'Black Sails' levert 2 Duels in een verbluffende gamewisselaar van een aflevering

Zwarte zeilen is een show vol intriges, omkeringen van het fortuin en algemene aanvallen van de dood. Elke week breken we de samenzwerende, verragende, ass-kicking en onverwachte allianties af wanneer ze zich voordoen. Laten we duiken in seizoen 3, aflevering 6, "XXIV."

Wie is tophond?

"XXIV" gaat over koningen en hun soevereiniteit. Rackham regeert een koninkrijk in zijn eigen geest; deze tweede Piratenrepubliek die hij voor ogen heeft. Maar verrassend na de laatste aflevering, jaagt het op hem uit.

Hij is nog nooit zo'n goede piraat geweest als zijn landgenoten. Hij is geen natuurlijke jager zoals Vane, niet zo strategisch als Flint, en zijn ego belemmert hem om de intelligentie van Silver te ontmoeten. Omdat hij niet zo vaardig is, heeft hij nog nooit een goochelarij laten onthullen zoals ze hebben, meestal vergezeld van een monoloog terwijl de camera zich uitspant om een ​​slim plan met een bloei te onthullen (dat wil zeggen, Silver's Season 2 gold aas-and- schakelaar). Maar nu, voor de eerste keer, krijgt Rackham zijn eigen moment, terwijl hij de camera bestuurt om de vruchten van zijn slimheid te onthullen - zijn boodschap aan Anne.

Rackham is niet formidabel qua uiterlijk of reputatie, en hoewel de laatste hem stoort, gebruikt hij het eindelijk in zijn voordeel. Zijn dubbelhartigheid werkt omdat van zijn foppish beeld. Als Flint of Vane in dat kantoor bij Rogers waren, zouden ze niet zachtjes over boeken hebben gesproken.

Wie is er helemaal genaaid?

Woodes Rogers is slim, maar deze laatste twee afleveringen hebben zijn fatale fout laten zien: hij komt uit een wereld waarin vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, en hij verwacht dat vrouwen in Nassau zich als vrouwen in Londen gedragen. Hij toonde zijn naïvete vorige aflevering met zijn gevoeligheid voor verleiding, hetzij monetair (van Max) of seksueel (van Eleanor). We zien het hier opnieuw wanneer hij aanneemt dat Anne Bonny zal buigen uit eerbied voor de aardige man die haar vraagt ​​haar geld op te geven. Rogers kent Anne's reputatie, maar hij neemt het duidelijk net zo serieus als hij het concept "niet vertrouwen Eleanor" neemt.

Aan het einde van de aflevering, wanneer Rogers alleen staat met Eleanor en Max - die achter haar mooie jurk zelfs nog meer huursoldaat is dan Flint - laat hij zien hoe ver hij boven zijn hoofd zit. Zolang Rogers zijn vrouwen onderschat, is zijn enige greep op Nassau een das die gemakkelijk kan worden losgemaakt.

Pirate-Gangster is de nieuwe Buddy-Cop

Na een opbouw van een half seizoen voor een vergadering met Flint en Blackbeard - om nog maar te zwijgen van het jaarlange wachten op een reünie van Flint en Vane na Charleston - is het veilig om te zeggen dat de duelsessie belangrijk was. Het had een afknapper kunnen zijn. Als Flint Blackbeard vermoordde, zou dat anticlimax zijn (en een verspilling van Ray Stevenson). Maar als Blackbeard Flint vermoordde, zou dat het doel verslaan Zwarte zeilen een Zijn Schateiland voorloper.

Als Blackbeard niet kan verliezen, maar Flint niet kan sterven, vormt een gevecht het ultieme raadsel. Zwarte zeilen navigeert het op briljante wijze door te doen waar het goed in is: het laten zien van zijn zelfbewustzijn en zijn karakters echte, uitgewerkte, gecompliceerde mensen te laten zijn.

Van buitenaf gaat het duel over Flint en Blackbeard die vechten om hun Helena van Troje of Lyanna Stark. Vane is de spreekwoordelijke prinses in de toren - hij heeft het haar ervoor. Het winnen van hem gaat net zoveel over hun trots als over zijn waarde. Maar het duel is werkelijk over de toekomst van hun manier van leven: de piraat als cowboyfiguur (Blackbeard) versus de piraat als een natie-opbouwende guerrillastrijder (Vuursteen). Vertrouwen Zwarte zeilen om politieke ideologie naadloos in zijn actiescènes te verweven.

Tijdens het duel ontmoet de show gelijktijdig onze verwachtingen en ondermijnt deze. Met de Blackbeard death fake-out in Ronde 1, Zwarte zeilen toont zijn gewiekst door te erkennen dat zijn nederlaag anticlimax zou zijn. Door de nederlaag van Flint in Ronde 2, erkent het dat de Blackbeard die de show heeft vastgesteld niet aannemelijk kan verliezen. Door Vane naar binnen te laten komen om Flint te helpen, erkent hij dat Vuursteen nog niet dood kan gaan. Als dit het voorspelbaar maakt, is het dat niet. Elke beweging heeft logica als je er achteraf over nadenkt, maar het tafereel houdt je tijdens de cursus scherp. Dat is goed schrijven.

Op een andere show kan Vane's interventie een zijn Deus ex Machina, maar net als zijn beslissing om Flint in Charleston te redden, werkt het omdat het organisch is voor zijn karakter. Zo heerlijk als zijn scènes met Blackbeard zijn, het was vreemd om hem een ​​antwoord te zien op iemand. Vóór de komst van Flint, zien we dat hij het ook voelt, alleen aan het piekeren met vrouwen en drankjes in overvloed: Vane feestjes wanneer het is zijn feest. Hij wil zichzelf - en Nassau - zien als vrij.

Maar door hem aanvankelijk op de achtergrond te laten verdwijnen - ons teleurstellend door zijn niet-assertiviteit - en onze aandacht te vestigen op Flint en Blackbeard's sprokkelhout -achtige afstand, de aflevering speelt zijn eigen handigheid. Charles Vane doet altijd het verkeerde als het goed is om te doen, en wanneer we dat vergeten, herinnert hij ons op een spectaculaire manier.

Het duel triomfeert door een spannende actievolgorde te rijden met natuurlijke karaktermotieven in plaats van plotgemak. Dat lijkt een eenvoudig concept, maar zoveel shows begrijpen het niet. In dezelfde geest had Flint Blackbeard neergeschoten toen hij beneden was. Dat hij zich onthoudt is consistent met een zelfbeeld dat hem niet in staat zal stellen vies te zijn voor zijn mannen.Dat het ook helpt, de plot voelt secundair.

De meest onverwachte welsprekendheid

Vóór de dubbelhartigheid van Rackham is zijn ontmoeting met Woodes Rogers een aangename verrassing. Met alle respect voor Rogers onderscheidt een zachtaardige bureaucraat zich niet precies tegen de andere kleurrijke personages. Maar er is meer voor hem dan Eleanor naar buiten brengt, of Rackham maakt gewoon iedereen meer plezier met zijn pure aanwezigheid. Hun boekbespreking is niets minder dan glorieus, en het laat zien hoe Zwarte zeilen blinkt uit bij het koppelen van oneven paar tekens.

De meest intrigerende vijandigheid

Allying Flint and Vane is een meesterlijke slag. We hebben gezien hoe ze elkaar probeerden te vermoorden; we hebben ze verenigd in de strijd gezien. Maar de laatste scène markeert een nieuwe richting: we hebben ze nog nooit stil samenzweerderend gezien.

Hoewel elk geleidelijk aan meer van de kwaliteiten van de ander heeft overgenomen - is Vane steeds meer opgemeten; Vuursteen met meer koppigheid - ze blijven te verschillend om dit allesbehalve onzeker te maken. Flints gedrag is machiavellistisch; Vane houdt zich aan zijn specifieke erecode. Dit is de eerste keer dat we hem echt backstak hebben gezien, wat duidelijk niet goed bij hem past.

Hun alliantie is een mijnenveld dat wacht op een verkeerde stap, daarom is het zo opwindend. Zwarte zeilen kan overal vandaan gaan. Het feit dat een show met zoveel van zijn einde al bekend is (dank aan Schateiland en geschiedenis) is gelukt deze onvoorspelbaar is het vertellen van de hoogste orde. Tv wordt niet beter dan dit. Verdorie, sinds de tv films nu overtreft, doen films dat ook niet.

Verdwenen goudklompjes:

• De das.
• Op een andere show zou de hoer met Blackbeard alleen bestaan ​​hebben als Achtergrond Tits # 3. Maar zelfs in haar korte schermtijd, Zwarte zeilen geeft haar een stem.
• De oneliners van Rackham stonden dit seizoen in vuur en vlam: "Begrijp alsjeblieft, ik ben heel kieskeurig over mijn bibliotheek."
• Helaas gebeurde er te veel op John Silver en Madi. Maar tot nu toe is hun relatie functioneel en communicatief en vertederend. Wat betekent dat ze gedoemd zijn.
• Max zou kunnen beweren dat ze Nassau "is" - maar als iemand dat is, is het Idelle.
• Ik ben blij dat ik hier geen "eindoordeel" op heb gezet zoals ik deed voor mijn beoordelingen van De restjes, omdat ik stom zou klinken en zeggen: "Dit is de beste aflevering ooit!" elke week. Maar de show zou me dwingen. Ik heb het al eerder gezegd, maar het kan niet genoeg gezegd worden: Zwarte zeilen schopt de rest van de kont van TV.