Ken Bone en de levensverwachting van een Meme

Ken Bone - je weet wel, de man die een vraag stelde over energiebeleid tijdens het Clinton-Trump debat op zondag - zal in een kwestie van dagen niet meer relevant zijn. Hij kan zelfs al niet relevant zijn ten tijde van deze publicatie. Hij zal zijn doel dienen als een broodnodige afleiding van de chaos die Donald Trump heeft bewerkstelligd, ingesloten door mensen met een tweede gevoel voor humor (waaronder wij) en een zwak voor zachtaardige vaders (ook wij).

In minder dan achtenveertig uur heeft onze babyjongen Ken sociale media overgenomen, kwam hij 's avonds opdagen en was de media onvermijdelijk in recordtijd aan de beurt. Bij dit versnelde tempo van mediaconsumptie ziet de slechtste versie van deze boog dat hij tegen vrijdag een cokesprobleem oppikt en rondhangt bij de Applebee's waar Jon Gosselin in het weekend werkt.

Echter, zoals Jon Gosselin hem tijdens het vissen op een fooi zal vertellen, is Ken Bone niet de enige. De momentane fascinatie van een heel land in een moeilijke tijd is niets nieuws. In 2016 komt dit fenomeen in feite neer op de meme-ificiation van een nietsvermoedende mens, er zijn veel mensen die Bone in zijn kielzog achterlaat.

Ken Bone is per definitie "microfamous", gedefinieerd door New York Magazine schrijver Rex Sorgatz als "een waarin zowel het onderwerp als de 'fans' rechtstreeks deelnemen aan de creatie van de celebrity." Natuurlijk stemde Bone ermee in deel te zijn van het panel, maar zonder de ongebreidelde tweet-storm die plaatsvond in de nasleep van zijn onschadelijke vraag, het is onmogelijk om de bekendheid van Bone als zelfgemaakt te definiëren. Wij maakte hem, bouwde onze eigen ideeën en mythologie om hem heen en zal hem waarschijnlijk in de volgende nieuwscyclus weggooien.

The New York Times heeft opgemerkt hoe de lovende voorspelling van Andy Warhol dat "iedereen in de toekomst vijftien minuten beroemd zal worden" - een quote die hij waarschijnlijk helemaal niet heeft gezegd - in de internetcultuur van vandaag de dag waar is geworden (in micro-opzicht). Tenminste nu iedereen kan beroemd worden.

Inmiddels is er een goed looppatroon dat alle ontvangers van vijftien minuten doorlopen, in een pad dat begint op YouTube, een pitstop maakt op Ellen en eindigt in de vergetelheid. Het bewijsmateriaal in de recente herinnering varieert van monsters die weigeren te verdwijnen, zoals Chewbacca Mom; sexy blanke tieners zoals Daniel of 'Damn, Daniel!' en Alex van Target; of wilde kaarten zoals de gedetineerde hottie die, een jaar oud, zijn modellenwerkster kwijt is en in de gevangenis blijft.

Sommigen, zoals Alex, die een filmdeal hebben om een ​​tiener met cystic fibrosis te spelen, zijn erin geslaagd om hun faam met een paar schamele maanden te vergroten door middel van filmdeals en pogingen om muziek à la teenagers gefilterd te maken door de Disney- en Nickelodeon-machines, maar die zonder dat de jeugd en het talent steeds korter verdwijnen.

Wat Bone onderscheidt, is echter hoeveel mensen hem op live televisie hebben gezien. De debatuitzending trok in 66,5 miljoen Amerikanen, en zelfs al hadden velen het afreageren met afschuw voordat Bone zijn vraag stelde, hij verlichtte Twitter en de show van Jimmy Kimmel de volgende dag. Het is onduidelijk of zijn kwartier zich zal uitstrekken tot de parameters die bestonden vóór het internet of dat hij wordt vergeten voordat hij een kortstondige talkshow kan melken van alle aandacht. Hij heeft een been in de handen van Vine- en Snapchat-sterren, in de zin dat zijn belichting langs een app loopt, maar het is beperkt in die zin dat hoe beroemd Faas dan ook wordt, hij beroemd is omdat hij een gewone vent is.

Natuurlijk zijn er de uitschieters - de roekeloze figuren in de trant van Kim Kardashian en Perez Hilton die iets uit het niets maken door een combinatie van geld, publiciteit en toewijding om gezien te worden. Maar het is waarschijnlijker dat Ken Bone de spreekwoordelijke linkse haai van de verkiezingen van 2016 is. Hé, geniet er tenminste van.