Het is een decennium geleden dat DC en Marvel hun respectieve filmkoninkrijken uitzetten met twee heel verschillende films. De ironische Iron Man van Robert Downey Jr. was het toneel voor 10 jaar superheldenplezier De donkere ridder heeft een gruizige toon ontwikkeld die volgende films blijven proberen (en falen) om te repliceren. Met Waterman, DC breekt eindelijk los uit die mal om iets te creëren dat anders is dan het hele superhelden filmische landschap. Helaas voor de koning van Atlantis, maakt het waarschijnlijk niet uit. DC is al verloren.
Het is geen geheim dat DC's Extended Universe in puin ligt. Batman en Superman moeten misschien worden herschikt, en de opwindendste gelijknamige film aan de horizon is een Joker-oorsprongsverhaal dat zich afspeelt in een totaal afzonderlijke continuïteit. Afhankelijk van hoe Wonder Woman 1984 blijkt, Waterman kan de laatste grote zucht van de DCEU worden.
De James Wan-geregisseerde film lijkt bijna ontheemd over dat lot. Het is een bijna perfecte superheldenfilm die weinig doet om de grotere franchise te bevorderen. Zelfs de Waterman scènes met postcredits bieden meestal alleen maar sluiting, in plaats van het opzetten van de volgende DC-film. Dat betekent niet Waterman is het niet waard om te kijken (het is!), maar verwacht niet dat het soort universum-gebouw dat Marvel ons allemaal heeft opgeleid om te zien als een goede bioscoop.
Het maakt niet uit hoe je het bekijkt, Waterman is een indrukwekkende film. De actie is spannend, het mengen van vegende doken scènes op het dak en dichtbij gevechten op een zinkende onderzeeër met enkele van de meest epische gevechten ooit gezien op het scherm. De slotscène plaatst het hele Marvel Cinematic Universe, samen met Peter Jackson's Lord of the Rings franchise, te schande.
Het spel is ook geweldig. Jason Momoa levert een superheld met wie je het spreekwoordelijke bier wilt drinken (misschien een Sea Monster Imperial Stout) - die ook cooler is dan Thor. Ondertussen speelt Patrick Wilson een schurk uit Shakespeare die je bijna kunt inleven, totdat hij zijn ware kleuren laat zien als een meedogenloze oorlogszuchtige. Julie Andrews leent zelfs haar stem als een monsterlijk zeemonster, en Nicole Kidman schopt de stomp als Aquaman's moeder. Maar misschien is het meest indrukwekkende castlid Yahya Abdul-Mateen II in een woedende breakout-uitvoering als de supervillain Black Manta, een onderzeeërpiraat die de Atlantische technologie gebruikt om een superpak te bouwen en wraak te nemen op Aquaman.
De CGI is onberispelijk. Vooral Atlantis bruist van het leven als een bruisende hightech metropool. We krijgen slechts een beperkte blik op het onderwaterrijk, maar het is duidelijk een samenleving en cultuur die zich onderscheidt (en mogelijk superieur is) naar de onze.
Atlantis mag dan verbluffend zijn, maar de film schijnt echt wanneer hij de oceaan verlaat. Aquaman en Mera (een fel onafhankelijke Amber Heard met de macht om water te beheersen) vertrekken van een werelddrafavontuur om een ontbrekende magie te vinden MacGuffin drietand die hen naar een oude tempel onder de Sahara stuurt voor een onderzoek in Indiana Jones-stijl. Minuten later racen ze door Sicilië voor een snelle vechtscène met slechteriken in gloeiende mech-pakken en laserwapens (het lijkt een beetje op wat de Power Rangers film had moeten zijn).
Waterman slaagt er ook in om wat broodnodige humor in het DC-universum te injecteren. Het is niet quippy, maar er is een losse koelte naar Momoa's held die helpt de intensiteit van de grittier films die eraan voorafgingen af te schudden. In een wereld van uitersten (van de belachelijke komedie van Deadpool tot de intense broedende duisternis Batman van Ben Affleck) is het verfrissend om een superheldenfilm te zien die beide doet en slaagt.
Mijn enige echte klacht is de beslissing om het oorsprongsverhaal van Aquaman op te nemen (ik dacht echt dat we daarmee klaar waren). In de loop van de film zien we drie verschillende acteurs (naast Momoa) het personage op verschillende momenten in zijn jeugd uitbeelden. Deze scènes zijn zorgvuldig in de rest van de film geweven, zodat ze nooit echt slepen of onnodig voelen. Maar in een 2 1/2 uur durende film was het misschien de moeite waard om 30 minuten Aquaman's training te trimmen, ook al betekende dit minder schermtijd voor Willem Dafoe.
Maar afgezien van die ene klacht, Waterman voelt echt als de beste DC-film in een decennium. (Voordat je het zegt, hield ik er van Wonder Woman maar het einde was vuilnis en dat weten we allemaal.) Als je op zoek bent naar een geweldige superheldenfilm, dan is dit een van de beste. Verwacht gewoon niet om het theater te verlaten met een idee van wat de toekomst biedt voor Aquaman en de rest van de Justice League. Zelfs DC weet het antwoord op die vraag niet.
Waterman duikt in theaters op 21 december.
Heb je de film al gezien? Bekijk hier onze spoiler-gevulde eindanalyse.
Columbus, Ohio staat op het punt om een slimme stad te worden, maar het zal nog steeds niet gemakkelijk zijn
Hoewel hun proces nog steeds is gehuld in mysterie, is ambitieuze startup Sidewalk Labs naar verluidt van plan een revolutie teweeg te brengen in de manier waarop we navigeren en de middelen van het stadsleven gebruiken. Uit nieuwe documenten blijkt dat het bedrijf - bekendst voor het blijven onverbiddelijk mamma op bijna alles zij werken ...
MIT zegt A.I. Nog niet slim genoeg Toch heeft Cybersecurity nog steeds mensen nodig
Het Massachusetts Institute of Technology heeft goed nieuws als u zich in de beveiligingsindustrie bevindt: A.I. robots nemen misschien je baan niet aan. Onderzoekers van MIT's Computer Science and Artificial Intelligence Laboratory (CSAIL) publiceerden vorige week een paper dat een verbeterd cybersecurity-systeem beschrijft met de naam "A.I.²" Het is een "anale ...
Damien Darhk is nog steeds het leukste deel van 'Arrow', een steeds dommer wordende show
Neal McDonough kauwt elke scène die hij is geweest in dit seizoen. 'Lost in the Flood', de voorlaatste aflevering vóór de finale van Arrow Season 4, werd gered vanwege McDonough's hype-achtige uitvoering als Damien Darhk. Anders is Arrow gedoemd tot een vloedgolf van verveling en domheid. Na het verlies van tienduizend ...