Voor jonge mannen en de armen, is scheurbuik, de piraatziekte, nog steeds een ding

Scheurbuik, eens de gesel van piraten en boekaniers, zou met de Jolly Roger zijn gedaald. Vitamine C-tekort is per slot van rekening zo dom om te behandelen dat zelfs 15e-eeuwse zeevaarders er uiteindelijk achter kwamen dat citrusplakken een einde zouden maken aan het kneuzende en bloedende tandvlees (dus de Amerikaanse term "Limey" voor officieren in de Koninklijke Marine). Ondanks de schijnbare alomtegenwoordigheid van sinaasappelsap, supplementen en smoothies van $ 10 zeggen artsen, zoals UCSF-neuroloog dr. Karl Meisel, dat de ziekte relatief vaak voorkomt bij mannen van 20 tot 39 jaar.

"Het is waarschijnlijk gewoon een slecht dieet," vertelde Meisel omgekeerde. "Misschien zijn ze nog niet getrouwd."

Als iemand scheurbuik zou krijgen, is het logisch dat iemand zei dat hij op de universiteit zou studeren. Patiënten komen aan met algemene onrust, pijn, malaise, blauwe plekken, bloederig tandvlees en losse tanden nadat ze gedurende drie of vier maanden op een onvoldoende dieet hebben geleefd. Meldingen van schoolkinderen die de ziekte oplopen zijn niet zo ongewoon, wat zowel logisch als volledig krankzinnig is.

Scheurbuik: een zeldzame ziekte die piraten en studenten treft

- Chris Gazarek (@_cgazarek) 15 november 2015

Maar als het op scheurbuik aankomt, zijn er grotere problemen in het spel dan slechte keuzes in de kantine. Meisel houdt zich meer bezig met de rol die de sociaaleconomische rol speelt bij voedingstekorten. De scheurbuikgevalstudies die hij beschrijft in zijn recente paper in het tijdschrift Neurologie waren alle individuen die in een "voedselwoestijn" woonden - in dit geval een basis van de luchtmacht omgezet in woningen met een laag inkomen voor de slachtoffers van de orkaan Katrina. "Ze waren ver verwijderd van een echte supermarkt en vaak verwerkte voedingsmiddelen kwamen veel vaker voor", zegt Meisel. De omgeving was, op het niveau van de voeding, gelijkwaardig aan het zijn op een boot op zee.

Een bijkomend probleem is dat artsen de symptomen van vitamine C-tekort zelden meer als scheurbuik vaststellen, waardoor ze worden geconfronteerd met andere voedingsdeficiënties of fibromyalgie.

"Het is een beetje onder de radar verdwenen omdat we denken dat het een voorbije ziekte is," zegt Meisel. Om het tegendeel te bewijzen, verwijst hij naar een onderzoek uit 2009 naar de voedingsstatus van een doorsnede van 7200 Amerikanen. Blijkt dat volwassen vitamine C-tekort nog steeds varieert van ongeveer zes tot tien procent van de bevolking, afhankelijk van ras, geslacht en inkomensniveau. Op het moment dat het onderzoek werd gedaan, bedoelde zes procent van de bevolking 17,6 miljoen mensen liepen het risico op scheurbuik. Hoewel de studie aantoont dat de deficiëntiegraad is gedaald sinds de laatste keer dat gegevens werden verzameld, zijn de cijfers nog steeds schrikbarend hoog voor een ziekte die eeuwen geleden effectief werd genezen.

Het goede nieuws - en het meest frustrerende nieuws - is dat scheurbuik heel gemakkelijk te behandelen is. Meisel hoopt dat zijn onderzoek zijn medecursisten zal aanmoedigen om terug te gaan naar het controleren van de voeding van hun patiënten, een stap die velen over het hoofd lijken te zien bij differentiële diagnoses op basis van neuropathieën. En als patiënten hun voeding niet alleen in balans kunnen houden, zegt hij, is een duwtje in de rug van hun artsen alles wat nodig is.

"Een paar chips chips vervangen door een sinaasappel - of een andere vrucht - zou enorm nuttig zijn," zegt hij. "Dat is alles wat nodig is."