Chris Carter had het een dag na 'The X-Files: I Want Believe' moeten noemen

The X Files: I Want to Believe - de seconde X-Files film en laatste deel in de franchise voor de huidige Fox reboot - heeft de kwaliteit van een van de latere, meer rafelige gevallen van Sherlock Holmes. Het is een eenmalig avontuur, waarbij een bebaarde Fox Mulder uit de vergetelheid wordt gered om een ​​zaak op te lossen die, hoe raar ook, de centrale mythologie van de show helemaal niet behandelt. Hij is traag in het opnemen - een beetje uit de praktijk - en springt in de occulte actie als een kater Philip Marlowe, proberend erin te stappen en de schurk uit te schakelen die net inbrak in zijn appartement.

Uiteindelijk lost de ervaring van het besnuffelen rond besneeuwde velden met het nieuwe gelovige sceptische duo Amanda Peet en Xzibit en pedofiele helderziende priester Billy Connolly niet alle problemen van Mulder op. Het lost ook niet volledig een professioneel en emotioneel ontevreden Dana Scully's op. Maar uiteindelijk leidt het er uiteindelijk toe dat onze twee helden vermoedelijk het FBI-hoofdstuk van hun leven volledig kunnen afsluiten en verder kunnen gaan. Mulder is niet zozeer boos op zijn ervaring in het Bureau en lijkt uiteindelijk blij om met Scully terug te vallen in een huiselijk leven. Scully keert terug naar de operatie en helpt kinderen met ongeneeslijke ziekten en misvormingen met elan.

Natuurlijk hebben de laatste momenten van de film ook een gepassioneerde kus, met de camera rond de hard-gekookte-agenten-geklede-liefhebbers met reusachtig zoals vurigheid. Voor sommige toegewijden was het een prachtige, fan-fiction-y-release; meer nog, het was het meest chique ding dat we tot nu toe in de geschiedenis van de franchise zagen. Jammer genoeg voor hen waren het echter de laatste momenten.

Nu De X bestanden is teruggekeerd in Fox-vorm, en naarmate de miniserie slijt (we zijn nu halverwege) lijkt het steeds meer een rudimentaire toevoeging aan de annalen van de serie. Mulder en Scully zijn vervreemd maar weer professioneel functioneel. (En waarom? Het slaat nergens op.) Ze flitsten tenuously - een beetje ongemakkelijk - vooral in de nacht van maandag 'Mulder en Scully ontmoeten het Were-Monster'. Maar we hebben, we weten het, nog twee sigarettenrokende man-afleveringen ooit om te komen, en de implicatie is: meer grote onthullingen! Maar de eerste aflevering - de enige volledige 'mythologie'-aflevering tot nu toe - was een beetje een ogenschijnlijk samengevoegde minachting, en het is moeilijk voor te stellen dat we alles leren wat we niet kennen, of een latente wens als fans bevredigen. We zouden nu moeten weten: de inherente aard van de X-Files het verhaal is een ruig hondenverhaal. Hoe ziet dit einde er misschien uit?

Ik wil geloven is niet wat de meesten een "goede film" zouden noemen. Chris Carter was er niet blij mee en werd wijd gepand. Toch had het een aardige bescheidenheid. De definitieve setting van het verborgen laboratorium in Russische handen Brazilië -geïnspireerd, en Anderson en Duchovny zijn net zo charismatisch als altijd. In zekere zin waren de 'one last hurray'-benadering en de poging van Carter om een ​​samenhangend, op zichzelf staand mysterieverhaal te maken, een bewonderenswaardige manier om de dingen in te pakken.

Dus ik ben bang dat wat fan-y samenzwering jabber Carter gaat proberen om in deze laatste reboot afleveringen te proppen ons een paar stappen terug zal brengen, naar een plek die inferieur is aan dat hammy maar pervers bevredigend Weg met de wind kus. Als Ik wil geloven was een snelle, semi-zinnenprikkelende laatste buiging, de nieuwe X-Files serie begint te voelen als een half-ass sprong meteen terug in de oude modder die zichzelf uit over de laatste drie seizoenen van de show droeg.

Geen van beide oplossingen is perfect. Maar Carter zal echt creatief moeten zijn om deze laatste drie delen op enigerlei wijze stichtend te maken, en niet als een rare reünietoer om wat hypotheken af ​​te lossen. Misschien was die verlammende Hollywood pandering de beste manier om uit te gaan.