De makers van 'Dungeons & Dragons' zijn geobsedeerd met 'Stranger Things'

Om Netflix's bovennatuurlijke thriller-hit volledig te begrijpen Stranger Things, je moet vloeiend zijn Kerkers en Draken. Het invloedrijke fantasierolspel dat door gamemakers Wizards of the Coast is gepubliceerd, is van grote invloed op zowel de mythologie van de show als op het wereldbeeld van haar nerdy-protesten voor de tienerjaren.

Maar krijgt de game het spel goed? omgekeerde sprak met Mike Mearls en Greg Tito, het hoofd van D & D ontwikkelings- en communicatiemanager bij Wizards of the Coast, om het interne woord te krijgen over hoe het bedrijf de show bekijkt.

Hoe is het om verhalen te maken? D & D ?

Mike Mearls: Er is de kant van het verhaal en de kant van het spelontwerp. We hebben een staf van schrijvers en artiesten en die groep maakt de jaarlijkse verhalen die we vertonen en ik manage dat proces. Veel ervan is meer strategisch nadenken over hoe een verhaal over producten zal passen, maar het biedt ook een betere begeleiding bij waar en hoe verhalen zich ontwikkelen. Als iemand een verhaal formuleert, zou ik kunnen zeggen: "Hoe zal dit verhaal resoneren met iemand die het niet weet D & D ? Met welke films en tasters zou je dit verhaal vergelijken?"

Het is net of je het aanbeveelt Stranger Things, je zou meteen zeggen: "Oh, het heeft een John Carpenter-vibe uit de jaren 80." We willen het altijd zeker weten D & D resoneert verder D & D fans. Het spelontwerp is vooral gericht op mensen die al spelen en doordrenkt zijn D & D Lore.

Dus is het belangrijk om constant te proberen te trekken uit verschillende films en invloeden?

MM: Zeker bij een modern publiek is het belangrijk om een ​​relatie te hebben met films en dergelijke. Bij het maken van nieuwe titels is het een kwestie van manieren vinden om het op die manier te relateren. Je kunt het eenvoudig omschrijven als: "Stel je voor dat de jongens van Lord of the Rings moest omgaan met het vreemde van Vreemdeling. "Hopelijk denken ze dat dat cool is en zorgt ervoor dat ze willen spelen. Wat je niet wilt, is dat ondoordringbare ding waar je een strip leest en je hebt geen idee wat er aan de hand is, omdat het gebaseerd is op een obscure verhaalboog van vijf jaar geleden. Het is gemakkelijk voor games om moeilijk te worden omdat ze zo diep in hun eigen cultuur zitten, maar je wilt het altijd open houden voor de algemene popcultuur.

Denk je dat de perceptie ervan als een nerdy-spel in de loop der jaren is veranderd?

MM: Als je denkt aan "nerdy" in termen die echt in een universum zitten, is de popcultuur opnieuw gekalibreerd, dus het is niet iets dat mensen uitschakelt. Als je terugdenkt aan de middelbare school was er een bevel met een elite-groep aan de top die op exclusiviteit was gebaseerd. Maar de nerdcultuur zegt hoe meer hoe beter, het gaat over openheid. Als iedereen op school een nerd is, dan is dat geweldig want we hebben meer mensen om te spelen. Het probleem waar de nerdcultuur nu tegen aan loopt, is dat het zichzelf begint te veranderen en begint te lijken op dat soort elite.

Een van de algemene trends die we hebben gezien, komt naar voren in de popcultuur: mensen willen deel uitmaken van de dingen en zich doorgaans niet druk maken over wat nerds is. Mensen zijn nu veel comfortabeler in het dragen van een shirt van Captain America en gaan naar een stripboekfilm, die in de jaren tachtig belachelijk gemaakt zou zijn.

Greg Tito: We horen ook steeds meer van ouders, opvoeders en professionals in de geestelijke gezondheidszorg die aanmoedigen Kerkers en Draken omdat het geen schermtijd is. Het spel gaat over sociale interactie die bepaalde vaardigheden, zoals teamwerk, bouwt. Kinderen krijgen een ervaring die ze willen spelen en ze kunnen verhalen vertellen en geweldige ideeën bedenken. Het heeft geen zin om te leren of de normale dingen die scholen je in de keel zouden stoten. Het is de cirkel rond gegaan van iets dat zelfs werd gedemoniseerd tot iets dat nu een leeuw is.

Ben je verbaasd dat het als toetssteen voor een aantal genrefilmers is gezien?

GT: De prevalentie van intelligente videomakers in die community die spelen Kerkers en Draken is verbluffend. Ik was verrast toen ik met mensen in Hollywood over D & D sprak dat er zoveel verschillende spellen gaande zijn. Bovendien zie je het veel op het scherm, en niet alleen Stranger Things. Haar Gekken en nerds, De Goldbergs en zelfs op rijk er was een D & D referentie. We ontdekten dat er een schrijver in die show is die in een groep speelt met John August die schreef Grote vis en Craig Mazin die de Kater sequels. Het is interessant om de verbanden te leggen met hoe verwijzingen op bepaalde plaatsen worden verkregen. Het is overal.

Wat vind je van de afbeelding van de game? Stranger Things in het bijzonder?

MM: Het belangrijkste deel van de show is hoe het omarmde D & D. Het is niet alleen een verwijzing ernaar zoals op Oerknaltheorie of zoiets. Het was erg integraal met de plot maar ook belangrijk voor de personages.

Het leukste was om te zien hoe de game niet alleen veranderde in hoe ze de bedreiging van het wezen bekeken, maar ook hoe ze hun relatie als vrienden zagen. Niets had eerder zoiets gevangen. De personages waren een echte spelgroep vanwege de manier waarop je hen zag reageren op de dreiging. Lucas wil het bestrijden, dus hij is de krachtgame. Dustin draait helemaal om het bij elkaar houden van de groep, dus hij is de lijm. En Mike is de Dungeon Master, dus hij is de leider en de creatieve die het grotere plaatje ziet als cijfers uitpakken. Zelfs wanneer Will wordt achtervolgd door het wezen, deed hij het heel goed D & D ding van niet panikeren, niet gaan en zich verstoppen onder het bed - hij is een D & D speler die weet dat hij monsters kan doden.

Waar is de reactie op? Stranger Things was zoals intern bij Wizards of the Coast?

MM: Het is opwindend, want in het begin was het: "Hee daar is deze show over Kerkers en Draken je zou moeten kijken, "omdat het niet echt op mijn radar was totdat er artikelen waren die erop wezen dat het gebruikt werd D & D. Ik ging eerst zitten en zei dat ik twee afleveringen zou kijken en naar bed gaan, en aan het einde van aflevering zes wist ik dat ik de volgende dag op het werk doodmoe zou zijn.