Als wetenschappers DNA-gegevensopslag kraken, zal internet passen in een opnameglas

$config[ads_kvadrat] not found

The Internet of Things by James Whittaker of Microsoft

The Internet of Things by James Whittaker of Microsoft
Anonim

Het internet heeft te weinig ruimte. Alle Facebook-updates, Twitter-rantsoenen en Instagram-berichten die door de lucht suizen, hebben uiteindelijk een fysiek huis nodig, maar verwacht wordt dat het 'digitale universum' zal uitgroeien tot meer dan 16 zettabytes - dat is ongeveer 4 biljoen DVD's - tegen volgend jaar moeten we een beter opslagsysteem bedenken. Gelukkig heeft de natuur ons al een verdomd efficiënt gegeven: DNA bevat waanzinnige hoeveelheden informatie in een microscopische hoeveelheid ruimte. Hiermee rekening houdend, probeert een team van Microsoft-onderzoekers biologie te gebruiken om onze afhankelijkheid van datacenters te beteugelen.

Het is een indrukwekkende inspanning en vroege resultaten zijn veelbelovend. Maar misschien is de enige manier om een ​​idee te krijgen van wat een belangrijke doorbraak in de opslag van DNA-gegevens zou kunnen zijn, het overwegen van de schaal van het ding. Hoeveel internet kan het DNA van een enkele cel bevatten?

In een paper, gepresenteerd op ASPLOS 2016, een conferentie gewijd aan het bouwen van "architectuurondersteuning" voor het snel uitbreidende digitale universum, wijzen de onderzoekers erop dat DNA maximaal 1 exabyte kan bevatten (denk aan: de hele Netflix-catalogus, 3000 keer) per kubieke millimeter. Ter vergelijking: de dichtste opslagsystemen op de huidige markt zijn magnetische tapes, die slechts 10 gigabyte per kubieke millimeter bevatten. Er is al eerder geschat dat slechts 4 gram DNA alle digitale gegevens kan bevatten die we elk jaar maken. Als we schatten dat er op dit moment ergens in de buurt van 15 zettabytes aan digitale informatie op aarde is, hebben we ongeveer 15 kubieke centimeter nodig om alles op te slaan op DNA. Een borrelglas zou voldoende zijn.

Deze cijfers zijn indrukwekkend, maar ze komen niet bepaald als een verrassing. Immers, elk van onze cellen bevat het DNA om te coderen voor het gehele menselijke genoom, een massa van nucleotiden die, wanneer ze in een microscopische kubus worden geplet, ongeveer 6,9 kubieke micrometer zou innemen. Qua opslag is dat het equivalent van 6,9 gigabytes - ongeveer 1.725 exemplaren van Drake's nieuwe single "One Dance" of ongeveer twee Blu-Ray-kwaliteitskopieën van de nieuwe Star Wars: Force Awakens. Als dat je niet veel lijkt, onthoud dan dat de hoeveelheid DNA waar we het over hebben niet eens met het blote oog te zien is. Overweeg nu hoe vaak uw 8 GB-iPhone heeft aangegeven dat uw opslagruimte op is.

Dit is niet de eerste keer dat wetenschappers digitale gegevens in DNA-vorm hebben opgeslagen: in 2012 codeerde een team van wetenschappers van Harvard onder leiding van George Church, Ph.D., 70 miljard exemplaren van hun boek Regenesis: Hoe synthetische biologie de natuur en onszelf opnieuw uitvindt in het DNA naar het nucleotide-formaat. Het resulterende met gegevens gevulde DNA was klein genoeg om op een menselijke miniatuur te passen.

Efficiëntie terzijde, wat DNA zo'n aantrekkelijke opslagoptie maakt, is het feit dat het ook ongelooflijk duurzaam is. Zoals de kerk opmerkte: "Je kunt het laten vallen waar je maar wilt, in de woestijn of in je achtertuin, en het zal daar 400.000 jaar later zijn."

Met dit punt naar zijn filosofische uitersten, overwogen de Microsoft-onderzoekers de toekomst van internetopslag: "DNA-gebaseerde opslag heeft ook het voordeel van eeuwige relevantie: zolang er DNA-gebaseerd leven is, zullen er sterke redenen zijn om te lezen en te manipuleren DNA.”

$config[ads_kvadrat] not found