Netflix's 'The Cloverfield Paradox': The Real Science of the God Particle

Zelfs als je geen deeltjesfysica bent, heb je misschien gemerkt dat de plot van Netflix's verrassing Superbowl Sunday-release, De Cloverfield Paradox, leunt zwaar op een enorme ontdekking van de natuurkunde die een paar jaar geleden in het nieuws was: het Higgs Boson-deeltje.

Ook bekend als het "Goddeeltje" - wat toevallig de werktitel van de nieuwe J.J. Abrams-film - het Higgs-Boson werd voor het eerst voor het eerst direct waargenomen door wetenschappers in 2012.

Gratuitous spoilers voor De Cloverfield Paradox verder.

In het midden van een energiecrisis in het jaar 2028 worstelen wetenschappers met het gebruik van een enorme op ruimte gebaseerde deeltjesversneller om efficiënt energie te produceren. Wanneer ze het eindelijk krijgen om deeltjes te versnellen, bevinden ze zich plotseling aan de andere kant van de zon van de aarde. Chaos volgt: Wormen ontploffen uit een vent. Iemands arm rematerialiseert aan de andere kant van het schip met een eigen mening. Standaard body-horror-onzin.

Word lid van onze privé Dope Space Pics-groep op Facebook voor meer vreemde verwondering.

Om kort te gaan, we zijn gaan geloven dat dit mislukte experiment de monsters naar de aarde bracht in de eerste Cloverfield-film - wat, gezien de gekke wetenschap die bij de Europese Organisatie voor Nucleair Onderzoek (CERN) speelt, niet helemaal absurd is.

Elk goed sciencefictionverhaal heeft een basis in de realiteit en dat is duidelijk De Cloverfield Paradox trok zwaar op complottheorieën die ontstonden rond CERN en zijn pogingen om rechtstreeks bewijs te vinden van het Higgs-Boson-deeltje met behulp van een 27 km-omtrekversneller, de Large Hadron Collider.

De ontdekking van het deeltje was een groot probleem, omdat het de enige van de 17 deeltjes was die voorspeld was door het standaardmodel van de deeltjesfysica dat nooit werd waargenomen. De Higgs Boson is gedeeltelijk verantwoordelijk voor de krachten tussen objecten, waardoor ze massa krijgen.

Maar het waren niet de deeltjes zelf die complottheoretici en sceptici zorgen baren. Het is de manier waarop natuurkundigen het moesten observeren.

Daarbij betrokken bij het bouwen van de LHC, een buitengewoon groot realistisch natuurkundig experiment dat twee zij aan zij hoge energie deeltjesbundels huisvest die in tegengestelde richtingen reizen, dicht bij de snelheid van het licht. De hoop was dat versnelde protonen of lead-ionen in de straal zouden botsen, waarbij een stel uiterst zeldzame, kortstondige deeltjes, waarvan er één het Higgs-Boson zou kunnen zijn, zouden worden afgeworpen. In 2012 hebben wetenschappers het eindelijk waargenomen en het 'Goddeeltje' genoemd omdat 'Goddelijk deeltje' - zoals in 'zo verdomd moeilijk te vinden' - te onbeleefd werd geacht om te drukken.

Critici en sceptici voerden aan dat het tegen elkaar botsen van deeltjes met bijna de snelheid van het licht het potentieel vergroot om per ongeluk microzwarte gaten te creëren en mogelijk zelfs grotere zwarte gaten, wat leidt tot wilde speculatie zoals die in Cloverfield Paradox.

Dit is natuurlijk nooit gebeurd in het echte leven en er zijn ook sterke aanwijzingen voor kon het niet gebeuren. Bekijk dit fragment uit een interactie tussen astrofysicus Neil deGrasse Tyson en wetenschapsscepticus Anthony Liversidge die Gizmodo gerapporteerd in 2011:

NDT: om iedereen hiervan op de hoogte te houden, is er een zorg dat als je een hoge energiekok maakt, dit een zwart gat kan creëren dat dan de aarde zou verorberen. Dus ik weet niet welke papieren je collega heeft gelezen, maar er is een eenvoudige berekening die je kunt doen. De aarde wordt feitelijk gebombardeerd door hoge energiedeeltjes die we kosmische stralen noemen, vanuit de diepten van de ruimte die bewegen met een fractie van de snelheid van het licht, energieën die ver uitstijgen boven die in de deeltjesversneller. Dus het lijkt mij dat als het maken van een zak met hoge energie de aarde op het risico van zwarte gaten zou zetten, dan zouden wij en elk ander fysiek object in het universum een ​​zwart gat eonen geleden zijn geworden omdat deze kosmische stralen verspreid zijn over het universum elk object raken dat er is. Wat de zorgen van je vriend ook waren, was ongegrond.

Liversidge is misschien in de marge van zijn betoog, maar hij is niet de enige. Zoals omgekeerde eerder gerapporteerd, heeft de fysicus van de Vanderbilt-universiteit Tom Weiler, Ph.D., de hypothese geopperd dat een deeltje dat is gecreëerd naast het Higgs-boson, het Higgs-singlet genaamd, door de tijd zou kunnen reizen door een tot nu toe nog niet ontdekte vijfde dimensie. Als de hypothese van Weiler correct is, dan lijkt het mogelijk dat interdimensionale reizen, zoals afgebeeld in Cloverfield Paradox, zou mogelijk kunnen zijn, hoewel zijn model eigenlijk alleen maar goed is voor het vermogen van de Higgs singlet particle om tijd te reizen.

De reden het Cloverfield Paradox wetenschappers probeerden een deeltjesversneller in de ruimte op te starten, net zo speculatief. Hoewel deeltjesversnellers een enorme hoeveelheid energie gebruiken om hun stralen naar bijna-lichtsnelheid te versnellen, beweren sommige natuurkundigen dat onder bepaalde omstandigheden een deeltjesversneller eigenlijk energie kan produceren. Met behulp van supergeleiders, zo voerden ze aan, zou het mogelijk zijn voor een deeltjesversneller om daadwerkelijk plutonium te produceren dat in kernreactoren zou kunnen worden gebruikt. Dus in zekere zin is de wetenschap van de film gebaseerd op misschien wel echte wetenschap.

Dat gezegd hebbende, neemt deze ruimte-horrorfilm extreme vrijheden aan, zelfs als deze gebaseerd is op echte wetenschap. Zelfs bij de uiterste kans dat een van de hypothesen die in dit artikel worden geschetst waar is, lijken de kleine potentiële bijwerkingen van deeltjesversnellers niets op wat we zien in De Cloverfield Paradox.