Fermilab heeft reden om te vermoeden We leven niet in een holografisch universum

De wetenschappelijke blogosfeer, mager uit al die studies over klimaatverandering, is periodiek afhankelijk van de resultaten van theoretische natuurkundige experimenten die onze inheemse inzichten over het universum ondermijnen. Er was het experiment met uitgestelde quantumwissers met vertraging dat leek aan te tonen dat toekomstige gebeurtenissen eerdere experimenten kunnen veroorzaken en de kwantumverstrengelingsexperimenten die aantonen dat verre deeltjes elkaar gelijktijdig kunnen beïnvloeden - iets dat Einstein op beroemde wijze 'griezelige actie op afstand' noemde.

De nieuwste belangrijke bevinding is het tegenovergestelde van mindblowing. Het ontleent cerebellums door de suggestie dat ons hele universum een ​​hologram is en ze voorzichtig weer samenvoegt.

Wetenschappers van Fermilab vertellen ons dat een experiment ontworpen om het zogenaamde "holografische principe" te testen geen bewijs vond dat het universum een ​​illusoire 3D-projectie is van informatie gecodeerd aan de verre randen van het universum.

Het 'holografische principe' is een vermoeden in de natuurkunde dat zegt dat alle informatie in een volume kan worden gezien als gecodeerd aan de randen van de ruimte. Dit is "holografisch" in de zin dat dit een beetje is hoe hologrammen werken; hologrammen registreren een driedimensionaal beeld in een tweedimensionale ruimte. Als het holografische principe waar zou zijn, zouden de drie ruimtelijke dimensies die we als vanzelfsprekend beschouwen kunnen worden teruggebracht tot twee. Het meest aangeprezen gevolg van het principe is dat het ruimte "digitaal" zou maken, samengesteld uit "pixels" van de ruimte met een minimale grootte.

Het is de moeite waard hier te benadrukken, dat hoewel het holografische principe veel tijd krijgt - waarschijnlijk omdat het zo lelijk lijkt - het in geen geval mainstream is. Zoals Sabine Hossenfelder, een criticus van het holografische principe, het in 2012 op haar blog plaatste: "Het idee dat ruimte mogelijk digitaal is, is een marginaal idee van een marginaal idee van een speculatief subveld van een subveld."

Fermilab's Holometer (dat is "holografische interferometer") werd bedacht door fysicus Craig Hogan. Hogan veronderstelde dat in een holografisch universum de ruimte zelf kwantum "jitter" zou vertonen. Deze jitter zou vrij klein zijn - Hogan verwachtte dat het zou plaatsvinden op het niveau van de Planck-lengte, of 0.000000000000000000000000000000000001616 meter, wat je moet weten is aanzienlijk kleiner dan de diameter van een proton. Om zijn theorie te testen, bouwde het team van Hogan een paar geneste interferometers, L-vormige apparaten die extreem kleine afstanden kunnen meten door lichtstralen langs elk van de twee armen te sturen, ze van spiegels te stuiteren en de twee signalen te vergelijken wanneer ze terugkeren naar de elleboog van de L. De quantumjitter moet verschijnen als ruis in het signaal.

Interferometers hebben een lange en nobele stamboom in de geschiedenis van de natuurkunde. Michelson en Morley gebruikten ze om het bestaan ​​van de ether uit te sluiten. Het langlopende LIGO-experiment maakt gebruik van een interferometer met armen van 4 kilometer lang om te zoeken naar zwaartekrachtgolven. Dus hoewel het zijn theorie uitsloot, zou de Holometer van Hogan het eerste voorbeeld kunnen zijn van een nieuwe generatie interferometers die steeds kleinere ruimtes kan onderzoeken.

Deze verbazingwekkende uitrusting kan ooit onderzoek opleveren dat ons fundamenteel begrip van het universum verandert. Maar vandaag is het niet die dag.