Duizenden jaren van kak wetenschap bereidde mensen voor om darmflora tuinieren te beheersen

Een goede shit is absolutie in zijn puurste vorm en een uniek stinkende soort introspectie. Omdat de 100 biljoen kakmakende bacteriën die in onze ingewanden leven, sterk van invloed zijn op ons fysieke en psychologische welzijn, is onze uitwerpselen een tastbaar bewijs van wie we zijn als mensen op een bepaald moment. En er lijkt een niveau te zijn waarop we dit altijd al hebben geweten. Lang voordat we over salmonella en shigella-bacteriën leerden, hebben mensen ingezien dat wat ons scheelt en wat ons geneest te vinden is in wat we achterlaten.

De oude Egyptenaren waren de eersten die de glorie van de stoelgang - en de gevaren van onregelmatigheden - documenteerden in een medische context. Een farmaceutische tekst uit de 16e eeuw voor Christus. gedefinieerde ziekte als 'een vergiftiging van de lichamen van binnenuit'. De Egyptenaren ontwikkelden een instinctief verband tussen slechte geuren en slechte gezondheid en ontwikkelden een paradigma dat de medische theorie vormde voor de volgende 3000 jaar: ziekte begon in de darm en verdrijving het was de beste manier om gezond te worden, of het nu was door kotsen, niezen of deuces laten vallen. Anale retentie leidde tot de dood.

De 2000 jaar oude overblijfselen van een enorme Romeinse badkamer, geanalyseerd door archeologen in 2014, suggereerden dat de angst voor kak doorging in de antieke geschiedenis. In Rome waren openbare toiletten intieme, multi-user affaires - dit waren lange stenen banken met aan weerszijden gaten van minder dan twee meter - in de onderbuik van de stad, ver onder de weelderige paleizen. Onderzoekers hebben betoogd dat het gebrek aan graffiti in gebieden rond latrines suggereert dat ze niet echt populaire ontmoetingsplaatsen waren, waarschijnlijk omdat ze (correct) als beerputten van kwaad en dood werden beschouwd. Het gerucht dat iemand opgeblazen kon worden door een spontane methaanexplosie, veroorzaakt door de opeenhoping van menselijk afvalwater, wakkerde alleen de ontlasting aan.

Misschien is het niet zo verwonderlijk dat zoveel samenlevingen 'toiletdemonen' bevatten in hun culturele mythologieën. De Romeinse latrines hadden kleine heiligdommen voor de godin Fortuna, waarvan werd gedacht dat ze bescherming bood tegen ziekteveroorzakende geesten.De oude Babyloniërs geloofden in de demon Sulak, een leeuw die op de achterpoten staat en die op de meest kwetsbare momenten mensen ter dood brengt. Op dezelfde manier werd de Joods-christelijke slechterik Belphegor - een demon van ontdekkingen, uitvindingen en luiheid - gerustgesteld door het aanbod van menselijke uitwerpselen. Zoals alle demonen, voedde hij zich met de zonde.

De medische praktijken van de komende millennia deden niets om de geest van de verstopte te verzachten. In Frankrijk in de jaren 1700, herhaalde de persoonlijke arts van Louis XV, Joseph Lieutaud, het idee dat ziekte en het algemene ongeluk dat daaruit voortkwam het resultaat was van een "verdorven darm" in zijn Synopsis van de Universele Praktijk van Geneeskunde. Hij schreef verder dat het van het allergrootste belang is om 'de verdorven sappen, de rottende materie of de verdorven gal zelf, die zich in de maag en het darmkanaal bevindt' kwijt te raken. Lieutaud's nadruk op wijdverbreide 'verdorvenheid' suggereert dat de kwalen die de samenleving aan fecale materie toeschrijft waren niet alleen fysiek maar moreel; het wetenschappelijke bewijs dat de verbinding van de darm met psychische ziekte en gedrag aantoont, was echter nog bijna drie eeuwen verwijderd.

In de tussentijd bleef het concept van "autointoxicatie" - dat wil zeggen de dood door opgehoopte kak - een leidend beginsel in de klinieken van artsen in heel Europa en de Amerika's. De angst voor constipatie werd vooral uitgesproken met het aanbreken van de industrialisatie. Vanwege de toegenomen verstedelijking, verlieten mensen minder en eten ze slechter, wat resulteert in slechte stoelgang. Het duurde niet lang voordat constipatie de bijnaam kreeg "de ziekte van de beschaving", die (en is) nog steeds vreemd van aard is. Een gezondheidshandboek uit 1850, geciteerd door Whorton, instrueert zijn lezers dat "dagelijkse evacuatie van de darmen van het grootste belang is voor het behoud van de gezondheid." Zonder de dagelijkse beweging waarschuwt het: "het hele systeem zal gestoord en beschadigd raken." Die systemen waren niet alleen lichamelijk maar ook psychologisch; van de darmen werd vermoed dat ze infecties veroorzaakten die op hun beurt psychische aandoeningen als depressie, angst en psychose teweegbrachten.

Al eeuwenlang betwist het autointoxicatie-paradigma ruimte voor een hele industrie die zich toelegt op mechanismen om beter te poepen en gelukkiger te leven. De 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw luidden een tijdperk in van laxeermiddelen, kolonies en, voor de slecht belaste, darmoperaties. Maar deze procedures waren niet alleen bedoeld om de fysieke gezondheid in stand te houden: omdat de link tussen het achterste deel, het darmkanaal en de hersenen intuïtief zo ​​veel zin gaf, waren de colon-clearing-methoden in zekere zin ook een vorm van behandeling voor de geestelijke gezondheid.

Artsen gaven het idee van autointoxicatie op toen ze ziektekiemen ontdekten. Ziekte, realiseerden ze zich, werd niet veroorzaakt door het steeds viezer verval van opgespoeld afval in de darmen, maar door microscopisch kleine bacteriën en virussen die het lichaam binnendringen. Maar ze waren te snel om het verband tussen gezonde poetsmiddelen en gezonde hersenen op te geven: we weten nu dat de spijsvertering afhankelijk is van de activiteit van het microbioom - de meestal 'goede' bacteriën die zich in onze lagere darmen nestelen - en die de culturele make-up manipuleren van die kolonies - hetzij door het gebruik van antibiotica, probiotica of kak transplantaties - heeft zeer duidelijke effecten op de fysieke en mentale gezondheid. Recente studies hebben verbindingen gelegd tussen autisme en depressie en het microbioom van de darm; anderen hebben aangetoond dat het voeden van muizen met bepaalde bacteriën autisme-achtige figuren kan omkeren.

Net als de verhalen van alle oude vrouwen, is het idee dat "alle ziekten in de dikke darm beginnen" miezer dan dat het klopt, maar het bevat wel een kern van waarheid. Het aforisme, geworteld in een mengeling van objectieve waarheid en menselijk instinct, illustreert dat wat we intuïeteren om waar te zijn over onszelf een wetenschappelijke verklaring als kern heeft. Met andere woorden, het vertelt ons wat we altijd al geweten hebben: ga met je buik.