Op de 15e verjaardag van 9/11 herinneren we Flashbulb Memories

Vijfenzeventig jaar geleden beschreef Franklin D. Roosevelt 7 december 1941 - de dag waarop de Japanners Pearl Harbor aanvielen - als een dag die in schande zal leven. Sindsdien zijn een paar dates bij die vreselijke lijst gevoegd. 22 november 1963, de dag waarop John F. Kennedy werd vermoord. En een dag die we nu het 15-jarig jubileum van 11 september 2001 markeren.

Terwijl het veilig is om te zeggen dat president Roosevelt niet op het gebied van neurowetenschappen aan het denken was toen hij 7 december in die termen beschreef, trof hij iets dieper: onze herinneringen aan bepaalde maatschappijschokkende tragedies zijn niet alleen van het evenement zelf, maar ook van het dag eromheen. Dit gaat naar de oude kastanje die iedereen zich herinnert waar ze waren toen ze hoorden dat Kennedy was neergeschoten of dat het World Trade Center was aangevallen.

De wetenschappelijke term voor dit soort ongebruikelijk levendige, min of meer permanent gefixeerde herinneringen na een trauma is een flitslampgeheugen. Eerste hypothese in 1977, flashbulb-herinneringen worden verondersteld het resultaat te zijn van een biologisch mechanisme dat, wanneer een gebeurtenis voldoende schokkend of traumatisch is, ertoe leidt dat mensen een uitgebreide herinnering van de algehele ervaring opnemen. Precies wat dat mechanisme is, is echter onduidelijk gebleven.

Nu heeft een studie van de Universiteit van Edinburgh gewezen op een mogelijke verklaring. Met de standaard - maar vaak over het hoofd gezien! - kanttekening dat dit een muizenstudie is en, nou ja, muizen zijn geen mensen, trainden de onderzoekers muizen om de verborgen locatie van voedsel te onthouden. Ze ontdekten dat muizen die binnen een halfuur van hun training met een verrassende, opvallende ervaring werden gepresenteerd, meer succes hadden met het onthouden van de locatie van het voedsel dan degenen die dat niet deden, wat suggereert dat deze muizen een meer alledaagse versie van het flitslicht geheugen fenomeen.

Onderzoek naar de neurale activiteit van de muizen onthulde wat het biologische mechanisme was, tenminste achter dit specifieke voorbeeld van flashbulb-geheugen. De locus coeruleus, een deel van de hersenen dat erg gevoelig is voor nieuwe ervaringen, gaf dopamine vrij in reactie op de ongewone ervaringen. Hersencellen verplaatsten vervolgens die dopamine van de locus coeruleus naar de hippocampus, wat vooral cruciaal is voor de vorming van nieuwe herinneringen.

Hoewel dit niet noodzakelijkerwijs elk mysterie rond flashbulb-herinneringen oplost, is dit een van de meest overtuigende argumenten tot nu toe voor precies wat het mechanisme in de hersenen is dat deze ongewoon levendige geheugencreatie aanstuurt. Dat dit specifieke mechanisme verbonden is met een deel van de hersenen dat gewoon in het algemeen reageert op opvallende nieuwe ervaringen, in tegenstelling tot specifiek traumatische, kan ook helpen verklaren waarom een ​​andere datum die een hoofdkandidaat is niet tragisch is door een stuk van de verbeelding: 20 juli, 1969, de dag dat de mensheid voor het eerst voet op de maan zette.

Wat 11 september en onze herinneringen aan die dag betreft, is het de moeite waard eraan te denken dat flitslichtherinneringen langdurige herinneringen kunnen creëren, maar niet noodzakelijkerwijs accurate herinneringen. New York University 9/11 National Memory Survey verspreidde vragenlijsten aan ongeveer 1.500 mensen vanaf de week na de aanslag tot drie jaar later. En terwijl de herinneringen van mensen jaren na jaar levendig bleven, het eigenlijke inhoud van die herinneringen veranderde vaak of werd vals bewezen. Gezien het tijdschema en het feit dat veel van de respondenten uit New York City kwamen, is een deel daarvan waarschijnlijk het gevolg van trauma. Maar veel ervan gaat naar iets fundamenteler: onze herinneringen zijn ongelooflijk krachtig, maar ze zijn zeker niet te vertrouwen, zelfs gepresenteerd met vreselijke gebeurtenissen die we beloven, ja, nooit vergeten.