Retrocausaliteit is de sleutel tot tijdreizen. Wat is de hel retrocausaliteit?

Sinds je voor het eerst over de wereld begon te leren, wist je dat die oorzaak tot gevolg heeft. Alles wat ooit is gebeurd of nabij je is heeft dit punt herhaald, waardoor het lijkt op een fundamentele natuurwet. Dat is het niet.

Het is in feite mogelijk dat een gebeurtenis plaatsvindt voordat de oorzakelijke factoren zich hebben gemanifesteerd of zijn gebeurd. Dit is niet hoe apparaten werken - je hoeft je geen zorgen te maken over het hebben van de oven aan - maar het is hoe deeltjesfysica werkt. Het is ook de sleutel om uit te leggen hoe tijdreizen, volgens de wetten van de kwantumfysica, zouden kunnen werken.

Retrocausaliteit, of omgekeerde causaliteit, is het idee dat een effect kan plaatsvinden voordat het veroorzaakt wordt. Het wordt vaak gebruikt als een gedachte-experiment door wetenschappers die de filosofische onderbouwing van de natuurkunde beschouwen, en of de toekomst van invloed kan zijn op het heden zoals het heden de toekomst beïnvloedt.

Er zijn veel tijdsonafhankelijke delen van de kwantummechanica die de mogelijkheid openlaten dat deeltjes of informatie - zoals het hypothetische tachyondeeltje dat altijd sneller beweegt dan het licht - in de tijd terug kunnen reizen.

Retrocausaliteit wordt gebruikt om verschillende vreemde fenomenen over de natuurkunde te verklaren. De meest betwistbaar beroemde heeft te maken met de Wheeler-Feynman absorptietheorie, ontwikkeld door de beroemde John Archibald Wheeler en Richard Feynman. Het is een beetje ingewikkeld, dus de quick-and-dirty versie is dat de theorie uitlegt hoe een speciaal type golf (of het ontbreken daarvan) in een bepaalde kwantumvergelijking zou werken, zodat je geen instantie hebt waar een geladen deeltje heeft om op zichzelf in te werken (wat, in normale omstandigheden, zou leiden tot een oneindig stuwende zelfkracht).

Wetenschappers die nadenken over hoe retrocausaliteit deeltijdreizen kan verklaren, vermijden specifiek logische tegenstrijdigheden zoals de grootvaderparadox (waarbij een toekomstig effect de oorzaak ervan tenietdoet en resulteert in een dode grootvader en genetisch niet verbonden kleinkind). We hoeven dus niet in veel plakkerige situaties terecht te komen waar dingen niet kloppen.

De theorie stelt in plaats daarvan voor dat een positron een elektron is dat achteruit in de tijd beweegt, zodat ze een positieve lading hebben. Als dit waar is, verklaart het positron-elektron annihilatie niet als een daad van creatie en vernietiging, maar eigenlijk als een eenvoudige verandering in richting van bewegende deeltjes door een enkele dimensie - in dit geval de dimensie van tijd. De annihilatie van beide deeltjes is in wezen een gebeurtenis die plaatsvindt voorafgaand aan de oorzaak (het elektron beweegt achteruit).

Tijdreizen zou daarom in wezen de deeltjes van een object zijn die in omgekeerde richting bewegen zodat het een tegenovergestelde lading krijgt.

Retrocausality is ook voorgesteld als mogelijk in extreme ruimtetijd situaties, zoals traversable wormholes. Gesloten tijdgebonden curven kunnen leiden tot omgekeerde causale situaties waarbij iets dat in het heden wordt waargenomen het gevolg is van exotische materie die zich op een bepaalde manier in de toekomst gedraagt. Dus als wormgaten inderdaad een rol kunnen spelen in het helpen van toekomstige mensen om zich over grote afstanden van ruimtetijd te bewegen, zou het heel goed kunnen zijn vanwege gebeurtenissen die nog niet eens zijn gebeurd.

Dit alles kan eigenlijk niet de praktische dingen verklaren die in ons dagelijks leven voorkomen. Als je je gedraagt ​​als een klootzak en je begint de schuld te geven aan toekomstige gebeurtenissen, dan ben je niet slim - je bent gewoon meer een klootzak. Toon een feitelijk exemplaar van tijdreizen via omgekeerde bewegende deeltjes, en je hebt een goed excuus om weg te komen met een klootzak te zijn.