Deze gemeenschap in Sulawesi, Indonesië, houdt de doden jarenlang in huizen

Culturen en samenlevingen respecteren de doden anders over de hele wereld. Elk jaar komen aan mijn vaders kant van het gezin al mijn familieleden samen op het kerkhof waar mijn voorouders worden begraven om deel te nemen aan het Chinese ritueel Qingming of Cleaning of the Grave. We leggen een volledige maaltijd neer van kip, eend en rijst, schenken bier en thee, steken kaarsen aan en verbranden zelfs papiergeld, zodat onze overleden geliefden comfortabel zijn in het hiernamaals. Voor de mensen die in de regio Zuid Sulawesi wonen, een van de 17.508 eilanden van Indonesië net ten oosten van Borneo, is de dood een lang en heilig proces - een waarbij de dood niet komt voordat het lichaam het huis verlaat.

De Toraja van Sulawesi houden de lichamen van de overledenen nog maar een paar jaar bij hen thuis, in de overtuiging "dat een overleden persoon die nog thuis is niet dood is". National Geographic documenteerde de heilige traditie van de cultuur in een video en onthulde hun weelderige vieringen voor de doden. Wanneer een geliefde overlijdt, behandelen de familieleden het lichaam alsof de persoon nog in leven was. Ze beschrijven de dood als een langdurige slaap. Torajans nemen de grootste zorg voor het lichaam, reinigen het en vegen vuil af, veranderen zijn kleren, bidden ermee, voeden het en laten de lichten 's avonds aan.

"We zijn niet bang voor het dode lichaam omdat onze liefde voor onze voorouders veel groter is dan onze angst", zegt een familielid van een van de overledenen.

Onderzoekers wisten niet wanneer deze doodspraktijken begonnen totdat de koolstofdatering van houten doodskistfragmenten openbaarde dat het minstens teruggaat tot de IXe eeuw na Christus, volgens een begeleidend artikel in National Geographic.

Yacob Kakke, een expert in de Torajan-cultuur, legt uit dat lagere klasse burgers de lichamen slechts voor een paar weken neigen, terwijl de middenklasse hen enkele maanden houdt, en de hogere klasse voor een paar jaar. Naast het feit dat ze hun geliefden in de buurt willen houden, willen ze ook begrafenissen afstoten zodat zoveel mogelijk familieleden kunnen bijwonen.

Een begrafenis van Torajan, meestal gehouden in augustus, is een groot feest. Er is muziek, een feest van varkensvlees, groente en rijst voor honderden verzamelde familie en vrienden, en een sierlijke houten lijkbaar genaamd duba duba om het lichaam te vervoeren. In Sulawesi zijn buffels heilige wezens die worden gebruikt voor valuta en voertuigen in het hiernamaals. Het hogere aantal en de beste kwaliteit buffels die een familie kan krijgen voor een begrafenis, hoe beter. National Geographic beschrijft deze begrafenissen als heel leuk:

"Een begrafenis is een bruiloft, een bar mitswa en een familiereünie in één, gemakkelijk overtreffend de gezelligheid van de Ierse wakes. Overvloedige begrafenissen zijn een kans om elkaar te ontmoeten en te mengen, te eten en te drinken, te genieten van games en entertainment, zelfs om te netwerken voor banen of toekomstige partners."

Net als veel andere culturele gewoonten eindigt het respecteren van de voorouders niet bij de begrafenis van Torajans. Families houden tweede begrafenissen genaamd 'ma'nene' om de paar jaar, waar ze de graven schoonmaken, de outfit van de overledene verwisselen met verse kleren en zorgen voor snacks en sigaretten.

Er zijn bijna een half miljoen Torajans die leven in de hooglanden van Sulawesi. Ongeveer 90 procent oefent het christendom, omdat recitaties uit de Bijbel tijdens het ceremoniële proces worden gelezen, maar ze blijven ook trouw aan hun traditionele religie Aluk to Dolo of Way of the Ancestors.

Terwijl sommigen in de westerse wereld deze Torajan-traditie misschien als vreemd of zelfs morbide vinden, is het een kernstuk van de cultuurerfenis en een belangrijk onderdeel van het vieren van zowel leven als dood.

"Dus misschien voor de wereld is dit iets ongewoons," zei Pieter Sambara, een familielid van de overledene. "Dit is echter onze cultuur. Dit is onze uniciteit."