De Perm-Triasische grens is het ergste massale uitsterven waar je nog nooit van gehoord hebt

Met leven moet de dood komen; met evolutie moet uitsterven. Je hebt zeker gehoord van de asteroïde die 65 miljoen jaar geleden bijna de dinosaurussen had uitgeroeid, maar de meest opmerkelijke vernietigende gebeurtenis in de geschiedenis van de planeet was bijna vier keer zo lang geleden en het maakte het leven bijna schoon van de aarde. Op de grens tussen het Perm en het Trias is 90 procent van de mariene soorten en tweederde van de mensen op het land omgekomen, om nooit meer te worden gezien.

De oorzaken van de gebeurtenis, die ongeveer 252 miljoen jaar geleden daalde, zijn nog steeds een kwestie van wetenschappelijk onderzoek, hoewel nieuw onderzoek suggereert dat het waarschijnlijk een combinatie van factoren was, die leidde tot ten minste twee afzonderlijke uitsterven van golven die elkaar in elkaar versterkten in hun effecten. Koolstofemissies van vulkanische activiteit waren vrijwel zeker de doodsteek, leidend tot een op hol geslagen opwarming van de aarde en oceaanverzuring, niet anders dan wat de planeet vandaag de dag doormaakt.

Tijden van massale uitsterving zijn niet geweldig voor de wezens die door hen heen leven, maar vanuit een breder evolutionair perspectief zijn het buitengewone, bijna hoopvolle tijden die een belofte van regeneratie en nieuw leven met zich meebrengen. Met elke grote uitsterving die de planeet heeft gezien, zijn nieuwe en ongelooflijke soorten eruit gekropen en hebben manieren gevonden om zich aan het nieuwe normale aan te passen. Gegeven dat mensen de geschiedenis ingaan als de eerste soort om in zijn eentje massale uitroeiing van onze mede-planeetgenoten te veroorzaken, is het geruststellend om te weten dat zelfs als we onszelf erin zullen redden, het leven op aarde waarschijnlijk op de lange termijn zal herstellen. Hier zijn vijf redenen waarom de Perm-Trias-grens de beste uitsterving was, hoewel het ook de ergste was.

Het eindigde het bewind van gigantische insecten

Misschien nog erger dan kakkerlakken overal, de late hemel van het Perm werd geregeerd door gigantische vliegende insecten, waaronder een die eruitzag als een libelle en had vleugelspannen tot 28 inch breed. Er is goed bewijs dat de maximale grootte van vliegende beestjes wordt beperkt door zuurstofconcentraties in de atmosfeer, omdat hun lichamen veel spullen moeten zuigen door middel van kleine buisjes om het hoofd boven water te houden. Dat was in ieder geval het geval totdat vogels ongeveer 150 miljoen jaar geleden in de lucht kwamen, waarna de grootte van de insecten werd beperkt door hun vermogen om uit de bek te blijven van woeste vleesetende vliegende dinosaurussen.

Het doodde de meeste kakkerlakken

De P-T-grens is de enige bekende massale uitsterving van insecten, en de meeste insecten in die tijd waren verre neven van kakkerlakken die er ongeveer hetzelfde uitzagen. Tegenwoordig is de kakkerlak een symbool van onverwoestbaarheid, wat je een beetje een idee geeft van hoe slecht dingen op dat moment op de planeet zijn gekomen.

Het had de raarste dieren

Aan het einde van de Perm periode werden alle continenten van de wereld samengedrukt in een supercontinent genaamd Pangaea. Het was een enorme tijd van milieuverandering op de planeet, toen de eerste naaldbossen begonnen te ontkiemen, en de eerste grote dieren zich ontwikkelden op het land. Omdat alle gewervelde landen veel dichter bij elkaar stonden dan ze nu zijn, lijken ze eerder op domme hersenschimmen die kenmerken van dieren vermengen waar we meer vertrouwd mee zijn. Nemen lystrosaurus bijvoorbeeld: het is een geslacht van proto-zoogdieren, inclusief dieren die anders de rat-hagedissen of de schildpad-honden zouden zijn genoemd.

Het maakte plaats voor dinosaurussen en zoogdieren

Op een heel letterlijke manier, heb je het Perm-Triasachtige uitsterven (en alle andere catastrofale momenten van de geschiedenis van de planeet) te danken voor je hele bestaan. In de nasleep van een ramp erven de overlevenden de aarde. In dit geval kwamen twee belangrijke groepen gewervelde dieren uit de as tevoorschijn: de sauropsiden, of 'hagedisgezichten', die zouden evolueren tot reptielen, dinosaurussen en vogels; en de synapsiden, die uiteindelijk de zoogdieren zouden verwekken. Alle vreemde en verbazingwekkende wezens op deze planeet, inclusief de mens, stammen af ​​van dieren die de moeilijke tijden doorkwamen en nog een dag leefden en een nieuwe generatie fokken.

Het bewees dat het leven door zal gaan

Welke combinatie van factoren ook heeft bijgedragen tot de massale uitsterving, het is duidelijk dat het heel slecht werd voordat ze beter werden. Het duurde miljoenen jaren voordat de planeet een herstel zag naar eerdere niveaus van biologische diversiteit. Recent onderzoek suggereert dat de ultieme moordenaar van veel van het mariene leven koolstof was die door vulkanische activiteit in de atmosfeer werd gepompt, wat zowel opwarming van de aarde als oceaanverzuring veroorzaakte. Interessant genoeg was de snelheid van de koolstofuitstoot in die tijd vergelijkbaar met die van vandaag - het verschil is dat de vulkanische activiteit vele duizenden jaren heeft geduurd, terwijl het verbranden van fossiele brandstoffen door mensen slechts enkele eeuwen is toegenomen. Dit suggereert dat er waarschijnlijk nog steeds tijd is voor de mens om onszelf te redden, en zelfs als we dat niet doen, zal het leven bijna zeker doorgaan. Niemand weet wat fantastische beesten zullen opstaan ​​in de nasleep van de zesde grote uitsterving van de planeet, maar ze zullen zeker buitengewoon zijn.