Early Fatherhood Is a Damn Tornado

Damn Tornado

Damn Tornado
Anonim

Ik heb een 16 maanden oude zoon waar ik meer van hou dan van het leven zelf. Als je een kind hebt, ga je nooit een dag zonder lachen of lachen, maar het betekent ook dat je zelden een dag zult gaan zonder te willen ontsnappen, uit de voordeur van je huis wilt schreeuwen en rennen, je armen in de uithoek moet slaan totdat je jezelf in de volgende provincie. Dat is de dichotomie van de rookie-vader, en het is er een die ik ga accepteren over deze nieuwe levenslange afspraak die ik heb gemaakt.

We weten allemaal dat nee niet betekent. Wij allemaal, behalve peuters. Nee is slechts een inleiding tot "oh ja? Bekijk mij "voor een 16-maanden oud die nog steeds zijn grenzen onderzoekt. Klim niet op die kruk, raak de lampplug niet aan, spring niet op de arme, neergeslagen hond terwijl hij slaapt en probeer je aanvallen te vermijden. Niet doen. Geen stop. Stop ermee. Ik heb geen negatieve descriptors meer om mijn zoon te bezorgen, in verschillende toonhoogtes en tonen. Geen werkt. Het is waanzin.

Maar dan is het huisvesten van een peuter verwant aan het koesteren van een kleine ontsnapte sociopathische gek, een spastisch mens zonder moraal, waarden of anders dan de meest sluwe redenering. Dat volledige afwezigheid van sociaal begrip leidt tot, laten we zeggen, eardrum-verbrijzelende, glasbrekende pasvormen wanneer je ze geen vuil uit de kamerplant laat eten. De fits zijn Homeric. Ze zullen je geduld testen totdat kamperen op de DMV klinkt als een vakantie.

Weet je nog dat je huis schoon was? Weet je nog toen je ervoor zorgde dat alles op de goede plek was en dat de vloeren veilig waren om op te lopen zonder schoenen? Die dagen zijn nu al vele, vele jaren voorbij. Alles zal overal zijn. Speelgoed, eten, tupperware, kleding, schoenen. Altijd. Je wereld zal worden gehuld in een mysterieuze, onzichtbare kleverigheid. Wat je ook aanraakt, waar je ook bent, ongeacht het tijdstip van de dag, alles zal kleverig zijn.

De eerste jaren van het vaderschap zijn een handschoen. De debuutjaren zijn te belastend om te beschrijven. Het is niet nodig om schuld of schaamte te voelen als je intern pleit voor een pauze. De beloning is het waard. Je dagen zullen ook hilarisch en vol warmte zijn.

Het is OK om op je horloge te staren en de uren, minuten en seconden tot het slapen gaan te tellen. Het is absoluut acceptabel om William Wallace te achtervolgen VRIJHEID als je de kinderen met opa en oma neerzet. En het is volkomen begrijpelijk om te onthouden hoe gemakkelijk je leven functioneerde in die pre-spawn-jaren (ach, onthoud dat restaurants ? Waren ze niet pret ?). Als je niet stil in gebed bidt voor deze momenten van mildheid van het ouderschap, kan het te laat voor je zijn. Misschien ben je al gek geworden.