Raar worden met 'The Leftovers:' Episode 2.8, 'International Assassin'

Zoals De restjes keert terug met zijn tweede seizoen, we breken af ​​wat raar is, wat mysterieus is, en wat is gewoon The Fuck? over deze intrigerende, vaak raadselachtige, nooit saaie show. Zonder verder oponthoud duiken we in de achtste aflevering, 'International Assassin'.

Punten voor de trolly-promo, die precies twee seconden van deze daadwerkelijke aflevering liet zien.

Wat is confronterend: Afleveringen van droomsequenties zijn erg leuk als ze goed worden afgehandeld en als ze slecht worden afgehandeld. De beste droomaflevering ooit op tv is Buffy de vampiermoordenaar '"Restless" (http://en.wikipedia.org/wiki/Restless_ (Buffy_the_Vampire_Slayer). Gelukkig is "International Assassin" de beste droom / hallucinatie / alternatieve realiteitsaflevering sinds "Rusteloos" - en een show vergeleken naar Buffy is de hoogste lof die ik kan geven.

Het valt me ​​op dat, hoewel de twee shows totaal verschillend zijn, De restjes De onverschrokken drang naar experiment is niet anders Buffy, - "Gast" en "Geen kamer in de herberg" zijn de spirituele broers en zussen van "The Zeppo" en "Storyteller" - en als ze een stille aflevering of een muzikale aflevering zouden doen, zou ik daar niet tegen zijn. (Kevin zou zeker het spike-achtige rocknummer doen en Nora zou de melancholische opera doen, Tom zou zichzelf als een verrassend bekwame tapdanser onthullen).

Over praten De restjes, een ding dat ik nog niet echt heb aangepakt is de esthetiek en toon van de show; die ontastbare kwaliteit die het zijn unieke smaak geeft. Veel shows die zichzelf als "korrelig" of "donker" beschouwen, gaan voor koude kleuren, maar De restjes heeft altijd een bevoorrechte helderheid. Dit helpt vooral in deze aflevering, omdat ze gemakkelijk voor een kunnen zijn gegaan Amerikaans horror verhaal fisheye-camera die snel oud zou zijn geworden.

Maar de toon van deze show - die op een vakkundige manier humor in evenwicht brengt met zijn duisternis; niet bang om zichzelf te serieus te nemen (Virgil: 'Je bent een internationale huurmoordenaar.' Kevin: 'Ben je verdomd serieus?') - in combinatie met zijn heldere kleurenpalet, laat de uitgebreide droomsequentie werken waar het misschien plat op zou zijn gevallen andere shows. Het zorgt ervoor dat het vagevuur of de drugsreis of hallucinatie van Kevin een kwaliteit bezit die tegelijkertijd hyperrealistisch is (geen wazig-swirly visuals hier) en Lynchiaans surrealistisch. De heldere verlichting, de vrolijke klassieke muziek, de nonchalante manier waarop mensen de vreemde "er is een vogel in de lobby!" Aanspreken - alles creëert een alternatief universum dat tegelijkertijd vreemd en vertrouwd is binnen de context van de show. Mijn bezorgdheid vorige week over hoe de schrijvers zouden omgaan met de duik in het mystieke lijken ongegrond.

Wat is intrigerend:

De continuïteit van deze show - de mate waarin het de waakzame kijker beloont - is bijna ongeëvenaard buiten legacy-shows zoals Buffy en Twin Peaks, een andere spirituele voorouder. Terugbellen naar eerdere hoofdstukken in de geschiedenis van deze show: Gladys, Holy Wayne, Neal en zijn fetisj, de man op de brug. Zelfs de motieven van vuur en water hoorden vorig seizoen terug naar de verbranding van het hoofdkwartier van de GR en naar de nadruk die dit seizoen op water ligt. Vigilant-fans kunnen twintig keer puzzelen over 'International Assassin' en nog steeds nieuwe paaseieren vinden. Ik weet dat iedereen boos was op Damon Lindelofs omgang met de dood en het vagevuur voor de Verloren finale, maar hij is duidelijk geleerd van zijn fouten. Ik denk dat een deel van wat het hier ook doet werken, is dat we alleen mensen zien die definitief zijn gestorven, niet degenen die zijn vertrokken. Het zou deze aflevering een heel andere wending hebben gegeven als het hotel werd bevolkt door vertrouwde mensen, en ik ben zo blij dat ze slim genoeg waren om dat te laten.

WTF's om op te slaan voor de toekomst:

• Kevin's kastdeur zegt: 'Weet eerst wie je bent, versier jezelf dienovereenkomstig.'
• Dit is de eerste keer dat we Kevin in een pak hebben gezien en kan ik gewoon zeggen, Justin Theroux voor de volgende Bond, iemand? Ik weet zeker dat hij een Brits accent beheert.

• Dood als een hotel? Er heeft iemand naar dit seizoen gekeken Amerikaans horror verhaal.
• Een lege 'beterschapskaart' met niets erin - ik denk niet dat een ander beeld op deze show zijn geest zo goed heeft ingekapseld.

• Voor degenen die op hun hoede zijn voor deze show en de sprong wagen in het rijk van het definitief bovennatuurlijke, lijkt het erop dat Kevin Senior ballen te gronde richt: wie zal zeggen dat Kevin Junior ook niet in een doodsstaat verkeert? Ze deden het in Romeo en Julia.

• Kevin mag met Patti praten over alles behalve Noord-Korea, wapenbeheersing, abortus of haar ex.

• Holy Wayne in de badkamer: "Weet je wat gek is? Ik heb het gevoel dat ik de laatste keer dat ik je ontmoette op de wc zat. '
• Patti: "Onze peilingen zeggen dat onze boodschap verwarrend is." Het sluimerende zelfbewustzijn van deze show houdt nooit op van opwindend zijn.
• Patti op grotten en aardbevingen: "Onze grot stortte in. We kunnen al onze tijd besteden aan het graven door het puin, op zoek naar tekenen van leven, of we kunnen transformeren. "Hmmm.

Het uiteindelijke vonnis: Dit is misschien wel de beste aflevering ooit: uitgestrekte en toch intieme, intelligente maar toch duidelijk gearticuleerde, symbolische maar toch rechtlijnige, ontroerende en toch vervuld van grappige oneliners en buitengewoon veelzijdig. Ik ben geen Verloren kijker, maar ik ken de debatten eromheen; de polariserende meningen over Damon Lindelof; de woede die hij veroorzaakte uit zijn finale. Maar omdat ik niet persoonlijk werd verbrand door Verloren, mijn mening over Lindelof is tot nu toe gereserveerd.

Seizoen 1 van De restjes was ambitieus, maar toch gebrekkig. Maar seizoen 2 heeft me verkocht. Na deze aflevering, beschouw me als een bekeerling: zelfs als hij een paar dubieuze beslissingen heeft genomen tijdens Verloren, Damon Lindelof is duidelijk die zeldzame schrijver die naar zijn critici luistert. Hij is op mijn kijkradar voor elk project waaraan hij deelneemt. Er is niets meer te zeggen behalve dat als je deze uitzending niet bekijkt, je een dwaze, dwaze persoon bent. Doe eens normaal.