Hoe Sea Shepherd's 'Steve Irwin' Dead Walvissen gaat gebruiken om Live Ones te beschermen

Het schip van Sea Shepherd Steve Irwin vertrok deze week uit Melbourne, Australië, heet op het spoor van de Japanse walvisvloot die 333 dwergvinvissen in de Antarctische oceaan wil doden, ondanks een bevel van het Internationaal Gerechtshof om de jacht te beëindigen.

"Er zijn mensen van over de hele wereld, inclusief Japan, op onze schepen die niet betaald krijgen, en toch hebben ze gewoon deze gemeenschappelijke passie om de planeet een hoop hoop te geven dat we onze levensondersteunende systemen voor de mensheid kunnen handhaven - en gewoon liefde voor de natuur en liefde voor de walvissen, "vertelt Jeff Hansen, managing director van Sea Shepherd Australia omgekeerde.

Na het stoppen op het hoofdkantoor van Sea Shepherd in Fremantle, West-Australië, gaat de 175 meter lange boot naar het zuiden met 30-35 bemanningsleden aan boord om te doen wat het altijd doet: zoveel mogelijk walvissen redden.

Dit is waar ze mee te maken hebben. Het middelpunt van de Japanse vloot is een fabrieksschip van 8.000 ton, genaamd de Nisshin Maru, met een gewicht van ongeveer acht keer de Steve Irwin, met een bemanning van ongeveer 120. Dan zijn er drie harpoenschepen die de walvissen verspreiden en jagen, en ze na verwerking in het fabrieksschip omzetten zodra ze twee of drie landen. Elk harpoenschip heeft ongeveer dezelfde afmetingen als de Steve Irwin, Legt Hansen uit.

In andere jaren heeft Sea Shepherd tot vier schepen gestuurd om zich te bemoeien met de Japanse walvisjacht, zegt hij. Maar ze hebben er in enkele jaren ook maar één gestuurd en het is nog steeds gelukt honderden walvissen te redden. "Het wordt moeilijker met slechts één schip, maar we zullen altijd het beste doen wat we kunnen met de middelen en de financiering die we hebben", zegt Hansen.

Hoe doen ze dat? Door fysiek in de weg te staan ​​van het vermogen van de walvisvloot om te opereren. Het is high stakes-drama, echt conflict en daadwerkelijke botsingen, waarbij de Japanse schepen zich vergelden met waterkanonnen en hun propeller in kettingen proberen te verstrikken.

Na 10 jaar van campagnes tegen de walvisvangst, heeft Sea Shepherd geleerd dat een van de meest effectieve interventies is om fysiek tussen de harpoenboot en de fabrieksschip te komen, zodat dode walvissen niet kunnen worden gelost, zegt Hansen, die op twee van de missies zelf. "Als ze de dode walvissen niet kunnen laden, kunnen ze de levende walvissen niet doden."

Volgens de telling van Sea Shepherd hebben deze tactieken meer dan 5.000 walvissen gered. De walvisvaarders keren soms terug naar huis met slechts een fractie van hun quotum. Het quotum van dit jaar is slechts een derde van wat het in het verleden was, waardoor het Sea Shepherd moeilijker zal maken om te voorkomen dat ze het halen voordat de walvissen in het voorjaar met hun trek naar het noorden beginnen.

De vloot van Sea Shepherd is mogelijk dit jaar één, maar de organisatie rekent op een aantal nieuwe internationale steun. Hansen zei dat hij patrouillevaartuigen verwacht uit Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland om als waarnemers uit te komen en dat ook een Australisch schip mee mag doen. Dit is slechts één keer eerder gebeurd, in 2008, toen een Australisch schip naar beneden kwam om bewijs te verzamelen dat uiteindelijk werd gebruikt in het proces van het Internationaal Gerechtshof tegen de walvisvaarders.

Met die rechterlijke uitspraak zegt Hansen dat hij hoopt dat regeringen meer moeite zullen doen om in te grijpen. "Als we weten dat er een misdaad gaat plaatsvinden en we doen er niets aan, dan zijn die landen echt medeplichtig aan een criminele operatie."

Voor Hansen, die een aanzienlijke hoeveelheid tijd in het uiterste zuiden heeft doorgebracht, is het ook persoonlijk. Het voelt, op een directe manier, zoals dit is zijn kijk maar.

"Ik herinner me op een ochtend dat ik opstond naar de brug en het was half vier in de ochtend, en het was helder blauw daglicht, omdat de zon altijd buiten was, en er waren ongeveer 20-odd ijsbergen, sommige waren negen, 10 kilometer lang en 30, 40 meter hoog. En tussen deze oude ijswereld bevonden zich dwergvinvissen en gewone vinvissen en bultruggen. En dan waren er grote brokken ijs met Adelie-pinguïns erop en daarna kwamen er pods met orka's die zichzelf echt als de slechteriken of de wolven van de zee toonden ", zegt Hansen. "Het maakt het heel gemakkelijk om te doen wat je kunt om het te beschermen."