwart gat gebruiken als een portaal naar een andere dimensie of tijd of universum. Die fantasie kan dichter bij de werkelijkheid liggen dan eerder gedacht nadat een onderzoeker had uiteengezet wat er zou gebeuren als een object in een roterend zwart gat valt.
Zwaartekrachtgolven zouden wetenschappers kunnen helpen begrijpen welke primaire zwarte gaten er zijn
Wetenschappers denken dat het bestuderen van zwaartekrachtgolven hen zou kunnen helpen het bestaan van oeroude zwarte gaten te bevestigen of te ontslaan.
Zijn zwarte gaten eigenlijk niets anders dan twee dimensies?
Is een zwart gat eigenlijk gewoon geluid en woede, betekenend niets? Als de nieuwe theorie die suggereert dat deze zwaartekrachtonregelmatigheden eigenlijk gewoon hologrammen zijn, juist blijkt te zijn, ja, dat zou een goede beschrijving zijn. Maar de auteurs van het nieuwe artikel in Physical Review Letters die het betoog voordragen hebben een lo ...