Wil je een gelukkig huwelijk? Mogelijk wilt u eerst de genetica van uw partner beoordelen

Hoe belangrijk is het om het genetische profiel van een romantische partner te overwegen voordat je gaat trouwen?

Het is logisch om te denken dat genetische factoren ten grondslag liggen aan vele eigenschappen die al worden gebruikt bij het matchen van sites - zoals persoonlijkheid en empathie - waarvan velen aannemen dat ze de initiële chemie en het langetermijnpotentieel in specifieke paren zouden kunnen bevorderen. Het is dus misschien niet verrassend dat er nu websites zijn die genetische testen en matchmaking combineren.

Maar heeft het matchen van intieme partners op basis van specifieke genen een wetenschappelijke basis? Studies hebben aangetoond dat genetisch identieke tweelingen, afzonderlijk verhoogd, de algehele kwaliteit van hun huwelijk op dezelfde manier beoordelen, wat een blijvende genetische bijdrage aan het huwelijksleven suggereert. De specifieke genen die relevant zijn voor het huwelijk en waarom, blijven echter een mysterie.

Zie ook: Echtscheidingsrisico neemt toe bij onderzoek naar mensen met ongelijke "geslachtsratio's" op het werk

Als zodanig berust het voorspellen van echtelijke compatibiliteit op basis van specifieke combinaties van genetische profielen op een zwakke wetenschappelijke basis. Op dit moment zijn onderzoekers net begonnen om de genen te identificeren die kunnen worden geassocieerd met echtelijke gelukzaligheid en door welke processen.

Waarom de effecten van genen op het huwelijk bestuderen?

Als wetenschapper en klinisch psycholoog heb ik een langdurige interesse in het identificeren van de factoren die bijdragen aan een gelukkig huwelijk, zoals hoe paren omgaan met conflicten. Mijn interesse in het verkennen van genetische determinanten is echter recentelijk ontwikkeld.

Genen zijn DNA-segmenten die voor een bepaald kenmerk coderen. Een gen kan verschillende vormen aannemen die allelen worden genoemd, en de combinatie van de twee allelen die van beide ouders worden geërfd, vertegenwoordigt het genotype. Verschillen in genotype komen overeen met waarneembare verschillen binnen die eigenschap tussen individuen.

Hoewel genen ten grondslag liggen aan individuele verschillen in een breed scala van kenmerken waarvan wordt aangenomen dat ze relevant zijn voor het huwelijk, ben ik specifiek geïnteresseerd in het oxytocine receptor (OXTR) gen. Oxytocine, soms het 'liefdeshormoon' genoemd, lijkt een belangrijke rol te spelen bij emotionele gehechtheid. Bijvoorbeeld, oxytocine overstromingen een nieuwe moeder bij de geboorte van een kind en het spikes tijdens seks. Daarom redeneerde ik dat het gen dat oxytocine, OXTR, reguleert misschien een goede is om te bestuderen in de context van het huwelijk, omdat het vaak betrokken is bij hoe we gehecht raken aan andere mensen. Bovendien is OXTR in verband gebracht met een reeks verschijnselen die verband houden met menselijk sociaal gedrag, waaronder vertrouwen en gezelligheid.

Van het grootste belang voor mij is dat het OXTR-gen in verband is gebracht met fysiologische reacties op sociale steun en eigenschappen die van cruciaal belang worden geacht voor het ondersteunen van processen, zoals empathie. Naast de bevindingen dat de kwaliteit van sociale ondersteuning een belangrijke bepalende factor is voor de algehele echtelijke kwaliteit, impliceerde dit bewijs dat variaties op het OXTR-gen kunnen worden gekoppeld aan latere huwelijkse kwaliteit door te beïnvloeden hoe partners elkaar ondersteunen. Om deze hypothese te testen, heb ik een multidisciplinair team van wetenschappers samengesteld, waaronder psychologen met aanvullende expertise in huwelijkse onderzoeken, een geneticus en een neuro-endocrinoloog die gespecialiseerd is in oxytocine.

Samen heeft ons team 79 koppels van verschillende geslachten aangenomen om deel te nemen aan onze studie. Vervolgens hebben we elke partner gevraagd om een ​​belangrijk persoonlijk probleem te identificeren - niet gerelateerd aan het huwelijk - om 10 minuten met hun partner te bespreken.

Deze discussies werden vastgelegd en later gecodeerd op basis van hoe elke partner vroeg en 'positieve' ondersteuning bood door elementen als probleemoplossend en actief luisteren te scoren. Koppels reageerden afzonderlijk op verschillende vragenlijsten, waaronder een meting van de waargenomen kwaliteit van de ondersteuning die zij tijdens de interactie ontvingen. Elke persoon leverde ook speekselmonsters die ons team had geanalyseerd om te bepalen welke twee allelen van het OXTR-gen elke persoon had.

Genetische variatie en echtelijke kwaliteit

Gebaseerd op voorafgaand bewijs, hebben we onze aandacht gericht op twee specifieke locaties op het OXTR-gen: rs1042778 en rs4686302. Zoals verwacht, was sociale ondersteuning van hogere kwaliteit geassocieerd met echtelijke kwaliteit. Ook was de genetische variatie op elke OXTR-site voor zowel mannen als vrouwen gekoppeld aan de manier waarop partners zich gedroegen tijdens de ondersteuningsdiscussies.

Individuen waren echter niet min of meer tevreden met de ondersteuning die ze ontvingen op basis van verschillen in de positieve vaardigheden die hun partners tijdens de interactie gebruikten.

Integendeel, we ontdekten dat echtgenoten met twee exemplaren van het T-allel op een specifieke locatie op OXTR (rs1042778) zagen dat hun partners ondersteuning van lagere kwaliteit bieden. Dit was ongeacht of de ondersteunende vaardigheden van zijn partner sterk of zwak waren.

Voor ons impliceerde dit dat echtgenoten met het TT-genotype grotere moeite hadden het gedrag van hun respectieve vrouw als ondersteunend te interpreteren. Dit is consistent met andere bevindingen die ditzelfde genotype impliceren in sociaal-cognitieve gebreken, evenals autisme.

Opmerkelijk is dat de man en vrouw in koppels ook aangaven minder tevreden te zijn met hun huwelijk in het algemeen in vergelijking met degenen met verschillende combinaties van allelen. Dit suggereert dat paren waarin de man twee exemplaren van het T-allel draagt ​​slechter af waren, gedeeltelijk omdat deze mannen moeite hadden het gedrag van hun vrouw als ondersteunend te ervaren - een idee dat onze statistische analyse uiteindelijk ondersteunde.

Praktische implicaties

Hebben we het nodige bewijs om potentiële echtgenoten te screenen op specifieke combinaties van genen die schadelijk lijken voor het huwelijk?

Ik zou dit om een ​​paar redenen niet willen aanbevelen. Het belangrijkste is dat genen een breed scala aan eigenschappen kunnen beïnvloeden, wat in sommige opzichten nadelig kan zijn voor een huwelijk, maar heilzaam is voor anderen. Hoewel we ontdekten dat het hebben van twee exemplaren van het T-allel een verantwoordelijkheid lijkt te zijn in de context van sociale steun, hebben verkennende analyses aangetoond dat deze combinatie ook enige positieve invloed op het huwelijk leek te hebben. Het precieze mechanisme blijft onduidelijk, maar we speculeren dat minder gevoelig zijn voor sociale nuances op andere gebieden van het huwelijk mogelijk beschermend zijn, bijvoorbeeld door vijandige uitwisselingen tijdens onenigheid af te breken.

Sterker nog, ervan uitgaande dat een enkel gen een huwelijk kan maken of breken, onderschat de complexiteit van genetica en huwelijk. Het is mogelijk dat bepaalde genen meer of minder schadelijk zijn, afhankelijk van de rest van het genetische profiel van een partner. Er zijn momenteel echter geen gepubliceerde gegevens waarop een type voorgestelde overeenkomst kan rusten. Dus, het uitsluiten van toekomstige echtgenoten op basis van variaties binnen of tussen genen heeft niet veel zin.

Desondanks zijn er nog steeds praktische implicaties voor onze huidige bevindingen. Onderzoekers hebben aangetoond dat sociale steun van intieme partners de schadelijke effecten van stress op de geestelijke en lichamelijke gezondheid kan bufferen. In de mate dat bepaalde genotypes het vermogen van een individu om zich gesteund te voelen belemmeren, kan die persoon vatbaarder zijn voor de effecten van stress. Het screenen van mannen op het TT-genotype op OXTR kan dus helpen bij het identificeren van mensen met een verhoogd risico op stressgerelateerde problemen. Daarnaast kan toekomstig onderzoek aangeven hoe de levering van sociale ondersteuning kan worden afgestemd op manieren die deze personen ten goede kunnen komen.

Er zijn ook verschillende andere potentieel relevante locaties op OXTR, evenals andere genen die mogelijk relevant zijn voor relaties. Onze studie biedt een sjabloon voor het benaderen van de studie van huwelijkse genetica.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Richard Mattson. Lees hier het originele artikel.