Olympische Winterspelen 2018: Emily Sweeney's Crash Explained By Physics of Curve 9

Dinsdag werden de Amerikanen wakker met het nieuws dat Emily Sweeney van Team USA tijdens haar rodelrun op de Olympische Spelen neerstortte. Sweeney weigerde een brancard en was in staat om weg te lopen van het beangstigende ongeluk - een moeilijk-als-spijker-moment na het afrollen van wat in essentie een achtbaan is gemaakt van ijs. Sweeney stortte neer nadat ze de controle verloor tijdens haar laatste voorronde op Curve 9 - al berucht onder de Olympische sliders voordat de wedstrijden zelfs maar begonnen.

De krankzinnige fysica van de "snelste sport op het ijs" van de Winterolympic betekent dat het uit de bocht komen tijdens de rodel, zoals de Olympische gitaarspeler Chris Mazder 2014 zegt, "de ruimte op een raket in gaat." Schuifregelaars kunnen snelheden van 90 bereiken mijlen per uur na de lancering op het ijs met een 50-pondslee, voortstuwende vooruit met spike uitgeruste handschoenen, en sturing met hun kalveren.

Al die snelheid betekent dat rodelwedstrijden worden getimed tot een duizendste van een seconde, en elke tijd die verloren gaat op een bocht kan de kansen van een atleet op plaatsing verpesten. Verdedigende Gouden medaillewinnaar Felix Loch van Team Duitsland botste zondag tegen Curve 9 en verloor honderdsten van een seconde en zijn kans op een medaille van 2018.

We zijn dus ongeveer 15 minuten verwijderd van de #luge van vrouwen. Net zoals de mannen race, kan Curve 9 deze race maken of breken voor deze vrouwen …. pic.twitter.com/xr5TPH41dS

- Ken Childs (@TheKenChilds) 12 februari 2018

Rodelen vinden plaats op een baan met een lengte van 1.000 tot 1.500 meter met een hoogteverschil tussen 110 en 130 meter en een gemiddelde helling van negen tot 11 procent. Curve 9 is slechts een van de 16 obstakels op het Alpensia Sliding Center-parcours van Pyeongchang. Terwijl de atleten de U-vormige groef van de baan afschieten, moeten ze manoeuvreren door linker bochten, rechte bochten, haarspeldbochten, S-vormige bochten en een combinatie van drie bochten, een labyrint genaamd.

Dit is de crash van # TeamUSA's Emily Sweeney.. genoeg om naar te kijken. Ze stond gelukkig op en liep weg op eigen kracht. pic.twitter.com/OPhBecxanr

- Steven Albritton (@StevenAlbritton) 13 februari 2018

Maar het was Curve 9 waar iedereen het over had voordat de Olympische Spelen begonnen. Voor haar eigen run beschreef Sweeney de curve als "rijden op een schuine weg, maar je telefoontje wordt getrokken in een richting die afwijkt van de manier waarop je stuurt." Het is de hoek van de bocht die zo ruig is - de bocht stuurt de glijders aan de rechterkant, maar de baan is eigenlijk ontworpen om 45 graden te gaan naar links.

Team USA-luger Emily Sweeney draaide uit de hand en tuimelde naar de baan. Ze weigerde een brancard en liep alleen weg uit de crash. # Pyongyang2018 pic.twitter.com/5KwByUoVju

- Alex Ptachick (@alexptachick) 13 februari 2018

En wanneer de glijders de hoek van de bocht raken, kan hun kracht tegen het ijs zo hoog zijn als acht keer die van de zwaartekracht. De aerodynamische positie van hun lichaam in combinatie met de kleine hoeveelheid contact van het staal (de naam voor de bladen van de slee) zorgt ervoor dat het ijs de kracht van de weerstand minimaliseert en een ongelooflijke snelheid toevoegt aan de centrifugaalkracht die ontstaat als reactie tussen het ijs, de atleet en de traagheid. Dat betekent dat wanneer een curve je naar rechts schiet, maar de baan naar links gaat, het behouden van de controle ongelooflijk moeilijk gaat worden.

Het is uiteindelijk wat Sweeney heeft gekregen, die begon te schuiven in ernstige en afwisselende hoeken nadat hij de controle verloor na Curve 9. Ze werd uiteindelijk van haar slee in een val gesmeten - een enge finale voor een eerste keer Olympisch rennen.