Hoe lang moet het duren voor tv-programma's als 'Preacher' om zichzelf uit te leggen?

De tv heeft een groot voordeel en wordt een breder geprezen medium met verhalenseries. Maar daarmee komt hetzelfde nadeel. Kijkers zullen elke week loyaal afstemmen om te zien hoe het verhaal zich blijft ontvouwen, wat goed nieuws is voor de fans en de netwerken die de rekening betalen. Het geeft ook de mogelijkheid voor die netwerken om moeilijke verhalen te creëren die anders geen veilige gok op televisie zouden zijn, vooral in het geval van aanpassing van populair stripboek-bronmateriaal.

Het is waarom De wandelende doden is zo'n grote hit op AMC. En hoewel ambitieus zijn iets is waar een netwerk graag naar streeft, kan de nieuwe vrijheid bij het maken van notoir moeilijk materiaal te veel van het goede zijn. AMC's nieuwe show Prediker is ongelooflijk ambitieus, maar slechts drie afleveringen, begint zijn raadselachtige plot te laten zien waarom uitdagende shows verwarrende ambiguïteit met schittering riskeren.

Garth Ennis en Steve Dillon's cult-klassieke grafische roman werd beschouwd als berucht onfilmbaar voor Evan Goldberg en Seth Rogen, en voormalig Breaking Bad schrijver Sam Catlin, bracht het tot bloei bij het AMC. De bekendheid komt voort uit de enorme omvang van het bronmateriaal, waarvan de omvang het schijnbaar onmogelijk maakte om zich aan te passen. Het is ook een opmerkelijk project omdat, zoals blijkt uit de show die het trio heeft gemaakt, het geen gemakkelijk verhaal is om uit te leggen.

De show volgt een voormalige crimineel, gespeeld door Dominic Cooper, die worstelt met zijn identiteit door zich te verstoppen in een stoffig stadje in Texas, en werkt als een lokale prediker. De prediker, Jesse Custer, is plots bezeten door een etherische kracht en engelen beginnen op hem te jagen. Hij raakt ook bevriend met een smerige Ierse vampier. Al met al is het een hoop voor het gewone publiek om te accepteren.

Critici die het bronmateriaal "onfilmbaar" noemen, smeekt de vergelijking met andere beruchte "onfilmbare" teksten en hun aanpassingen, zoals David Cronenberg's versie van William S. Burroughs's Naakte lunch of de wilde aanpassing van Terry Gilliam van Hunter S. Thompson's Fear and Loathing in Las Vegas. Voeg een scheutje van de zonovergoten nihilistische Texas justice toe aan de Coen-broers versie van Cormac McCarthy's Geen land voor oude mannen en men begint de taak die voor hem ligt te begrijpen Prediker.

Maar deze vroege afleveringen van Prediker voelen schokkend, en soms verwarrend, misschien omdat de show weigert te houden aan één genre. Het kan worden gecategoriseerd als een religieuze, bovennatuurlijke horror-getinte, misdaad-dramatische-westerse, maar in plaats daarvan is het opzettelijk en frustrerend ongedefinieerd. Het genre jongleren maakt de ongewone combinatie van de komische Goldberg en Rogen met de stekende Walter White-beladen gevoeligheden van Catlin een beetje meer duidelijk. Hoe kun je anders iemand uit een vliegtuig laten springen en het gruwelijke zwaartekrachtresultaat zo grappig maken, in de pilootaflevering, niet minder? Die dissonante toon verklaart niet waarom de show tot nu toe bijna genuanceerd is geweest.

Dit wil niet zeggen dat een serie een mandaat heeft om onmiddellijk zijn hand te tonen. Een show moet op zijn minst in een vroeg stadium genoeg basisregels opstellen en informatief genoeg zijn om het publiek te laten begrijpen waar ze aan beginnen, om ze niet mee te rijgen. Tegen het einde van de eerste aflevering van Breaking Bad, terwijl Walter White daar in zijn tighty-whities buiten een afgebroken mobiel meth-lab stond dat een pistool naar het publiek en zijn bestemming richtte, had je een idee waar het verhaal naartoe zou gaan. Hetzelfde met De wandelende doden: een vader moet zijn zoon en een groep overlevenden vervoeren door een postapocalyptische zombie-woestenij.

We kunnen alleen zoveel vage verwijzingen naar het schaduwrijke verleden van Jesse maken met tagalong-outlaw Tulip (Ruth Negga), of non-sequitur-scènes van Odin Quincannon van acteur Jackie Earle Haley, of waarom twee mannen (of engelen?) Vanuit de hemel worden gestuurd om Jesse's te vangen macht, of wat een Ierse vampier genaamd Cassidy (Joe Gilgun) betekent voor al deze chaos. Naar verluidt grote belangrijke scènes eindigen als lege dramatische krukken. Prediker lijkt niet te weten wat het is, dus het dwingt het publiek om de strips te lezen voordat hij naar de show kijkt. Dat is een vreemde plek om je publiek neer te zetten, slechts drie afleveringen erin.

Aan een show beoordelen zijn slechts drie afleveringen niet goed, en Prediker zal zich ongetwijfeld onthullen tijdens de tien afleveringen van het seizoen, terwijl Jesse verkent wat zijn macht eigenlijk is. Cooper, en de totaal toegewijde uitvoeringen van Negga en Gilgun, zijn hoofdredenen om ook te blijven kijken. Maar de show zou ons binnenkort heel wat antwoorden moeten geven.

In de slotmomenten van de derde aflevering, getiteld "The Possibilities", leest Jesse een vers uit First Corinthians bij de begrafenis van Ted, de kerkganger die letterlijk zijn eigen hart trok door naar Jesse's goddelijke advies te luisteren. "Luister, ik zeg je een raadsel", zegt hij. "We zullen niet allemaal slapen, maar zullen allemaal in een flits worden veranderd, in de fonkeling van de nacht, bij de laatste bazuin." Hopelijk Prediker begint die trompet heel snel te spelen.