Hoe Charlie Clouser van Nine Inch Nails naar scoren van chaos op netwerk-tv ging

Tijdens zijn zes jaar durende run als toetsenist voor de industriële rockgroep Nine Inch Nails, werkte Charlie Clouser constant met mechanische geluiden en melodieën. In zijn composities voor tv-shows zoals Wayward Pines, de muzikant en componist neemt een andere boeg.

"Ik merk dat ik minder hightech-geluiden gebruik en meer organische akoestiek die ik met behulp van effecten op de computer kan verwoesten", legt hij uit. "De hoeveelheid tijd die ik heb doorgebracht met elektronisch geluid - ik voel dat het niet zo fris en opwindend is als ik de muziek schrijf en iets geheel nieuws probeer."

Van 1994 tot 2000, Clouser rocked als toetsenist van NIN voor de albums De neerwaartse spiraal door Dingen vallen uiteen. Hij werkte ook als remixer voor de grootste namen uit de jaren '90: White Zombie, Rammstein en Marilyn Manson. Clouser werd donker en hij bleef donker - hij staat nog steeds bekend om de humeurigheid van zijn muziek. Gelukkig, in het tijdperk van serieuze tv, is dat duister verhandelbaar. Clouser, die voor NIN werkte als assistent van een soundtrackcomponist, hervatte compositie door te werken aan NBC's Las Vegas en de horror franchise Zag. Vandaag werkt Clouser verder Wayward Pines, Fox's thriller over een slaperig bergdorp dat een gevaarlijk geheim verbergt.

omgekeerde ingehaald met Clouser praten over zijn aanpak, wat fans kunnen verwachten Wayward Pines Seizoen 2 en wat hij mist als rockster.

Was er iets dat je opnieuw moest leren toen je je overstap maakte van rockbands naar soundtracks?

Ik weet niet of er veel herleren is in tegenstelling tot herbestemmen en opnieuw prioriteiten stellen waar je tijd aan besteedt. In Nine Inch Nails spenderen we eindeloos veel tijd aan het opzoeken van geluiden die we nog nooit gehoord hebben en manieren om dingen naar ongeëvenaarde niveaus van sonische manipulatie en vernietiging te brengen.

Het was leuk met de dingen die ik aan het doen ben met scoren, het kan eenvoudig zijn en je hoeft niet elke rots in de tuin om te draaien op zoek naar een hagedis die de man nog nooit heeft gezien.

Wat inspireert je werk Wayward Pines en je algehele geluid?

Na 30 jaar gedoe met synthesizers, voel ik me meer aangetrokken tot zware manipulatie van de akoestiek. Wayward Pines wil griezelig klinken, maar de show is niet hightech, het speelt zich af in de natuurlijke wereld met biologische entiteiten. Ik heb veel gitaren gebruikt, veel booginstrumenten, de boog gebruikt om een ​​stuk schroot of metalen instrumenten te bespelen die ongebruikelijk klinken, maar geen hightech zijn. Ik karakteriseer geluiden die ik gebruik zo dat ze buiten lijken, zoals grote drums, of binnenshuis en claustrofobisch, zoals de geluiden die je zou vinden in Zag of waar dingen in een kerker of kleine kamer zijn. Ik probeer de suggestieve kwaliteit passend te maken met de ruimte waarin het verhaal zich afspeelt. Zo Wayward Pines wordt onzeker en onzeker en komt voort uit een akoestische en organische voetafdruk.

Wat ben je van plan om dit seizoen anders te doen in je benadering van de muziek?

Zeker vanaf het eerste seizoen op de fundering. In het eerste seizoen begon de partituur niet episch of vet in de eerste paar afleveringen, het was onzeker en wiebelig toen Matt Dillon's personage zijn kracht terugkreeg en begint te ontdekken wat er aan de hand is. Die onthulling is al gedaan, dus op dit punt zal het meer gericht zijn op de uitvlucht en wat er waarschijnlijk aanwezig is en niet zozeer verkeerd als ik het eerste seizoen deed. Ik zal die truc niet meer kunnen spelen. Ik zal meer moeten vertrouwen op het volgen van de verhaallijn van de volgende generatie Wayward Pines, hoe ze hun weg vinden in de verpeste wereld waarin ze leven.

Werk je liever met synthesizers of akoestiek?

Het is duidelijk dat de wereld van synthesizers een breed open spectrum van geluid is. Maar met een stuk metaal of een gebroken cimbaal van een drumstel een interessant geluid maken als ik het bespeel met een strijkstok, dat is iets nieuws dat ik nog nooit heb gehoord. Misschien hebben andere mensen en dat helpt het creatieve proces aan te sporen dat misschien niet gebeurt als ik achter een synthesizer zit die ik al zeventien keer heb gebruikt en weet welke soort geluiden het waarschijnlijk zal produceren.

Wat was je favoriete scène om te componeren in seizoen 1?

Een grote uitbetaling voor mij was, spoiler alert, wanneer het karakter van Matt Dillon de dag redt en zijn uiteinde in de liftschacht tegenkomt. Het is technisch een epische vernietigingsscène waarin hij van alle kanten wordt aangevallen, maar muzikaal sluit de score alle energie af en wordt hij emotioneel. Het is deze aangrijpende scène waarin hij het juiste doet om zijn familie te redden en Wayward Pines te redden.

Praat met me over de constructie van de Wayward Pines themalied. Het heeft nu een unieke smaak van andere tv-shows

Ik probeerde de illusie te maken van dit kalme bergstadje. Het heeft geen enkele vorm van dreiging of zwaarte of duisternis. Ik probeerde de indruk te wekken dat er iets mis is aan de oppervlakte, maar ik hint niet op deze epische verhaallijn die duizenden jaren beslaat en mutaties met zich meebrengt. Ik werkte heel erg aan de visuele elementen in de titelreeks, het model van de stad, bijna een diorama of een modelspoorreeks. Er is een gevel van een vredig landelijk stadje, dat er iets niet achter de oppervlakte staat en als je goed kijkt, realiseer je je dat het allemaal gemaakt is van illusie en papier-maché. Ik wilde geen hint geven aan episch geweld en zombies. Ik wilde een verontrustende illusie creëren van deze stad met een paar losse schroeven.

Wat is je favoriete geheugen dat opvalt in je hele carrière?

Nine Inch Nails maakte een tournee met David Bowie in '95. We hadden de voorbereiding apart gedaan en we zouden Bowie in New York ontmoeten voor de laatste repetities. We zijn allemaal aangekomen in de SIR-repetitiestudio in Manhattan. Dit was de eerste keer dat ik David Bowie en zijn band, Mike Garson en Reeves Gabrels, ontmoette, waar ik fan van was. David is erg ontwapenend ongedwongen en hartelijk en heel informeel, en we lopen de kamer in en, het was een koude dag in Manhattan, we zijn allemaal gebundelde draagtassen. We lopen naar binnen en David zei: "Oh je bent hier! Geweldig, laten we onze versie van 'Hurt.'

Terwijl we daar staan, zijn we nog niet eens gaan zitten en nog steeds onze tassen vasthouden en onze sjaals ongedaan maken, begonnen ze deze pijnlijk hartverscheurende versie van Trent Reznor's nummer te spelen. We waren allemaal geklonken en hoorden onze jeugdhelden een nummer spelen dat we goed kenden, maar dat in een nieuw licht werd geplaatst en naar een nieuw niveau werd gebracht. Ik herinner me hoe ze de hele versie doorliepen en toen ze aan het einde kwamen stonden we allemaal nog steeds, vastgeklonken op onze plaats door te zien hoe onze helden een lied speelden dat heel bekend was en ons heel dierbaar was.