Tiny Homes is niet voor iedereen

Verplaats je, McMansions uit de jaren negentig en een jaar: Tiny homes zijn hier om het over te nemen.

Over het algemeen tussen de 100 en 400 vierkante meter, de kleine huizen die trendy zijn tegenwoordig in verschillende vormen: kleine draagbare hutten of een aanhangwagen getuigd om eruit te zien als een Pinterest-fantasie. Dan zijn er de urbanite-neven en nichten van het kleine huis - micro-appartementen - dat voor het eerst werd opgericht in Japan in de jaren 1970 en nu een nieuwe toevoeging aan de vastgoedmarkt van Manhattan.

"Ik denk dat kleine huizen echt interessant zijn omdat een van de dingen die we hebben gezien, zoals mensen ze ontwerpen en personaliseren, is dat hun waarden worden weerspiegeld in hun huisruimte," Lindsay Graham, een onderzoeker specialist bij het Center for the Built Environment binnen de Universiteit van Californië, Berkeley, zegt. "Wat cool is aan kleine huizen is dat de hele ruimte een soort uitzending is van een soort waarde die je hebt in relatie tot woningen, duurzaamheid en hoe je je leven leidt."

Graham waagt het dat de beweegredenen achter het leven in een klein huis waarschijnlijk draaien om een ​​verlangen om bescheidener te leven en tegelijkertijd middelen te sparen, wat volgens de bronnenwebsite The Tiny Life komt precies overeen met de principes van de 'kleine huisbeweging'. Milieubewustzijn, zelfvoorziening en het verlangen naar een levensavontuur worden allemaal genoemd als inspiratie voor kleinschaligheid - en het kleine huis zelf wordt een vlaggetje voor de waarden de bewoner voelt zich definieert ze als een persoon.

Milieupsychologen redeneren dat huizen invloed hebben op de emotionele toestand van mensen omdat ze 'de sociale interacties en de machtsdynamiek die in een huis wordt uitgeoefend' vergemakkelijken, volgens een 2015-paper die mede door Graham is geschreven. Eerlijk, maar het probleem met kleine huizen is dat ze als nul kunnen worden beschouwd voor het soort conflict dat uniek is voor krappe wijken: ze eisen fysiek extreem specifieke sociale relaties die niet iedereen kan of zou moeten manoeuvreren. Dak Kopec van Boston Architectural College verteld De Atlantische Oceaan dat micro-appartementen "absoluut ongezond kunnen zijn voor oudere mensen … die te maken hebben met verschillende stressfactoren die een krap woonklimaat kunnen vormen." Een gezin in een klein huis is waarschijnlijk een krappe woning - wat een kettingreactie van stressoren kan veroorzaken.

Het is ook eerlijk om te beweren dat mensen met gezinnen of die gehecht zijn aan veel bezittingen er nooit van dromen om in een klein huis te wonen. "Met het kiezen van kleine huizen, zou ik vermoeden dat het een bepaald type persoon is dat naar die ruimtes toe zweeft en het zijn opnieuw de mensen die waarden hebben waarvan ze denken dat ze weerspiegeld worden door op die manier te leven," zegt Graham. "We proberen onze ruimtes af te stemmen op de activiteiten die we moeten uitvoeren."

Degenen die in kleine huizen willen wonen, vertonen in het bijzonder twee psychologische mechanismen: clustering en zelfverificatie. Clustering of zelfsortering is het idee dat we de neiging hebben om met gelijkgestemden om te gaan. Clustering wordt verder versterkt door een proces dat zelfverificatie heet - we willen gezien worden op manieren die overeenstemmen met onze identiteit. Het is wat Facebook en Instagram meer dan persoonlijke dagboeken voor ons maakt; als een thuis, ze zijn een weerspiegeling van onze waarden en levensstijlen en wat we willen dat anderen ons voorstellen te zijn.

"Ik denk dat het waarschijnlijk is dat mensen die in kleine huizen wonen, een bepaalde persoonlijkheid hebben", vertelt omgevingspsycholoog Sally Augstin omgekeerde. "Als je erin leeft, heb je waarschijnlijk een grote behoefte aan uniekheid en heb je een intellectuele uitdaging - een manier vinden om in een klein huis te leven betekent dat je veel verschillende puzzels hebt opgelost. Het is het soort omgeving waarmee je een ruimte kunt creëren die berichten verzendt die belangrijk voor je zijn en die aansluiten bij je persoonlijkheid."

Jaren van omgevingspsychologisch onderzoek hebben experts zoals Augustin geleerd dat dingen als lichtregeling en natuurlijke kenmerken zoals houtnerf, goedkope manieren zijn om een ​​huis comfortabeler en ontspannend te maken. Toegang tot natuurlijk licht is de sleutel, zegt ze, en zorgt ervoor dat de kleuren van de muren lichter zijn waardoor ze verder weg lijken - minder aubergine, meer salongroen. Augustin beveelt ook aan dat mensen verschillende lampen hebben voor verschillende activiteiten - meer goud om te ontspannen, meer blauw voor werken - en zegt dat de plaats visueel niet complex hoeft te zijn. Er is een reden waarom The New York Times beschrijft het nieuwe negen verdiepingen tellende micro-appartementencomplex van New York als "hipster Scandinavisch".

Hoewel de lijst met kenmerken die de ideale kleine huiskandidaat beschrijven, verschillend is - geen kinderen heeft, goedkoop wil leven, niet opoffert aan ruimte inleveren voor eenvoud - spreekt de kleine huisbeweging een verrassend brede demografie aan. Miniatuurhabitats verspreiden zich wereldwijd, van Madrid tot het Amerikaanse Midwesten. Graham vergelijkt het doelgerichte ontwerp van een klein huis met dat van een ruimteschip - net zoals NASA psychologen ertoe brengt te begrijpen hoe de fysieke ruimte van een shuttle de mindset van astronauten zal beïnvloeden, dus moeten architecten samenwerken met psychologen om kleine huizen te bouwen. Dat lijkt echter tot nu toe niet de populaire keuze.

"Ik denk dat het erg belangrijk is dat psychologen erbij betrokken zijn in een kleine architectuurplanning", zegt Graham. "Een van de tekortkomingen binnen de architectuur en de ontwerpindustrie is dat ze concepten hebben over wat ze willen dat de gebruiker doet, of hoe ze die ruimte willen gebruiken, maar vaak is er een grote afstand tussen wat de werkelijke bewoners nodig hebben en de visie van het ontwerpteam."