Tim Heidecker's 'In Glendale' is geen grap, en niet alleen voor 'Tim en Eric' fans

Comedian Tim Heidecker's nieuwe album op Rado Records, In Glendale *, is gefactureerd als een "serieuze" verzameling nummers. Maar Heidecker, bekend om zijn zelden "karakterbreuk" - of op zijn minst onvermijdelijk manieren vinden om zijn publiek en interviewers op de een of andere manier in de problemen te brengen - de PR-beweging leek een ironische routine op zich. Kunnen we bij songtitels als 'I Saw Nicolas Cage' echt een rechtstreeks singer / songwriter-album verwachten?

Nee, maar het schrijven van 'humoristische' muziek en 'breaking character' sluit elkaar niet uit. Heidecker's nieuwe album gebruikt de taal van Laurel Canyon uit de jaren '70 en folk-rock, naast andere referentiepunten, om kromme microverhalen te scoren die ofwel donker gedraaid of aangenaam banaal zijn. De tekst herinnert, zeer direct, de gevoeligheid van Randy Newman, die zelden vanuit zijn eigen perspectief schreef in zijn solowerk. "Ghost in My Bed" is een drietongige strummer (zoals een aantal van de nummers op het album) die komt vanuit het perspectief van een moordenaar die, net - misschien ondanks hemzelf - misschien wel zijn geliefde heeft vermoord. Het begint: "Ik stak je hoofd in een plastic zak / En ik begroef het onder het Hollywood-bord / ik weet niet waarom."

Evenzo is "Good-Looking Babies" een sardonisch, feitelijk verhaal over een onvolmaakte, niet-communicatieve, volledig Amerikaanse relatie tussen "Jane" en "Walter." Maar voordat het verhaal kan culmineren in een echt moment van crisis (met Walter flirt met andere vrouwen, onder andere kleine trangressies, het lijkt erop dat we op weg zijn naar een rommelige breuk). In het laatste couplet onthult de verteller van de derde persoon zich echter als een personage van het Nick Carraway-type, verklarend dat hij niet weet wat er is gebeurd, omdat hij de personages uit het oog is verloren: ik ben niet in New York / I ' ik zeil rond de wereld."

Wanneer In Glendale is niet dement, zwart-humoristisch leuk, er zijn enkele momenten die helemaal autobiografisch lijken (zie zijn herinneringen aan de kindertijd in Philadelphia in "Central Air"). Hoewel "I Saw Nicolas Cage" herinnert aan een gefictionaliseerde Heidecker die tegen de Conair icoon op een bepaald moment, en als de acteur hem niet herkent, culmineert het met Heidecker voorbij een fatale auto-ongeluk op de snelweg: "Niemand kende hen goed / Ze waren niet geliefd / Maar ik heb een traan afgeworpen / Later in bed./ Ik zag Nicolas Cage / Starend naar mij. "Dit is de klassieke Randy Newman-achtige nevenschikking; Heidecker creëert doorheen het album vaak scherpe, relateerbare beelden.

Heidecker's muzikale gevoeligheid is net zo klakkeloos slim en uitgekleed als zijn teksten, die vaak de voorkeur geven aan korte, net-van-de-kust-van-oubollige lijnen die meer zelf-serieuze songwriters zouden vermijden als de pest. Maar het is onberispelijk gerealiseerd; De grote groep studiomuzikanten en vrienden van Heidecker is van professionele kwaliteit en maakt een groot deel uit van de verkoop van deze liedjes (probeer de triomfantelijke toeter uit de hoorn die het refrein ondersteunt "De rotzooi opruimen / de shit opruimen / Het hele weekend lang").

Op In Glendale, je hoeft geen fan te zijn van komedie om de grap te krijgen; je moet gewoon meegaan en grinniken naar zijn trim, shaggy-dog-verhalen, en mogelijk, hou van de mystiek van het leven aan de West Coast. Het zou ook helpen als je Warren Zevon leuk vindt. In Glendale komt op het perfecte moment: wanneer de belofte van de zomer nog steeds groot dreigt te worden. Deze muzikaal zonnige, oneerbiedige deuntjes zullen je meer dan recht doen op een zonnige autorit.

In Glendale is uit van vrijdag 20 mei op Rado Records. Stream het hieronder.