Zes onuitgebrachte tracks die je moet horen in het nieuwe album van Bob Dylan 'Bootleg Series'

Voor een toevallige toeschouwer, de bijna jaarlijkse Bob Dylan Bootleg-serie releases - die in recente uitgaven tussen de $ 60 en $ 120 kunnen kosten, afhankelijk van hoe luxe een versie die je koopt - lijken misschien decadente geldgrepen.

Niets is verder van de waarheid verwijderd. Ja, sommigen lopen de grens tussen aangename luisterbeurten in plaats van wetenschappelijke interesses waar je doorheen moet ziften. Maar allemaal bevatten ze opnames die tot de beste van Dylan behoren, en veel onuitgegeven materiaal dat al decennialang het spul van legendes is en al lang een goede release verdient. De bijna voltooide uitgave van vorig jaar The Basement Tapes sessies was een van deze; Nog een zelfportret van 2013 bevat geremasterd materiaal van de cultklassieker van Dylan Geweldig wit wonder, het eerste en meest beroemde rockbootlegalbum aller tijden.

Toen hij opnam - altijd helemaal live - roddelde Dylan nummers vaak drastisch tijdens de vlucht. In sommige gevallen - Blood on the Tracks, het meest beroemde - hij zou in principe hele albums opnieuw opnemen nadat hij van gedachten was veranderd over het gevoel of de arrangementen voor de liedjes. Naast het documenteren van live shows, de De Bootleg-serie releases vaak ondervragen wat deze andere mogelijke records zou hebben geklonken. De nieuwste aflevering, De snijkant, probeert dit met zijn drie beroemdste en paradigma veranderende albums - 1965's Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited en '66's Blonde op Blonde. Dus ja, deze bijdrage in de serie is een belangrijke.

Tegelijkertijd is het zwaar op lange series van alternatieve takes voor één nummer en onvolledige fragmenten. Dus de aantrekkingskracht van deze neigt naar het meer geleerde einde van de dingen, hoewel iedereen die een idee heeft van wat muziek zou kunnen zijn, zeker zou moeten nadenken over het investeren in een van de versies van de set, of er althans naar zou moeten kijken als een vakantiegift..

Voor degenen die willen zien hoe goed ze zijn De cutting edge kan krijgen, heb ik een handvol opmerkelijke nummers hieronder gemarkeerd. Deze zijn niet alleen interessant voor het verruimen van iemands visie op het ontstaan ​​van deze controversiële albums, maar houden ook op zichzelf staande grote, herzienbare opnames in stand.

1. "Pill-Box-hoed met luipaardhuid (Take 8, Alternate Take)"

"Leopard Skin Pill-Box Hat" was goofy genoeg Blonde op Blonde, alleen maar vanwege de surrealistische neiging van zijn teksten. Maar het is tien keer meer belachelijk met rare extra percussie- en beltoneneffecten toegevoegd - het meest prominent is dat er een dissonante oneven-kiestoon-achtige ruis is die wordt ingeplugd wanneer de band uitvalt aan het einde van elk couplet. De alternatieve versie is ook aanzienlijk sneller: een gooie rockabilly-rave-up in plaats van een ineengestorte elektrische blues. Het algehele gevoel is redelijk vergelijkbaar met de uptempo bluesnummers op * Bringing It All Back Home "- je begrijpt waarom Dylan zich misschien op de andere versie heeft gevestigd.

2. "Vastgelopen in mobiel met de Memphis Blues Again (Take 13, Alternate Take)"

Het album heeft een heerlijk ontspannen versie van Blonde op Blonde 'Stuck Inside of Mobile …' Op een rare manier kwam het koor veel sneller uit de toon, met de beginletter 'Oh mamma, zou dit echt het einde kunnen zijn?' Afgekort - klinkt muzikaler en natuurlijk veel natuurlijker. Natuurlijk, het vreemde, gewurgde refrein van de Blonde op Blonde is scherper en meer iconisch - meer in overeenstemming met de roekeloze energie van die plaat. Maar dit is een onmiskenbaar fantastische, zij het heel andere, uitvoering.

3. "Desolation Row - Take 2, Piano Demo"

Een lange, meanderende, gitaar-duo-gedreven "Desolation Row" sluit Highway 61 Revisited. Eén demo opgenomen op De cutting edge - met alleen plano en rechtopstaande basgitaar - klinkt alsof het een uitgeklede versie van een Warren Zevon-track zou kunnen zijn. Er is meer een country-twang en een ontspannen energie. Dylan speelde op dit moment veel piano, maar - met uitzondering van de honky-tonk-nachtmerrie van "Ballad of a Thin Man" - weinig daarvan wordt echt benadrukt in de records.

4. "Visions of Johanna - Take 5, Repetitie"

"Visions of Johanna" is hier als een beetje vier-op-de-vloer, grijnzende proto-punk. Het lijkt bijna op Tom Petty voor Dylan. Het is best goed. Ondanks het versnelde gevoel, strekt Dylan de tekst er nog steeds loom over uit, waardoor deze zich tot bijna acht minuten uitstrekt. Hij krijgt een beetje meer dementie met zijn levering als het doorgaat: "Infinity gaat omhoog op TRIAAAL!"

5. "Mr. Tambourine Man (Take 3 with Band, Incomplete) "

Een van de meer opvallende nummers is zeker de volledige bandversie van "Mr. Tambourine Man, "wat - als het werd uitgewerkt - de eigenlijke Dylan-vertolking van het nummer misschien een nog groter succes zou hebben gemaakt. Hoewel de Bringing It All Back Home de solo-akoestische versie is nu iconisch, The Byrds maakten het nummer een nationaal fenomeen en scoorden in hetzelfde jaar een # 1-hit met hun elektrische versie. Maar Dylan vond het niet leuk om het slaperige nummer als een rock-'n-roller te doen: het einde eindigt met de uitroep: "Het drumwerk maakt me gek! Ik ga mijn hersens uit. "Bekijk het op iTunes.

6. "Als je moet gaan, ga nu (Take 2, Alternate Take)"

"If You Gotta Go, Go Now" was een live favoriet voor Dylan en The Band (toen "The Hawks") tijdens hun '66 wereldtournee, maar de verwrongen blues en portret van een rommelige rendez-vous hebben nog nooit een studioalbum gemaakt. Het circuleerde als een zeldzame 7 "single. Niettemin, het is een spectaculair aanstekelijk en grappig nummer - hoewel een versie beschikbaar is op een van de vroege Bootleg-serie toegang, het is geweldig om hier twee nieuwe versies te horen.

Je kunt een afkorting van twee schijven gebruiken De cutting edge hier voor slechts $ 15, de volledige deluxe 6-CD hier, of pak een goedkopere DL op iTunes.