'Master of None' toont ons de toekomst van Netflix-originelen

Laten we dit vanaf het begin uit de weg ruimen: Meester van niemand heeft niet het recht om zo goed te zijn.

De nieuwe originele serie van Aziz Ansari voor Netflix is ​​zo'n groot vertrek voor de schrijver / performer en voor het formaat zelf, en dit zal de show zijn die we in de komende vijf jaar zullen aanduiden als het project dat onze verwachtingen voor al het streaming-entertainment veranderde.

En niemand zag dit aankomen.

Van de trailers, Meester leek precies wat je van Aziz zou verwachten: een voorstelling over de gekke elementen van de moderne datering van een heel bijzondere komische stem die tegelijkertijd gek en te cool wil zijn. Afkomstig van een nieuwe standup-special en een boek dat letterlijk is getiteld Moderne romantiek, het leek alsof we tien afleveringen hadden van het kijken naar een hippe New Yorkse kerel die zich een weg baant door een reeks ongemakkelijke seksuele ontmoetingen in slecht verlichte cool-kid-bars. En de show wordt in deze wereld koud geopend met een reeks zwangerschapspreventie, Ubers en losse hook-ups - klassieke Aziz. En dan raken de credits en kijken we nooit terug op dit voorspelbare, veilige gebied.

Meester dankt zijn publiek niets. Het heeft geen zin om een ​​veilig ritme, structuur of zelfs karakterbogen te bieden. Net zoals Louie daarvoor kan elke aflevering zich richten op een thema van kindertijd tot racisme en seksisme naar de stad Nashville, zonder de reikwijdte ervan te doorbreken. Het is gecompliceerd en vindt het leuk om verder te reiken dan een episodische episode van vijfentwintig minuten moet uitrekken - tenminste onder een minder getalenteerd team.

Co-creator Alan Yang, samen met Joe Mande en Harris Wittels (RIP), gebruiken hun jarenlange werk echt Parks en Rec samen om de sterkste comedy-serie te produceren die ik ooit heb gezien. Regie van mumblecore-held Lynn Shelton en anti-komediegod Eric Wareheim voegen toe aan een creatief team dat zo gestapeld is dat het een klein wonder is dat dit project hen allemaal samen kan brengen.

Meester van niemand volgt Dev Shah, een commerciële acteur in zijn vroege jaren '30, terwijl hij zich probeert te ontwikkelen als persoon en uitvoerder in de competitieve wereld van hipster New York City. Hij onderhoudt een hilarisch diverse vriend-entourage, waaronder een lange witte doofus, een coole zwarte lesbienne en een Taiwanese maat die allemaal geduldig orders van Dev opneemt omdat … alpha male things? Hoe dan ook, deze groep kijkt toe hoe Dev worstelt met het aanpassen of leren van de levenservaring van anderen, en terwijl hij een paar dude-fouten maakt, probeert hij altijd beter te worden, en die drive om te verbeteren maakt Dev meer vertederend dan welk van de overbetrokkenen dan ook the-top rom-comish momenten waarbij de mensheid van Aziz op de achtergrond staat om er goed uit te zien.

De eerste aflevering stelt verwachtingen in een veilige middenruimte. Dev is opeens nieuwsgierig of kinderen het leven beter of slechter maken en eindigt de zorg voor de kinderen van een vriend voor de middag, wat leidt tot zowel positieve als negatieve perspectieven op deze levensstijlverandering, een beetje scheeftrekkend naar wat je zou verwachten van een cool, single 30-jarig wereldbeeld. Er zijn kleine pauzes met de realiteit en de bloei van het Franse New Wave-filmmaken; de show is niet bang om grapjes een paar minuten achter te laten om in een ogenblik te leven. Dan begint aflevering twee met het laten ontploffen van alle verwachtingen - door zeven minuten te besteden aan het recapituleren van multigenerationele geschiedenissen van immigrantenfamilies die een disconnectie met hun kinderen ontwikkelen die door de sociale integratie van technologie onmetelijk veel erger wordt gemaakt. Wat? Waar komt dat vandaan en waarom voel ik me nu zo verschrikkelijk? Ik bel mijn vader en ik kan niet stoppen met bellen. Dit … dit mocht niet gebeuren.

Terwijl vergelijkingen met Louie onvermijdelijk blijven, is er een belangrijk verschil. Terwijl zoveel van de productie van C.K. afkomstig is van het verkennen van de grote betekenis in kleine keuzes, Meester onderzoekt gigantische problemen door ze kleine, persoonlijke uitwisselingen te maken. In de aflevering "Ladies and Gentlemen" leert Dev over het verschil tussen de behandeling van mannen en vrouwen in de barcultuur en besluit hij in zijn eentje het speerpunt van het feminisme te worden, hoewel het tegen hem inwerkt. Het is een van mijn favoriete afleveringen van tv ooit geproduceerd, omdat het de realiteit van het mannelijk feminisme, witte ridderlijkheid en zelfs seksuele perversie met een nuance op zich neemt, dat ik wederom niet kan geloven dat Aziz Ansari in staat was om over te brengen. Maar hier zijn we. En de aflevering laat zien waarom dit een show is die alleen met Aziz kan werken - het betekent zoveel meer dat een cartoonachtige overdrijving van het mannelijke ego langzaam leert hoe je de perspectieven van anderen kunt vertrouwen.

Meester van niemand is een must om te kijken. Zelfs als elke grap niet opdoemt, vereist de uitvoeringen en de schaal van wat hij probeert / doet jouw aandacht. Het is het nieuwe watermerk voor originele niet-televisieprogrammering en al het andere in productie bij Hulu / Netflix moet weten dat de balk net is verhoogd.