'Game of Thrones''s Problem Damaged 'Harry Potter and the Cursed Child'

Van een afstand, Game of Thrones en Harry Potter lijken niet veel gemeen te hebben. Beide zijn razend populaire fantasiefranchises die te maken hebben met morele ambiguïteit, maar men heeft duisternis en een verschrikkelijk lot dat goede mensen treft en de ander is Game of Thrones. Maar de laatste tijd delen de twee verhalen een merkwaardig specifieke verbinding: wanneer de makers terugvallen, gebeurt er tijdreizen.

Overweeg het nieuwe spel Harry Potter en het Vervloekte Kind, dat enigszins onterecht wordt geadverteerd als "het achtste verhaal." Als je niet op snelheid bent, een snel overzicht: het pakt op bij de Relieken van de Dood epiloog negentien jaar later, wanneer het trio 36 is, hoewel Vervloekt kind lijkt de leeftijd van Harry niet te kennen, omdat de eerste pagina zegt dat Harry zevenendertig is. Oke dan.

Het verhaal volgt de zoon van Harry, Albus, en de zoon van Draco, Scorpius, die rotzooit met Time Turners en probeert Cedric Diggory te redden. In het proces creëren ze per ongeluk verschillende alternatieve universums, waaronder een waarin Voldemort wint en een andere waarin Ron en Hermione niet getrouwd zijn, hun dochter Rose verdwijnt van foto's en Biff regeert de wereld. Ik maak maar een grapje over dat laatste deel, hoewel we helaas geen grapje maken over de ontwikkeling dat Voldemort een geheim kind heeft en dat Ron opeens de persoonlijkheid van Fred en George heeft.

Dankzij de tijdreizen, is het spel bezaaid met sprongen in de logica die de Potter-canon tegenspreken, zoals Lily en James die door hun buurt slenteren en hun huis zichtbaar maken voor elk moment dat reizigers ze observeren - Fidelius-charme? Wat Fidelius charmeert?

Maar er is een verklaring waarom het Harry Potter serie, die voor een deel populair is, omdat het tegen dit soort kritiek bestand is, valt plotseling in dit konijnenhol: J.K. Rowling heeft het niet geschreven, Jack Thorne.

Evenzo Game of Thrones Seizoen 6 waagde zich verder dan George R.R. Martin's boeken - en overgelaten aan hun eigen apparaten, de makers David Benioff en D.B. Weiss leunde zwaar op het tijdspringen van Bran Stark als middel tot expositie. Hij ziet niet alleen het verleden, hij heeft er ook een blijvende impact op.

Nu moet worden vermeld dat de makers in beide situaties hun zegeningen hebben gegeven. J.K. Rowling heeft niet geschreven Vervloekt kind, maar ze liet het verbijsterend gebeuren, en volgens Benioff en Weiss kwam Hodor 'ware aard van Martin zelf tot hem - hoewel Martin wel specificeerde dat de boeken het anders aan zouden pakken.

Maar de vraag blijft: waarom is tijdreizen het go-to-plot-apparaat dat schrijvers gebruiken wanneer de oorspronkelijke makers zich terugtrekken? Omdat het een verhaal toestaat een gevoel van beweging en expositie over te brengen zonder de plot echt te verplaatsen.

Als we de verhaallijn van Bran Stark neerhalen in Game of Thrones Seizoen 6 tot zijn essentie, hij struikelde ballen in en rond verschillende bomen. Maar het voelt veel belangrijker, omdat zijn reis hem in staat stelt om belangrijke informatie over Jon Snow's moeder te onthullen. Tegen het einde van Vervloekt kind, er is niets veranderd, maar Harry is in staat om een ​​sterkere band te smeden met zijn zoon Albus. Game of Thrones demonstreert de niet-luie manier om in het verleden te duiken - om informatie te ontgrendelen die een betekenisvol effect op de toekomst heeft. Harry Potter en het Vervloekte Kind doet het op een slordige manier: het plot draaien als een hamsterwiel, oude scènes recyclen zonder iets betekenisvoller over te brengen dan de informatie dat Draco nu een paardenstaart heeft.

Wanneer makers hun verhaal achterlaten, is het logisch dat het volgende gen zijn toevlucht neemt tot tijdreizen, om het plot niet te veel te verplaatsen en tegelijkertijd dat feit te verhullen. Tijdreizen hoeft niet inherent een negatief plotapparaat te zijn, zolang het maar met zorg wordt beheerd - en onheil wordt beheerd.