Musicologen vinden de reden waarom componisten niet kunnen weerstaan ​​aan instrumentale solo's

Van de uitgebreide pianosplitsing in Layla van Eric Clapton tot de gitaarsolo in the Beatles 'While My Guitar Gently Weeps', de instrumentale solo is een iconisch onderdeel van pop. Maar voor een musicoloog is het niet helemaal logisch: waarom zou een componist, met een orkest vol instrumenten om te gebruiken, er maar één gebruiken? Niels Chr. Hansen Ph.D. van de Ohio State University onderzocht dit muzikale raadsel in een recente Muziekperceptie document waarin wordt geconcludeerd dat instrumentale solo's een bijzonder effectief instrument kunnen zijn voor een bepaald soort emotionele manipulatie.

In de studie, die begin juli werd gepubliceerd, bestudeerde Hansen, een postdoctoraal onderzoeker aan het cognitieve en systematische muzieklaboratorium van de staat Ohio, 330 orkestrale fragmenten om te zien of er een verband bestaat tussen instrumentale solo's en een bepaalde emotie - verdriet. "Het idee kwam naar voren omdat veel eerdere studies hebben gekeken naar het koppelen van muzikale parameters zoals melodie, ritme en harmonie aan de akoestische kenmerken van verdriet," zegt Hansen. Wat hij en co-auteur David Huron, Ph.D. wilde weten hoe en of instrumentatie - specifiek, solo-instrumentatie - werd gebruikt om hetzelfde te doen. Er is immers iets heel treurigs en eenzamer aan het geluid van een solo-instrument.

"In zekere zin lijkt het een beetje een paradox dat een componist ooit zou besluiten om slechts een enkel instrument toe te passen wanneer hij of zij een heel symfonieorkest van 80-100 hoogopgeleide professionele muzikanten heeft die daar gewoon zitten!" Zegt Hansen.

Dus ging Hansen en Huron, een professor in de muziek, aan de slag met het karakteriseren van 330 willekeurige fragmenten uit orkestliederen die al dan niet een instrumentale solo bevatten. Diezelfde nummers werden ook beoordeeld op verdriet met behulp van zeven verdrietgerelateerde factoren, waaronder het gebruik van een mineurtoonsoort, tempo, zachte of luide dynamiek en instrumentele articulatie, onder andere. Bij vergelijking van de twee datasets bleek dat 74 procent van de fragmenten die als "verdrietig" of "relaxt" waren geclassificeerd, solo's bevatten - dat is tweemaal als het aantal solo's in niet-trieste fragmenten (slechts 37 procent).

Om de relatie verder te definiëren, onderzocht het team of die zeven kenmerken die met verdriet verband houden zouden kunnen worden gebruikt om te voorspellen of een nummer een solo zou hebben of niet. Zeker genoeg deden ze dat over het algemeen - vloeiende, samengevoegde noten (legato articulatie) en stille dynamiek waren het meest nauw met elkaar verbonden - wat het verband onderstreepte tussen het gebruik van instrumentale solo's en muzikaal verdriet. En deze relatie is niet alleen van toepassing op orkestmuziek.

Voor iedereen die naar de beklemmende gitaarriff in Led Zeppelins 'Stairway to Heaven' of naar de hersensmerende solo aan het einde van 'Hotel California' heeft geluisterd, is de inherente connectie tussen verdriet en een solo-instrument geen sinecure. Maar het beschrijven van die relatie in concrete bewoordingen is niet zo eenvoudig. De theorie van Hansen is dat de reden waarom solo-instrumenten zo goed zijn in het overbrengen van verdriet in allerlei soorten muziek, is omdat het geluid van een enkele intramment het isolement weerspiegelt dat we onszelf opdringen als we verdrietig zijn.

"Als je denkt aan de tijden dat we ons als mensen verdrietig voelen, is dat meestal wanneer we alleen zijn", zegt hij, terwijl hij onderzoek naar evolutionaire psychologie aantoont dat isolatie nodig is voor zelfreflectie. "Het geluid van een enkel instrument kan ons herinneren aan situaties in ons eigen leven waar we eenzaam of verdrietig zijn geweest (en daarom onszelf misschien hebben geïsoleerd)."

Steunend op dit idee, heeft eerder onderzoek naar de muzikale kwaliteiten die droefheid overbrengen, ook gesuggereerd dat ze de manier waarop mensen lijken na te bootsen spreken wanneer ze verdrietig zijn: rustig en langzaam, in een laag toonhoogtebereik dat maar weinig anders biedt dan gemompelde en monotone articulatie. "Een enkel instrument heeft ook minder energie nodig en produceert stillere geluiden die meer lijken op de kenmerken van droevige spraak en droevige muziek", zegt Hansen. Zelfs het gejammer van een buigende gitaarsnaar (hij raadt je aan Gary Moore's "Still Got the Blues" te bekijken) kan het geluid van een menselijk gehuil nabootsen.

Het weemoedige verdriet dat instrumentale solo's symboliseren is niet hetzelfde als verdriet, benadrukt hij. "Deze laag-arousal staat is heel anders dan de high-arousal staat van rouw, waar je luid huilen om de aandacht van anderen om je heen die mogelijk in staat zijn om u te helpen. Dat is heel anders dan verdriet. "Het onderscheid is wat je zou kunnen horen in het verschil tussen Adele's ongegeneerde darmen-wrencher" Someone Like You "en de meer ingetogen droefheid van Frank Ocean's" Bad Religion."

Natuurlijk, in de enorme canon van muziek zul je ongetwijfeld instrumentale solo's vinden die bedoeld zijn om andere emoties dan verdriet over te brengen, of zelfs die gebruikt worden om puur structurele redenen. De extatische sax solo in Carly Rae Jepsen's "Run Away With Me" is het bewijs dat je nodig hebt. Hoewel solo's vooral handig zijn om onze liefde voor droevige muziek te doen ontwaken, zijn ze ook goed voor muzikanten om gewoon te pronken.

"Net als in klassieke muziek kunnen solo's ook worden gebruikt om de virtuositeit van een bepaalde artiest te laten zien, als formele overgangen die de weg naar nieuwe secties overbruggen, of gewoon om de monotonie van constant veranderen tussen het couplet en het refrein te doorbreken," zegt Hansen.

"Als je erover nadenkt, zijn de hooks van veel populaire songs eigenlijk delen van instrumentale solo's die steeds weer worden herhaald. Zulke passages zijn zelden triest."