'The Expanse' gaat voor Classic Sci-Fi bij het opzetten van de aankomende climax

The Expanse is een show die volledige betrokkenheid van zijn kijkers veronderstelt. Een intens geserialiseerd seizoen met 10 afleveringen laat niet veel ruimte voor willekeurige drop-ins. Het is er grotendeels in geslaagd om voldoende overtuigend te zijn om de aandacht te houden, maar zijn sterk seriële aard is een constante barrière geweest voor toetreding.

Maar The Expanse heeft ook een diversiteit aan episodische tonen en structuren weten te bereiken, wat niet moeilijk is. Zo verleidelijk als het zou zijn om te zeggen dat het een enkel verhaal is dat verteld wordt in 10 hoofdstukken, dit is nog steeds televisie en televisie bestaat uit verschillende vermeldingen. Het onderscheid is soms duidelijker dan andere, zoals blijkt uit deze derde aflevering, "Salvage", die een ondervragingsstructuur hanteert. In "Salvage" The Expanse het meest direct maakt tijdelijke verschuivingen naar andere genres om zijn hoofdverhaal te ondersteunen.

"Salvage" verandert in een horror thriller voor het grootste deel van zijn run, met behulp van de tropen van die genres om spanning op te bouwen. Dit is van cruciaal belang voor een verhaal dat tot nu toe niet erg duidelijk was over waar het naartoe gaat. Maar naarmate het eerste seizoen zijn hoogtepunt nadert, is duidelijkheid niet langer optioneel. De aflevering neemt een formele benadering van deze expositie aan, maar laat nog steeds enkele mysteries intact voor de finale.

Het grootste deel van de aflevering is gewijd aan de overlevenden van de Canterbury die het schip ontdekken dat hun basis vernietigde, en het verkennen als een gevoel van angst om zich heen bouwt en op zijn beurt de toeschouwer. Het is het soort angst dat voortkomt uit onze bekendheid met gruwelijke sciencefiction Vreemdeling / Buitenaardse wezens - de wetenschap dat er iets vreselijk mis is gegaan en dat de personages waar je van houdt een stapje achterop zijn.

The Expanse koestert zich in deze spanning, laat het opstaan, komt tot een tijdelijke oplossing - met de bemanning van de Rocinante die beseft dat er een soort van organische entiteit is die zich voedt met de macht van het schip - en die dan los laat. De echte catharsis vindt plaats op het Eros-station, met het U.N.-hitgroepje dat Holden vindt.

Dit is het soort draai dat maar weinig televisieseries kunnen beheren. Hier zijn er genoeg ballen in de lucht en de show heeft genoeg vertrouwen in zijn vermogen om die complexiteit te beheersen. De uitvoering is niet vlekkeloos; alles lijkt nog steeds te verdomd lang te duren en personages als Miller en Chrisjen voelen zich vreemd, wat vreemd genoeg in het voordeel van de show werkt, en lucht laat binnendringen met een aantal scènes die misschien niet helemaal bij het uitgangspunt passen.

De beste scène van de aflevering - de confrontatie met de flophouse - escaleert die onrust in een actiespektakel dat de inzet voor de volgende twee uur durende finale in de wacht sleept. Globaal genomen, The Expanse blijft zichzelf waardig bewijzen van de onbetwistbare verplichting die het van zijn kijkers eist.