Onomkeerbare zeeniveauverschuivingen Antarctische ijsinstorting kan worden voorkomen

Prognoses van hoe de wereld er in de komende decennia en eeuwen zal uitzien, zijn somber en lijken alleen maar steeds somberder te worden. Voor iedereen die goed oplet, is het heel letterlijk deprimerend. De nieuwste studie om de klimaatwetenschap op te schudden is meer hetzelfde en iets anders; het is een ander in een lange reeks waarschuwingen, maar eentje die met enige hoop komt.

Het onderzoek, gepubliceerd in Natuur, toont aan dat als we niets doen om de uitstoot van broeikasgassen te beteugelen, de West Antarctische ijskap in slechts enkele decennia zou kunnen instorten, waardoor een snelle zeespiegelstijging zou ontstaan ​​die de kuststeden en -landen van de planeet zou vernietigen. Maar agressieve actie om het gebruik van fossiele brandstoffen te beteugelen - dat is ambitieus, maar binnen het rijk van mogelijkheden - zou het grootste deel van Antarctica's ijs behouden, waardoor er slechts een kleine hoeveelheid zeespiegelstijging ontstaat, langzaam genoeg voor mensen om te verzachten en zich aan te passen.

Antarctica is het jokerteken als het gaat om het voorspellen van de toekomst van de klimaatverandering. Dit is waarom: Antarctica is gemaakt van enorme planken ijs die zich uitstrekken van het continent, maar er nog steeds aan vastzitten. Om deze schappen bij te dragen aan de zeespiegelstijging hoeven ze niet te smelten, ze hoeven alleen los te komen van de continentale basis. Als brokken afbreken in ijsbergen, verplaatsen ze een gebied van water dat gelijk is aan hun massa; het is deze actie, en niet hun uiteindelijke smelting, die de wereldwijde zeespiegel doet stijgen.

Het is dit dat Antarctica zo'n belangrijk onderzoeksgebied maakt. Als de planken destabiliseren en instorten, zou het resultaat een dramatische stijging van de zeespiegel zijn die zeer snel zou kunnen optreden. In totaal heeft de smelt in de Antarctische wateren de potentie om de wereldwijde zeespiegel meer dan 50 voet te verhogen, hoewel dit eeuwen zou kunnen duren.

De voorspellingen van dit nieuwste onderzoek verschillen van wat eerder is bereikt, dankzij aanpassingen in het computermodel die proberen te schatten hoe de ijsplaten zullen reageren op de opwarming van de aarde en de oceanen. Dit bijgewerkte model besteedt meer aandacht aan de manier waarop warme lucht het ijs van boven smelt, waardoor spleten ontstaan ​​die de planken verzwakken en uiteindelijk kunnen bijdragen aan hun instorting.

De wetenschappers zijn er vrij zeker van dat hun updates een verbetering zijn, omdat het voor het eerst in staat was om de omstandigheden te reproduceren die gezien zijn in het oude verleden van de aarde. Er zijn tijden geweest in de geschiedenis van de planeet toen de zeespiegel 20 of 30 voet hoger was dan nu, hoewel de temperaturen niet veel hoger waren. Tot nu toe konden onze bestaande klimaatmodellen deze observaties niet verklaren. Maar deze deed goed werk door twee warme momenten in het verleden van de aarde opnieuw te creëren: de laatste interglaciale periode, van 130.000 tot 115.000 jaar geleden, en het Plioceen, ongeveer drie miljoen jaar geleden.

Toen de onderzoekers het model gebruikten om te voorspellen wat er in de toekomst met Antarctica zou kunnen gebeuren, gebruikten ze standaardemissiepaden die waren ontwikkeld door het Intergouvernementeel Panel over klimaatverandering. De resultaten waren dramatisch. In RCP8.5, het scenario dat uitgaat van heel weinig wereldwijde actie om de klimaatverandering tegen te gaan, begon West-Antarctica in 2050 te bezwijken. Tegen 2100 valt het ijs zo snel uiteen dat het per tien jaar meer dan een voet zeespiegelstijging veroorzaakt. Tegen 2500 veroorzaakt de instorting van Antarctica bijna 50 voet van de wereldwijde zeespiegelstijging.

Maar in RCP2.5, het scenario dat uitgaat van agressieve actie om het gebruik van fossiele brandstoffen te verminderen, en wereldwijde uitstoot die piekt en begint te dalen in 2020, is het beeld heel, heel anders. In dit scenario blijft Antarctica intact en draagt ​​het slechts een minuut bij tot de wereldwijde zeespiegelstijging tot en met deze eeuw en daarna.

Op de middelste foto, RCP4.5, desintegreert de West Antarctic Ice Sheet, maar lang niet zo snel als het eerste scenario, waardoor tegen het einde van deze eeuw drie voet zeespiegelstijging is bijgekomen. Zelfs dat is genoeg om grote problemen te veroorzaken voor kuststeden en -omgevingen, en vertegenwoordigt een veel grotere schatting dan eerder onderzoek suggereert. De eigen aantallen van de IPCC suggereren dat RCP4.5 zou resulteren in een zeespiegelstijging van één tot twee voet in 2100, inclusief niet alleen de bijdrage van Antarctica, maar ook die uit Groenland en andere bronnen.

Het model is nog steeds slechts een model en biedt ruimte voor voortdurende verbetering. "We zeggen niet dat dit zeker zal gebeuren," vertelde David Pollard, een onderzoeker aan de Pennsylvania State University en een co-auteur van de krant, New York Times. "Maar ik denk dat we erop wijzen dat er een gevaar is, en dat het veel meer aandacht zou moeten krijgen."

Veel van de wetenschap over klimaatverandering suggereert dat de schade is aangericht. Maar dit onderzoek suggereert het tegenovergestelde: de mens heeft een reële kans om een ​​catastrofe te voorkomen, als we nu handelen en daadkrachtig optreden. De toezeggingen die afgelopen december door de wereldleiders in Parijs zijn gedaan, zijn niet genoeg om ons daar te krijgen. Het zal een zeewisseling vergen.

Maar het alternatief is de onomkeerbare vernietiging van kustgebieden rond de planeet. Zodra Antarctica's ijskappen verdwenen zijn, merken de onderzoekers op dat het millennia zou duren voordat ze hersteld waren.