Kapitein Peter Willcox zal niet stoppen met vechten voor de zee

Greenpeace-scheepskapitein Peter Willcox verbleef in 2013 twee maanden in een Russische gevangenis, beschuldigd van piraat te zijn. Hij is geen piraat - althans niet in traditionele zin - maar hij is absoluut bereid om autoriteiten uit te dagen. In feite is het zijn taak. Tijd besteden aan het vasthouden van cellen is een functie, geen bug.

"Ik word betaald om problemen te maken en naar de gevangenis te gaan", vertelt hij omgekeerde.

Willcox deelt zijn verhalen over een leven op zee in zijn nieuwe boek, Greenpeace Captain: mijn avonturen in het beschermen van de toekomst van onze planeet, co-auteur van Ronald B. Weiss. Het is een hoogtepunt van zijn tijd aan het roer dat een grondige, krampachtige herinnering bevat van zijn tijd - vrijwillig en anderszins - in Rusland en ook in die tijd dat arbeiders van de Franse regering zijn beroemdste schip opbliezen, de Regenboog strijder, in Nieuw-Zeeland in 1985, waarbij een lid van zijn bemanning om het leven kwam.

Dit zijn geen waarschuwende verhalen, Willcox voegt er snel aan toe. Een deel van het punt van zijn boek is om anderen te overtuigen de fakkel te dragen die hij heeft aangestoken op stormachtige zeeën. Toch is hij nog niet klaar om een ​​leven te aanvaarden als een landgebonden recruiter. Op 63-jarige leeftijd bereidt hij zich voor op een nieuwe campagne in de Middellandse Zee om volgende maand te beginnen. Hij zegt dat hij zal nadenken over zijn pensioen als de wereld is overgestapt op hernieuwbare energiebronnen.

Kan een tijdje duren.

Waarom wilde je dit boek schrijven?

Het idee achter het boek was om mensen te inspireren om van de bank af te komen. Ik denk dat we voor een enorme taak staan ​​om te leren hoe we onszelf reorganiseren om niet zoveel schade aan te richten aan de planeet die ons ondersteunt terwijl we proberen ons dagelijks leven aan te pakken. Ik maak me eerlijk gezegd grote zorgen over wat we doen met klimaatverandering en het broeikaseffect, en ik denk dat het absoluut noodzakelijk is dat we nu alles doen wat we kunnen om te beginnen met het veranderen van hoe we dingen doen, omdat alles wat we nu doen, gaat om minder te zijn dan we in drie of vier jaar moeten doen. En ik zie enkele van de problemen van klimaatverandering zo direct en zo dringend dat ik denk dat we geen moment meer te verliezen hebben.

Wat gebeurde er in Rusland?

We gingen protesteren tegen een booreiland. De Russen raken langzaam op met olie in hun Siberische velden. Ze zien hun toekomst in het boren van arctische oceanen en het onderzoeken van mineralen, en Greenpeace is van mening dat wetenschappers, in tijden waarin ze ons vertellen dat het noodzakelijk is om de fossiele brandstoffen in de grond achter te laten, hun verlangen om de hele Noordelijke IJszee open te stellen voor meer olieboringen stom is In het extreme geval. Let op, Rusland morst elk jaar vijf keer de hoeveelheid olie - gewoon op de normale manier om zaken te doen - dan BP in de Golf van Mexico in 2011. Ze hebben een rottende infrastructuur, ze hebben breekpijpen, ze hebben … het is maar één rampspoed na het andere met die kerels, en ze hebben absoluut geen technologie om olie op te ruimen die in het ijs is gemorst. Die technologie bestaat niet.

Ik dacht dat ik een redelijk goed beeld had van wat ik van Rusland kon verwachten. We waren gearresteerd met andere Greenpeace-bemanningen, niet ikzelf, waren drie of vier keer gearresteerd in de Noordelijke IJszee en deden nucleaire protesten, en de resultaten zijn altijd hetzelfde: de boten worden naar Moermansk gesleept, je vult documenten in voor een paar dagen, tieren en razen ze, en ze gooien je eruit. Deze keer, toen we het tuig naderden, begonnen ze machinegeweren te schieten heel, heel dicht bij ons - twee, drie voet verderop. Je kon op film zien dat de kogels het water raken. Hun soldaten begonnen onze rubber boten met messen te snijden. Het was een niveau van agressie dat we nog nooit en nergens ter wereld hebben meegemaakt en het heeft ons volkomen verrast. Het lukte ons om twee klimmers aan een kant van het tuig te krijgen, maar zodra ze daar aankwamen, begonnen de Russische kustwachtmannen aan hun klimlijnen te trekken en ze uit het tuig te trekken en ze terug te slaan in de stalen zijkanten, waardoor ze werden verwond of in het water terechtkwamen.

Ze kwamen naar beneden en we werden gearresteerd en we trokken terug naar onze boten. Tegen die tijd waren de meeste van onze boten slecht kapot gemaakt door de jongens van de Russische kustwacht en grote messen, en kwamen we terug bij de Arctic Sunrise en net op adem komen. Echt, er gebeurde niets veel meer dan 36 uur later, toen we aan boord van het schip aan het dineren waren. Een helikopter kwam voorbij en speciale troepen jaagden op het dek neer en arresteerden iedereen. Ze namen het schip over, duwden de bemanning de woonkamer in en rotzooien, stalen ieders drank en werden gehamerd, en de volgende ochtend sleepten we ons naar Moermansk, wat een vierdaagse trek was vanaf daar.

Ik dacht dat we naar Moermansk zouden gaan en de gebruikelijke rompslomp van ondertekeningspapieren zouden doorlopen, en misschien een boete zouden krijgen en dan zouden vertrekken. In plaats daarvan zeiden ze: nou, we gaan je vervolgen voor piraterij, die 10-15 jaar in de gevangenis zit. En in het Russische gerechtelijk systeem wordt 99,99 procent van iedereen die in afwachting van een proces wordt vastgehouden, schuldig bevonden tijdens de rechtszaak, wat eigenlijk alleen maar een rubberen stempel is. Dus we dachten niet dat dit zou gebeuren, maar ineens zitten we twee maanden in de gevangenis en het was een nogal enge tijd.

Hoe ziet de binnenkant van een Russische gevangenis eruit?

Niet zo aardig. Het is klein. Je zit 23 uur per dag in een cel. Eén uur per dag wordt je in een iets grotere cel gestopt, zonder meubels, zodat je kunt rondlopen en wat beweging kunt krijgen. Roken is toegestaan. Ik had meestal een Russische kamergenoot die veel rookte. En in Moermansk begint de gevangenis om 10 uur 's nachts met activiteit omdat iedereen touwtjes buiten zijn celruiten loopt, en begint met het doorgeven van notities, en thee en koffie, en drank, wat dan ook, mobiele telefoons tussen cellen. En dat is een soort van hun recht om dat te doen, in die gevangenis. Dat was niet toegestaan ​​in St. Petersburg, maar zo opereerden ze in Moermansk. En het betekende dat om 10 uur 's nachts de hele gevangenis tegen elkaar begint te schreeuwen, dus slapen is bijna onmogelijk tot drie of vier uur in de ochtend. Het was niet erg prettig.

Beschouw je jezelf als een piraat?

Nee, ik ben geen piraat. Ik voldoe niet aan de definities. Nu ben ik twee keer gearresteerd voor piraterij en aangeklaagd voor het hof in New York, maar om een ​​piraat te zijn, moet je de controle over het schip overnemen en moet je iets voor je eigen gewin zoeken, en dat is iets dat we heb nooit gedaan. Zelfs toen we werden gearresteerd voor piraterij in Peru - en in Peru, wordt gewoonweg op een schip als piraterij beschouwd - de officier van justitie zei dat we niet op onze eigen economische winst van welke aard dan ook letten en dat was een beslissende factor in het weggooien van de vervolging.

In Rusland bleek het de enige reden dat een land op de volle zee het schip van een ander land kan instappen - en je moet niet vergeten dat we niet in de Russische wateren waren, we waren op volle zee binnen de Russische economische uitsluitingszone, waar ze hebben het volste recht om olie te boren, we vinden het gewoon niet leuk. Maar ze hebben niet het recht om aan boord van ons schip te gaan, en dat is wat ze deden. Het enige excuus waar ze dat kunnen doen is zeggen dat we piraten waren. Maar zelfs Poetin kwam de volgende dag uit, dat we werden gearresteerd en in hechtenis werden gehouden en zeiden: nou, het zijn geen piraten maar ze zijn erg slecht geweest. Dus het hele geval viel uit elkaar. En zelfs toen we in Rusland in de gevangenis zaten, zei de internationale wet van het zeetribunaal in Hamburg dat wat Rusland heeft gedaan volkomen illegaal is en dat wij en het schip onmiddellijk moeten worden vrijgelaten. Welnu, voor het eerst wisten de Russen daar absoluut geen acht op en lieten ons geen nieuwe maand vrij, zes weken, toen ze ons amnestie gaven. Maar ze zijn nu twee keer verkeerd bevonden in internationale rechtbanken om ons op volle zee te arresteren, en op een gegeven moment moeten ze daar waarschijnlijk een compensatie voor betalen.

Zou je het nog een keer doen?

Als iemand gezegd had die campagne in te gaan, zou je misschien een paar maanden de gevangenis in kunnen gaan, maar de campagne krijgt een enorme hit in publiciteit en begrip, ik zou zeggen, nou dat is prima, dat hoort bij onze functieomschrijving. Naar de gevangenis gaan voor 10-15 jaar is ver buiten alles waar ik op afstand mee bezig wil zijn, dus daar was ik helemaal niet op voorbereid. Maar in feite kreeg de campagne een enorme publiciteitsscore. Ik denk dat veel, veel meer mensen over de hele wereld zich dit realiseerden en werd wakker met het feit dat Rusland olie wil boren op een plek die van nature absoluut niet geschikt is om dit te doen, in een tijd dat we geen olie meer nodig hebben.

Is je werk leuk?

Zeker weten. Ja het is. Iets doen met een groep mensen om de maatschappij te helpen is iets waarvan de sociologen nu hebben afgesproken dat je je beter voelt over je plek in de wereld. Het is heel gemakkelijk om vandaag rond te kijken in de maatschappij en te zeggen: ik ben een van de zeven miljard mensen, er is niets dat ik kan doen, oh wee mij, ik ga me gewoon verstoppen in mijn kamer. Je hoeft niet te worden gearresteerd, maar uitgaan en demonstreren, brieven schrijven aan congresleden, iets doen om betrokken te raken, zorgt ervoor dat mensen zich beter voelen, en dat is het punt dat ik in het boek probeerde over te brengen - dat je van de bank afstapte zal je een beter gevoel geven over je plek op aarde, en het is de moeite waard om het te doen. Het komt meteen terug.

Dit interview is bewerkt voor beknoptheid en duidelijkheid.