Alle nummers op de soundtrack van de soundtrack van The Dope

Er zijn miljoenen dingen te zeggen over de thematisch rijke nieuwe serie van HBO Westworld, en dat is zo ongeveer het punt. Ontwikkeld door Jonathan Nolan en Lisa Joy, en uitvoerend geproduceerd door J.J. Abrams, de show wil het volgende waterkoeler-fenomeen van het netwerk zijn. Maar terwijl Game of Thrones probeert de faux-middeleeuwse machinaties van zijn ensemblezweem te benadrukken, Westworld doordrenkt Wild West-actie met filosofische mijmeringen. Het bestaat op het kruispunt van horror, technologie en existentialisme. En dankzij een dope soundtrack, bestaat het ook op een vage plaats in de tijd, ergens (ergens?), Postmodern maar ook oud, zoals Wilde wilde Westen maar goed.

Afgezien van het spookachtige openingsthema van componist Ramin Djawadi, Westworld staat klaar om enkele killer diegetische en niet-diegetische riffs uit te harken. En we staan ​​klaar om te obsederen over hen. Elke week voegen we de nieuwste geweldige liedjes toe aan deze lijst, totdat we een ranglijst maken die een seizoen lang de moeite waard is om ouderwets te spelen volgens een moderne standaard.

De 'Westworld' Soundtrack Power Rankings

13. Aflevering 3: Scott Joplin - "Peacherine Rag"

Er waren geen sneakily anachronistische liedjes in Episode 3, slechts een paar eenvoudige liedjes op de piano die niet misstaan ​​als Westworld daadwerkelijk plaatsvond in het oude westen. Een nummer als 'Peacherine Rag' van Scott Joplin is niet belangrijk voor 'waarom' de makers van de show het gebruikten. In plaats daarvan zit het er allemaal in hoe ze gebruikten het.

Eerder in de aflevering hadden we Joplins 'Weeping Willow Rag' op de piano in de Mariposa Saloon horen spelen, wat betekent dat Joplin's deuntjes een gastfavoriet moeten zijn, maar er is geen speciale aandacht aan besteed. Het lied zweefde gewoon door het tafereel toen Teddy en de naamloze vrouwelijke premiejager (Bojana Novakovic) hun gulle gift aan een paaltje buiten bond en zadelden naar de bar voor een drankje en een beetje meer. Maar later zien we de specifieke close-up die de show blijft gebruiken van het opstarten van de spelerpiano, dit keer met Joplin's "Peacherine Rag", gevolgd door Dolores die wordt aangesproken door de besnorde bandiet en een gast.

Geeft dit een tijdlussprong aan of verwijst de titel van het nummer eenvoudigweg naar Dolores?

12. Aflevering 8: Amy Winehouse - "Terug naar zwart"

Maeve is letterlijk bevoegd in "Trace Decay," dus het is logisch dat haar eerste momenten van schrijverskracht worden gesyntheseerd door het jangly piano-anthem "Back to Black" van Amy Winehouse. Er is wat lyrisch belang aan het lied, dat spreekt van "honderd keer gestorven zijn" en vervagen tot zwart, net als de vrije willoze gastheren van het park. Maar hier is het lied slechts een soort onthullend refrein voor Maeve die eindelijk zichzelf kan vinden met het vermogen haar leven te beheersen, evenals de levens van de robots om haar heen.

11. Aflevering 3: Claude Debussy - "Mijmerij

Je bent gek op deze, Westworld scheppers. Wanneer Ford en Bernard het weelderige kantoor van de voorganger betreden, zien we dat hij een persoonlijke, oude, tijdloze pianospeler heeft in de vorm van een verouderde robot. En wat begint de bot te klinken op de toetsen terwijl het paar A.I. obsessives piekeren over hun android bewustzijnsproblemen? Hij speelt een beetje "Reverie" door Claude Debussy, verwijzend naar het nieuwe gedrag dat Ford in de hosts in de nieuwe programma-update heeft geïmplanteerd.

** 10. Aflevering 8: "House of the Rising Sun"

Het is verrassend dat het zo lang duurde als "Trace Decay" voor Westworld om een ​​player piano-versie van "House of the Rising Sun" op te nemen. De vaak traditioneel behandelde (populair gemaakt door de elektrische bluesvertolking van The Animals) is een beetje cliché, maar eigenlijk zijn alle andere hedendaagse interpolaties op de show. Het zou het hele idee verraden om nauwelijks hoorbare paaseieren te verbergen als ze niet op zijn minst tangentieel in verband zouden staan ​​met wat er gebeurde, en op die manier is "House of the Rising Sun" dat wordt gesynthetiseerd naar een andere Maeve's transcendentale ochtendwandeling perfect legitieme keuze.

Het liedje is een waarschuwend verhaal over een vrouw wiens leven geleidelijk uit elkaar valt, met teksten als:

Oh, moeder, vertel het je kinderen

Niet doen wat ik heb gedaan

Breng je leven door in zonde en ellende

Gezien Maeve's gemijmer over haar dochter en hij van plan is om zich los te maken van het park in deze aflevering, maakt cliché plaats voor een soort van herkenbare resonantie die gewoon werkt.

9. Aflevering 1: Johnny Cash - "Is not no Grave (Gonna Hold This Body Down)"

De echte Man in Black is een beetje minder sadistisch dan de Man in Black (die al memorabel is gespeeld door acteur Ed Harris) maar de crooner van het baritonland is net zo mysterieus. Het lijkt de enige manier om zo'n zware en filosofische première-episode te sluiten was om het de gravitas te geven die het verdiende door de Johnny Cash-nummers te laten rollen.

Het traditionele gospelsongs, achtervolgd door Cash, bevat teksten die een ingenieus stukje metafoor zijn, gezien de neiging van de robot om nooit te sterven. Wederopstanding zal een groot thema worden Westworld, maar in plaats van de spirituele opwekking waar Cash over zingt, zal het meer een mechanische wedergeboorte zijn voor de robotachtige "gastheren" in elke aflevering.

8. Aflevering 4: The Cure - "A Forest"

Wanneer het nummer op de spelerspiano begint, is Maeve bij de Mariposa aan het kletsen met Clementine, voordat hij plots bezwijkt voor een soort van auditief mijmerij. Ze nult de ogen van Clementine in, die beginnen te bloeden, en we realiseren ons dat Maeve zich een vorige verhaallijn herinnert.

Het lijkt erop dat de programmeurs op Westworld postpunkfans zijn. "A Forest" is het zevende nummer uit Zeventien seconden, het tweede album van de Britse rockers The Cure uit de jaren tachtig. Het is een beetje een diepe snee. Geen "Friday I'm in Love" of "Just Like Heaven" -type hits hier, maar de selectie van "A Forest" begint logisch te worden als je de songtekst bekijkt:

Kom dichterbij en zie

Kijk in de bomen

Vind het meisje

Als je kunt

Kom dichterbij en zie

Zie in het donker

Volg gewoon je ogen

Volg gewoon je ogen

De robots worden steeds bewuster en misschien vult Maeve de lege plekken in met teksten van The Cure?

7. Aflevering 6: Radiohead - "Fake Plastic Trees"

Westworld houdt van Radiohead, en het is gemakkelijk te zien waarom. De band heeft carrière gemaakt met het afstemmen van lyrische angsten op hedendaagse technologische angsten, en terwijl Westworld veel duidelijker dan Thom Yorke en zijn bedrijf probeert het nog steeds hetzelfde te zeggen.

De vertrouwde speler-piano stelde niet opnieuw teleur, deze keer startte hij "The Adversary" met een fonkelende versie van "Fake Plastic Trees" off van het vroege album van Radiohead De bochten. Maeve wordt wakker, kleedt zich aan, gaat naar de Mariposa en babbelt met Clementine, net als elke dag in haar gefabriceerde wereld. Het enige verschil is dat ze zich deze keer bewust is van de kunstgreep. Het lied is de vroege ode van Yorke aan leugens, onwaarheden en onwaarheden. Het is alleen maar passend dat het eerste wat Maeve hoort nadat haar bulk-apperception helemaal is opgedraaid.

6. Aflevering 5: Claude Debussy - "Clair de Lune"

Dit klassieke Debussy-liedje is te horen in een akoestische versie als William en Dolores de outlaw-stad Pariah binnenkomen, maar het wordt opnieuw gebruikt wanneer Robert Ford en de Man in Black hun confrontatie hebben in de voorlaatste scène van de aflevering. Ford is een beetje een superfan van Debussy, terwijl zijn kantoorrobot in mijis 3 "Reverie" speelde.

We denken dat Ford van Debussy houdt, omdat de Franse componist bekend was dat hij mathematische structuren in zijn muziek incorporeerde, soms secties van zijn werk sublimerend tot de Gulden Verhouding. Iemand die zoekt naar perfectie zoals Ford zou zich aangetrokken voelen tot dat soort ideaal.

5. Aflevering 2: Radiohead - "No Surprises"

Er waren niet zoveel anachronistische verrassingen op de soundtrack Westworld deze week, maar één nummer op de spelerspiano was de enige show die nodig was om de robotachtige angsten van de gastheren in perspectief te plaatsen.

Zoals we hebben geleerd in de première, herleven de hosts elke dag in een soort van noodlottig Groundhog Day loop zonder herinneringen aan hun eerdere acties. Er mag geen eentonigheid in de herhaling zijn en hun moet geen enkele emotie zijn, maar dat is precies wat er gebeurt met de gastheren vanwege de "mijmeringen" die dr. Robert Ford heeft toegevoegd aan hun software-update. In het geval van Maeve, het madame karakter gespeeld door Thandie Newton, geeft ze de gasten hetzelfde verhaal over het komen naar de Nieuwe Wereld om haar eigen weg te gaan. Terwijl de piano 'No Surprises' van Radiohead speelt, wordt ze overweldigd door een abstract dromerij van mannen die op brute wijze worden gedood tijdens een soort van overval en haar cliënt loopt weg en. Onnodig te zeggen dat het de gemoedstoestand doodt, waardoor Bernard (Jeffrey Wright) gedwongen wordt om haar in te schakelen voor reparatieve diagnostiek.

Ze droomt opnieuw, en we concluderen dat het van haar oude leven is met een dochter op een boerderij, die blijkbaar werd afgebroken door een overvalpartij. Een van de moordenaars, niet verwonderlijk, verandert in de Man in Black, wat betekent dat deze gast elke host de heebie geeft, of dat hij ook op de een of andere manier verbonden is met Maeve.

Misschien dat de piano een andere Radiohead-hit zou hebben gespeeld, "Paranoïde Android", zou een beetje zijn geweest te op de neus zelfs voor Westworld, maar "No Surprises" is nog steeds geschikt. Nadat ze haar seksuele agressie op hetzelfde New World-verhaal nutteloos heeft gemaakt, besluiten de lab-technici Maeve te ontmantelen. De songtekst, vooral het eindkoor, lijkt in contact te komen met de worsteling van de gastheren met angst, verdriet en ware emotie. Ze willen geen alarmen, ze hebben misschien geen verrassingen, maar ze willen absoluut hier weggelaten worden

4. Aflevering 1: Soundgarden - "Black Hole Sun"

Niemand vroeg om een ​​wonky player piano-versie van "Black Hole Sun" maar Westworld gaf het zeker aan ons. In een ander slim ingebed detail in de show, de speler piano in de stoffige Westworld salon gerund door Madame Maeve (Thandie Newton) en haar groep prostitueuze prostituees komen tot leven met een eenvoudige versie van de track uit 1994 van het beroemde album van de alt-rockband Soundgarden Superunknown.

Het is een geweldig voorbeeld van hoe anachronisme in de show wordt gewerkt en kan suggereren hoe de kunstmatig gecreëerde wereld vol met kunstmatig gecreëerde wezens allemaal een beetje gek is zonder dat jij of de gasten van het park het zelfs maar weten. Houd in de toekomst een oor open voor meer herkenbare deuntjes die afkomstig zijn van de spelerspiano, die ook prominent aanwezig is in de openingsscore van de show.

3. Aflevering 5: Nine Inch Nails - "Iets dat ik nooit kan hebben"

Een orkestrale versie van dit nummer, uit het debuutalbum van Nine Inch Nails Pretty Hate Machine, is te horen tijdens de gekke orgie scene in Pariah. Terwijl alle anderen, nou ja, overdonderd, Dolores en William zitten en nadenken over hun plek in zo'n verwarde wereld. Het nummer zelf - wat best genoeg is dat het in de sode zelf had moeten worden gebruikt - gaat over geheugen en spijt, en opnieuw belichten de teksten iets over de personages, met name Dolores. Stel je voor dat ze dit allemaal in haar robotkop zegt:

In deze plaats lijkt het zo jammer

Hoewel het er nu allemaal anders uitziet, weet ik dat het nog steeds hetzelfde is

Overal waar ik kijk, zie ik alles wat ik zie

Gewoon een vervagende herinnering aan wie ik vroeger was

De titel "Something I Can Never Have" is slechts een weergave van William's tragische situatie in Westworld.

2. Aflevering 1: The Rolling Stones - "Paint It, Black"

Het hoogtepunt van de première-aflevering was ook de meest controversiële nummerkeuze. Aan de ene kant is het een onmogelijk overspannen beslissing om een ​​weelderige, overdreven orkestrale versie van "Paint it Black" van The Rolling Stones over de scène te spelen wanneer acteur Rodrigo Santoro's in leer gehulde robotachtige outlaw Hector Escaton en zijn posse zich een weg banen door de slaperige stad als een manier om de reeks onhandige robotstoringen van het park te compenseren. Aan de andere kant past het perfect bij de pikzwarte kijk die de personages van de show hebben voor hun automaat-brethren. Dolores, Teddy en zelfs Hector zijn allemaal pionnen in hun kunstmatig intelligente spel.

Vreemd genoeg kon de feitelijke tekst van het liedje worden gebruikt om te verwijzen naar de Man in Black en zijn controversiële en sadistische behandeling van Dolores (Evan Rachel Wood) in de première-aflevering:

Ik zie een rode deur en ik wil dat deze zwart wordt geverfd

Geen kleuren meer, ik wil dat ze zwart worden

Ik zie de meisjes voorbijlopen gekleed in hun zomerkleding

Ik moet mijn hoofd draaien tot mijn duisternis verdwijnt

We zullen moeten afwachten hoe donker zijn gedrag wordt, maar gezien de Man in Black de première beëindigde door een nietsvermoedende gastheer te scalperen, is het veilig om te zeggen dat dingen bijna zwart worden.

1. Aflevering 6: Radiohead - "Motion Picture Soundtrack"

Maeve krijgt nog een hyperbewust Radiohead-moment in 'The Adversary', dat tot nu toe het hoogtepunt van nieuwsgierige anachronismen markeert. Felix neemt Maeve mee achter de schermen bij Westworld, en ze houdt niet van wat ze schaaft. Bloedige gastheren, nieuwe gastheren geboren op de assemblagelijn, technici testen niet zo paranoïde androïden, en meer. Maeve kan het begrijpen, ondanks de verschrikkingen voor haar, maar ze kan gewoon niemand anders laten weten dat ze eindelijk de illusie van haar realiteit begrijpt.

Het instellen van de scène, waar Maeve ook in wezen een trailer voor haar eigen leven bekijkt, naar 'Motion Picture Soundtrack' kan een emotionele cheat zijn, maar het is de show die zijn eigen musical probeert. Gekke mannen of Sopranos moment. De gedenkwaardige epifanieën aan het einde van die shows werden soundtracked met nummers als "Ik zou de wereld willen leren zingen (in perfecte harmonie)" en "Do not Stop Believin '" alsof ze het geweten van hun hoofdpersonages waren. Maeve heeft eindelijk bewustzijn bereikt en krijgt haar eigen orkestrale soundtrack.