Slimme kleding zal Amerikanen leren zich als Italianen te kleden

Als de cheerleaders voor wearables gelijk hebben, zullen onze kasten straks vol zitten met slimme kleding. Kleding is de volgende intelligente bril, of, nog beter, de volgende slimme horloges! Het maakt niet uit dat de Apple Watch, zoals Google Glass ervoor, aan het schrobben is. Als we de hindernis voor het nutsbedrijf kunnen overwinnen, is er een culturele barrière aan de gang: voor slimme kleding gaat het goed, we zullen moeten leren onze kasten zoals Italianen te cultiveren.

Naast de H & M en Gap-junkies aan deze kant van de vijver, besteedt de gemiddelde modebewuste Italiaan per persoon wat meer aan kleding. (Het komt uit op ongeveer 7 procent van zijn of haar inkomen in Italië, vergeleken met 3 procent voor de gemiddelde Amerikaan.) De aantoonbaar belangrijker kloof is geen uitgave, maar kwaliteit. Gegevens die internationale kledingkasten naast elkaar plaatsen, zijn schaars, dus we zullen het moeten doen met de oude zagen, die het lijken te snijden. Het stereotype gaat als volgt: Italianen hebben doorgaans minder, betere kleding.

In de Verenigde Staten besteden we gemiddeld ongeveer $ 1.500 aan kleding per jaar, volgens het Amerikaanse Bureau of Economics Analysis. Slimme kleding, gekocht in vergelijkbare bulk, zou dat aantal snel opdrijven. Consumenten zouden niet alleen betalen voor detailhandel, design, branding en textiel. Ze zouden pony-up voor hardware (en ingenieur salarissen). Met $ 400 kan het Hexoskin Smart-shirt momenteel een kwart van dat gemiddelde kledingbudget eten.

De "less is more" -dynamiek is logisch als u die pittige maatpak-look wilt cultiveren. Slimme kleding schuurt echter tegen dit paradigma. "Slimme" is niet helemaal synoniem met "kwaliteit" in de traditionele let's look-modieuze-voor-het-leven / werkgelegenheid / fuckability doeleinden. Smart is synoniem met - vooralsnog - tracking. Niet om op de Hexoskin te kiezen, je kunt je onderbrengen in Under Armour of wat voor een sportieve fabrikant je maar wilt, maar dit shirt is in wezen een fitnesstracker die zich uitstrekt over de opperhuid. Het volgt je hart en je longen. Het zal je volgen terwijl je over het pad trekt. Het zal je in je slaap volgen.

Sommige voorspellingsfirma genaamd Tractica - maakt niet uit wat het doet - verklaarde maandag dat de "ultieme draagbare computer een stukje slimme kleding is die men kan dragen als een kledingstuk of een lichaamssensor die specifieke vitale functies kan volgen en meten." Waarom? Omdat die tekens zijn vitaal, schat! Daarna volgt 3D-bewegingsregistratie! Zuigelingen volgen! Ademhaling, transpiratie, hartkloppingen, urineren: noem maar op, wij volgen het.

Behalve, natuurlijk, dat is volkomen belachelijk.

De ultieme draagbare computer hoeft niet per se iets te zijn en hoeft dat ook niet te zijn. Kleding kan bedraad, dom en nog steeds nuttig zijn. Stel je voor, bijvoorbeeld, een mooi paar broekzakken met broekzakken die telefoons opladen terwijl je naar kantoor loopt. Stel je nu een broek voor die hetzelfde doet, maar dan voor de sensoren die in je armen en borst zijn ingebed.

Wanneer dat gebeurt - wanneer bedrade kleding niet alleen voor de Crossfit-beesten is die altijd hun hartslag moeten kennen - is wat we uiteindelijk doen een slim, alledaags uniform. Het doel is "slim" in termen van bruikbaarheid en uiterlijk. Fancy, duurzame stoffen gaan ook nergens heen.

Als we geluk hebben, is de toekomst van goed toegesneden slimme kleding ook een toekomst voor kwaliteitsvolle kleding. (Anders zouden goedkope en wegwerpbare kledingstukken gesponnen met circuits en andere elektronica kunnen leiden tot een ecologische shitshow.) Amerika is zoals het is een land van te veel kleding - onze donatiecentra zijn overspoeld en onze afgedankte artikelen worden naar het buitenland gestuurd - naar ten nadele, zo stellen sommige experts, van lokale textielhandelaren.

We hebben een nieuw model voor consumptie nodig en de slimme, misschien de Italiaanse, kan gewoon werken.