Je mond heeft bacteriën "die op Mars kunnen groeien", zegt een NASA-wetenschapper

Terwijl we vooruit marcheren om mensen op Mars te zetten en daar permanente menselijke nederzettingen te creëren, proberen wetenschappers het vooruitzicht om het leven naar de nieuwe wereld te brengen, beter te begrijpen.

Cassie Conley, een planetaire beschermer bij de NASA, zegt: "Je hebt waarschijnlijk nu al organismen in je mond die op Mars kunnen groeien."

Dat is geen gek verklaring - het is gegrond in de waarheid. Op de Humans to Mars-top 2016 vandaag in Washington, D.C., besprak Conley precies wat voor soort niet-menselijke levensvormen van de aarde kunnen overleven en zelfs op Mars kunnen gedijen - en wat dat betekent voor het idee van mensen die op de rode planeet leven.

Bewegende organismen doorheen milieus zijn ingebakken in de menselijke geschiedenis. Of het nu met het vliegtuig, de trein of de auto is, mensen zijn een niet te stoppen kracht geweest in het transporteren van zichzelf en andere soorten naar vreemde omgevingen.

De effecten waren niet helemaal positief. Van Zweedse kustwateren die worden verwoest door Amerikaanse kreeften, tot graslanden in Oklahoma die worden vervangen door een zee van jeneverbes, zijn invasieve soorten het bewijs dat het geven van organismen aan nieuwe huizen natuurlijke ecologieën kan vernietigen. Deze observaties hielpen wetenschappers en wetgevers het concept van 'planetaire bescherming' vast te stellen - het idee dat we de overdracht van alle levensvormen en materialen naar en van andere hemelwerelden willen verbieden om eventuele negatieve effecten die kunnen optreden, te beperken.

Planetaire bescherming, vertelde Conley aan haar publiek, is "gebaseerd op gegevens … op wat we weten, en wat we niet weten." Het is dat laatste deel dat cruciaal is: nieuw leven brengen op Mars zal niet noodzakelijk een negatieve impact hebben - maar te veel is onduidelijk om die kans echt te nemen. "Het kan zijn dat er geen gevolgen zijn," zei ze. "Maar dat weten we niet!"

De kosten in tijd en middelen om raketten te lanceren fungeren "als een enorme bottleneck" om ons te helpen deze overdracht te beheersen "om ervoor te zorgen dat we de fouten uit het verleden niet herhalen," zei Conley.

Hoewel wetten voor planetaire bescherming werken via internationale verdragen die ongeveer een halve eeuw oud zijn, zijn er meer vloeiende nuances in de manier waarop NASA deze vervult. "We nemen voorzorgsmaatregelen wanneer we gegevens hebben om te suggereren dat we voorzorgsmaatregelen moeten nemen."

Bijvoorbeeld tot de Viking missies van de jaren 1970, we hadden weinig begrip van hoe Mars eruit zag. Die missies laten zien dat Mars een kale woestenij was, en dus leek het vooruitzicht om bacteriën of andere organismen naar de planeet te brengen, goedaardig omdat ze waarschijnlijk niet zouden overleven. Wetenschappers waren niet erg bezorgd dat een losse populatie microbe grote gevolgen zou hebben op Mars als ze zich er onbedoeld in vestigden.

Toen ontdekten we het bewijs dat Mars eens in de oceanen en meren rondzwierf. We vonden geulen. We hebben vloeibaar water gevonden. NASA's protocollen voor planetaire bescherming werden nog eens aangescherpt.

Bovendien, hoewel het Viking landers werden gedecontamineerd van al het leven, het is pas nu na nog een paar decennia biologisch onderzoek dat "we hebben ontdekt dat er veel meer aardse organismen zijn die we niet hadden verwacht", zei Conley. Ze kunnen extreme temperaturen, droge klimaten, een gebrek aan hulpbronnen en nog veel meer overleven. Het is vrijwel zeker dat we al per ongeluk het microbiële leven naar Mars hebben gebracht.

Dat is waar Conley's "mond" -verklaring van toepassing is. De bacteriën die kaas helpen produceren zitten vaak vol met behoorlijk robuuste bacteriën, dus iedereen die onlangs een plak pizza heeft gehad, heeft waarschijnlijk wat bacteriën rond de spleten van hun tanden laten kruipen. Diezelfde bacterie heeft een goede kans om te overleven op Mars - zolang ze bescherming kunnen vinden tegen de harde UV-stralen die op het oppervlak botsen en toegang hebben tot een bepaald niveau van water en voedingsstoffen.

Wat zouden die gevolgen zijn? Conley schetste één hypothetisch scenario. Er is één type bacterie op aarde die carbonaat kan produceren in aanwezigheid van water - een mechanisme dat gebroken beton kan 'repareren'. Als het wordt gebruikt, kan dit van grote waarde zijn voor wat we hier op aarde doen. "Aan de andere kant zou het heel vervelend zijn als ze in een aquifer op Mars terecht zouden komen", zegt ze, omdat dit de watervoerende laag in essentie zou afsluiten.

Om deze redenen neemt NASA wat Conley noemt een "gefaseerde aanpak" voor verkenning van Mars. Het gaat erom eerst de planeet in kaart te brengen met behulp van banen; dan het landschap in kaart brengen met robotachtige rovers om gebieden die mogelijk bijzonder kwetsbaar zijn voor transformatie via microbieel leven beter te kunnen beoordelen; dan eindelijk mensen naar plaatsen sturen waar besmetting door andere organismen minimale effecten zou hebben op de natuurlijke ecologie.

Wat de risico-batenanalyse betreft, menen Conley en haar collega's bij de NASA dat het beter is om nu minder risico's te nemen met meer voorzorgsmaatregelen om later meer baat te hebben bij Mars-verkenning. Dus, hoewel je graag naar Mars wilt gaan nu, wees geduldig! We moeten onze tijd nemen voordat we Mars vergiftigen zoals we nu doen met de aarde.