Soylent heeft concurrentie en de marketing raar gaan vinden

Toen Soylent op de markt kwam, was het een nieuwigheid (snap je?) Op zoek naar een niet-nieuw publiek. Het vond er een - meer of minder. Hoewel sommige mensen nog steeds bestaan ​​na het verliezen van weddenschappen, heeft Soylent veel trouwe klanten die gretig het nogal kleverige product van het bedrijf consumeren. Nu probeert een Brits bedrijf genaamd Huel het spel van smaakloze zonder smaak te verfijnen. Maar hoe breng je iets in de markt dat je in leven houdt als het geen andere waarneembare kenmerken heeft? Nou, het is lastig.

De introvideo van Huel is een masterclass in afbuiging. Julian Hearn, de uitvinder van de menselijke brandstof, heeft het over afval en fastfood, bouwt een paar stromannen op en gooit ze neer. Daarna zien we een vrouw rennen en nippen aan een Huel-fles, omdat dit een lifestyle-merk is? Nou, dat is het wel. Net als Soylent, met een duidelijk vergelijkbare uitgeklede visuele benadering, kan Huel zichzelf niet verkopen als voedsel. Huel is geen eten. Huel is een milieuvriendelijke snelkoppeling.

Het echte verkoopargument voor zowel Huel als Soylent is dat ze allebei tijd en geld besparen (ze zijn waarschijnlijk ook beter voor het milieu, maar dat geldt ook voor het eten van de tomaten in je tuin). Ze geven de consument niet iets. Ze laten consumenten iets vermijden. En, zoals het bewijzen van een, is het verkopen van een negatief verdomd moeilijk.

Proberen te differentiëren tussen de twee producten is onmogelijk online en vermoedelijk moeilijk in persoon. Ze zijn immers ontworpen om als niets te smaken. Wat betekent dat voor de bedrijven die dit spul uitzetten: Prijs is alles. Als je efficiëntie wilt verkopen, moet je efficiënt zijn en iets goedkoop maken is de enige manier om dat te garanderen.