FX's 'Baskets' is het perfecte voertuig voor de komedie van Galifianakis

Eerlijke waarschuwing: als je tijdens deze eerste aflevering van Zach Galifianakis het trillen - of ronduit snikken - constateerde manden, neem troost in de wetenschap dat je niet alleen was.

Voor degenen onder ons die al veel eerder de carrière van Galifianakis hebben gevolgd De kater, het was een nogal afmattend wachten om hem te zien op een project dat niet alleen zijn talenten waardig is, maar ook overeenkomt met het zeer specifieke wereldbeeld dat centraal staat in zijn komedie. Dat project is eindelijk gearriveerd.

Maar eerst een terugblik op onze Galifische kerkengeschiedenis:

Late World With Zach ging in première in het voorjaar van 2002 op VH1 en liep voor 36 afleveringen voor de annulering. De show bevatte een baardeloze Galifianakis die door het late nachtformat strompelde. Het was een gedenkwaardige introductie tot het specifieke merk anti-komedie van de acteur, maar uiteindelijk was het een worsteling om hem te zien worstelen met de zeer gestructureerde formule van een dergelijke programmering. Die spanning is voelbaar in veel van zijn interviews, inclusief deze met een pre-audit De kater Bradley Cooper meer dan zeven jaar voordat de twee waren costars in de kaskraker.

Een paar jaar later zou Galifianakis het hoogtepunt van Patton Oswalt zijn The Comedians of Comedy tour documentaire waar we een meer fragiele en sardonische performer tegenkomen. In 2005, zijn Leef bij de Purple Onion komedie speciaal gecementeerd zijn afkeer voor verwachtingen van het publiek. Hij genas ook zijn bijzondere merk van serieuze antagonisme dat grappig of Die's brood en boter werd in de Tussen twee varens webserie.

Wat ons brengt manden.

Uiteindelijk speelt Galifianakis niet de lieve weirdo of de spazz. In plaats daarvan ontmoeten we hem als een zeer geaarde en eenvoudige man wiens enige ambitie in het leven is om een ​​clown te worden. Niet het soort clown dat je zou kunnen boeken voor een verjaardagsfeestje voor kinderen, maar eerder als een uitvoerder van de grootse traditie van het kunstenaarschap met slapstick. Deze achtervolging bracht hem naar een clown college - in Frankrijk - waar dingen snel uit elkaar vallen. De serie vindt hem terug in zijn geboortestad Bakersfield, Californië, en neemt het enige optreden aan dat hij kan vinden in zijn vakgebied: rodeoclown.

Er is een droefheid aan de show die spreekt voor alle artiesten. De show spreekt openlijk de realiteit dat er altijd mensen zullen zijn om je eraan te herinneren dat werken bij Arby's een betere optie is, roekeloos nastreven van je domme dromen. Galifianakis wankelt realistisch in zijn achtervolging, zich realiserend dat zijn ambities alle hoop op zijn persoonlijk geluk hebben weggenomen. De piloot draait rond "Baskets" - Galifianakis 'alter ego - onvermogen om $ 40 op te halen in zijn geboorteplaats om kabel-tv te krijgen voor een meisje dat niet van hem houdt. (De somberste stuk karaktermotivatie die we al een tijdje hebben gezien.) Manden is een clown die nooit glimlacht en waarlijk, hij heeft geen reden.

Louis C.K.'s co-schrijven en productie schijnen door, en de show bereikt een visuele toon en "indie" gevoeligheid die het tot een uitstekende zuster show maken. Louie. In tegenstelling tot die donkere tegenhanger, manden heeft meer rust bij het verkennen van kleinere ideeën en rustigere momenten zonder cartoonachtige omkeringen. Wat nog belangrijker is, het heeft het vertrouwen om zijn titulair karakter een echte persoon te laten zijn, die zonder reden geen shit is en zijn eigen unieke gevoel voor moraliteit heeft. De show is gebaseerd op het inherente verdriet van een poging om hoge kunst te maken op lage plaatsen.

Degenen die Galifianakis van zijn bredere werk kennen, zullen waarschijnlijk teleurgesteld zijn in het duistere geïnternaliseerde verdriet dat hier te zien is, maar dat is OK: manden komt als een herkauwer over de aard van de podiumkunsten en Galifianakis heeft dit platform zeker voor zichzelf verdiend.