The Science Fictional History of Zero Gravity Sex

NASA verbiedt haar astronauten niet om seksuele activiteiten uit te voeren. Het bureau handhaaft zelfs geen beleid van "geen verbroedering". Is dit omdat ons ruimteagentschap seksueel is bevrijd? Niet echt. Het is omdat in zwaartekracht niets onmogelijk is.

Aardgebonden seks is over het algemeen vrij eenvoudig. Er is fysieke vrijheid om te ravotten dat de krappe voorwaarden van ruimtevaart niet bieden. Er is ook zwaartekracht, waardoor we op zijn plek blijven. Zonder die metaforische extra hand, kan de logistiek "een stuk uitdagender zijn en een stuk minder voldoening geven dan de meeste mensen denken", zegt NASA-bio-ethicus Paul Wolpe.

Simpel gezegd, onze lichamen hebben een vervelende manier om de derde wet van Newton te gehoorzamen, die stelt dat voor elke actie een gelijke en tegengestelde reactie is. Het hoofd bieden aan het aanpassen van de biologische basisfuncties veroorzaakt een domino-effect dat geslachtsgemeenschap bemoeilijkt. De grootste uitdaging voor mannelijke astronauten is het handhaven van een constante bloedstroom, een lastige kwestie wanneer ze worden ondergedompeld in een omgeving zonder zwaartekracht. Zelfs knaagdieren die in de ruimte werden geblazen (in de jaren zeventig niet minder) worstelden om hun poten op elkaar te houden.

Als twee partijen al die schijnbaar onoverkomelijke kansen weten te overwinnen, is er nog steeds de rotzooi. Transpiratie (en andere dingen) blijven hangen in de lucht. Zelfs met processors die gericht zijn op het recyclen van zweet en urine van astronauten, kan het hele streven verontrustend bolvormig worden in een haast.

Ongeacht de logistiek blijft nul-g-seks een groot probleem in sciencefiction. Dit zijn de beste voorbeelden van het thema. Wat hebben zij gemeen met elkaar? Elke instantie is ambitieuzer dan realistisch. Godzijdank.

‘Barbarella’ (1968)

Barbarella is fundamenteel een film over Jane Fonda die mooi en inspirerend raar is. Op een gegeven moment sterft ze bijna te veel aan orgasmen. Toch is het de openingsscène met de gewichtloze zelfwaardering van het titulaire personage, die nog steeds het meest gedenkwaardig blijft. Het is een soort van masturberen strip die wetenschappelijke onnauwkeurigheid bereikt op de kitschiest mogelijke manier.

'Moonraker' (1979)

Onzinnig begint deze scène uit de zeventiger jaren van de James Bond-films uit de jaren zeventig niet eens te bedekken. We zien dat 007 zijn triomf over Hugo Drax viert door Holly Goodhead - geen raad met betrekking tot haar seksuele specialiteit - mee te nemen naar een geheime kamer voor wat lovina in de ruimte. Afgezien van de briljante slechte effecten werk en one-liner innuendos van Q, de handeling zelf is rechttoe rechtaan fantasie.

'Lifeforce' (1985)

De combinatie van twee populaire leerstellingen van cultuur - sci-fi en vampiers - wist Tobe Hooper een volledig bizarre schurk te laten ontstaan ​​in de vorm van Mathilda May's bloedzuigende ruimtevamp. Ze is naakt voor het grootste deel van de film, inclusief de finale. Een dappere astronaut offert zichzelf op door liefde te bedrijven met de naakte verleidster, haar terugkerende schip zweeft boven en trekt het paar omhoog met zijn gloeiende retractorstraal. Het is het nobele om te doen.

'Moving Violations' (1985)

De makers van Politieschool kanaal de kluchtige aard van Vliegtuig voor een scène waarin Jennifer Tilly haar vriend meeneemt naar een zero gravity kamer bij NASA. Het is nauwelijks een serieuze poging om te reconstrueren hoe de ervaring eruit zou kunnen zien - en het is nauwelijks hardcore sci-fi - maar de filmmakers zijn zich ten minste bewust van de dwaasheid.

'Supernova' (2000)

Profiteren van het effect budget, Supernova bevat een geile bemanning waarvan de seksuele prestaties in zero gravity-functie over meerdere scènes heen zijn.De meest gedenkwaardige ravotten worden geïnitieerd door de piloot van James Spader, die de vertrekken van de medische officier van Angela Bassett bezoekt met een boozo vredesoffer. Snijd naar het paar dat draait in een zero-gravity kamer halverwege de coïtus, terwijl pornoblazer op de achtergrond blaat.

'Cube 2: Hypercube' (2002)

Je zou denken dat het vooruitzicht van het overleven van een gevaarlijk doolhof van booby-trapped death rooms iemands libido zou verzachten. Niet voor de inwoners van de Kubus vervolg, wiens verlangens intensiveren. De handeling tussen deze twee personages vindt plaats in een kamer met omgekeerde zwaartekracht, en verandert hun geslachtsessie in een kunstige draai die ook de ruimte-tijd versnelt. Hun ineengestrengelde lichamen blijven ronddraaien totdat ze allebei gemummificeerde lijken zijn, omdat wat dan ook.