Waarom wordt fast-food monogamie zijn eigen ellendige valuta?

Super Size Me was geen documentaire zoals een broersfilm van Errol Morris of Maysles is. Dat wil zeggen, het is minder gebaseerd op feiten dan showmanship en zit vol met zelfingenomen buffoon en onnauwkeurigheden. Toch was het baanbrekend, en niet alleen omdat het bloedverlies van Morgan Spurlock van gezonde 30-iets naar Griekse yoghurt ging door het eten van McDonald's voor een maand. Nee, sommige mensen hebben de les van de binge helemaal over het hoofd gezien en zijn doorgegaan met het perfectioneren van een zenuwslopende nieuwe economie: merkentrouw als uitgebreide werkervaring, of gewoon een schreeuw om aandacht.

Eet elke dag een grote Mac voor een paar maanden en je zou de nieuwe Ronald kunnen zijn. (Of anti-Ronald, in het geval van Spurlock.) En de basis voor de voornaam is hier geen toevalstreffer. Als je 'Jared' zegt, weet bijna iedereen waar je het over hebt - en het is niet Leto. Fogle is natuurlijk recentelijk op een aantal zeer vernietigende manieren onder vuur komen te liggen. (Eigenlijk het meest Damning: voor kinderpornografie. Maar eerder had deze gast letterlijk miljoenen dollars te verdienen en dat allemaal omdat hij besloot heel lang op Subway te gaan eten. Stop daar maar eens over na te denken. Wat is er verdomme?

Nu komen deze roemruuttons elke dag tevoorschijn. Mijn persoonlijke favoriet zou de kerel kunnen zijn die probeerde het meeste geld te krijgen van een Olive Garden "Never Ending Pasta Pass" en daar 95 keer in zes weken at. Wanneer de kaas wordt gemalen op zijn pasta, verzamelt hij al zijn koolhydraatrijke kracht om hem te begroeten met een super-icky, "Hallo, vriend." Hij wordt gepompt en, vreemd genoeg, aangedreven.

Het is wat er nu aan de hand is: eet een bundel voedsel bij een joint en op zijn minst kan het plaatselijke nieuws je zelf toegebrachte monocultuur dekken. Slechts een paar weken geleden waren er concurrerende krantenkoppen op twee verschillende jongens die Chipotle eten voor strepen. (De ene deed het voor 100 dagen en de andere voor 153. Gefeliciteerd?) Als je net Google "man Taco Bell eet" eet, komen de resultaten naar voren als deze man die het hele menu van de dollar in één keer at of deze kerel die niets anders at dan T Bel voor een week. In de zoekbalk wordt "man eet Twinkies" en hier gaan we:

Waarom prijzen we deze mensen? Beter nog: waarom letten we er zelfs op?

Merkloyaliteit als middel voor aandacht of zelfs een optreden is niet nieuw. Als je bij J. Crew werkt, willen ze waarschijnlijk dat je hun kleding eerder hebt gedragen. Maar ze kunnen ook denken dat je een psychopaat bent als jij uitsluitend draag hun kleren. Maar niet Subway. Jareds verhaal was voor hen een manier om de boodschap eruit te krijgen dat A) Subway gezond is en B) Subway voor de Everyman is. Hij plukte de vruchten - misschien eerder dan later. Maar hij zal niet de laatste extreme loyalty pitch-man zijn, ook al heeft zijn verhaal een sombere wending genomen.

Merken houden van toewijding en het Amerikaanse volk is dol op merken. Er is iets aantrekkelijks aan een verhaal dat gaat: gebiedsmens eet slechts twee maanden lunchables! Het is alles wat we willen: het is hilarisch, het is grof, het herinnert aan jeugdherinneringen. Toen we kinderen waren, was het volkomen normaal om alleen Burger King te willen eten. Nu, als een volwassen man het doet: heilige shit. Wat een aberratie. Laten we een camera op deze gast nemen, stat. En misschien geef je hem miljoenen dollars om op te starten.