Rachel Harris, Visual Artist and Playmate Who Loves Black Metal | Q & A

Voor haar eerste tentoonstelling, beeldend kunstenaar en Playboy 'S November Playmate Rachel Harris zegt dat haar grootste inspiratie kwam van de vroege Noorse black metal. "Het was een koele periode met een rumoerige muziekscene. Ze verbrandden kerken die bovenop andere kerken waren gebouwd. Ze vonden het hypocriet, dus ze zouden ze verbranden."

Vanuit haar mobiele telefoon in Cabo haalt Rachel herinneringen op aan de schilderijen die haar op de kaart hebben gezet van de kunstscène van L.A. "Al mijn stukken hadden die kleur en stemming, en de stukjes waren vernoemd naar liedjes, dus ik had 'White Devil', 'Ghost Whisperer …'" Ze zucht. "Het was zo cool."

Op 11 december in The Well in Los Angeles, daagt Harris zichzelf uit om haar volgende show te organiseren, haar grootste show tot nu toe. 'Psychedelic Rock' wordt volledig door haar geregeerd en bestaat uit originele werken die zijn geïnspireerd op '60s' door drugs geïnduceerde rock 'n roll en popcultuur. Als het goed gaat, zal Harris verder gaan en shows opzetten in andere grote steden. Als dat niet zo is, gaat ze verder. "Ik kan me niet voorstellen dat ik iets anders zou doen", legt ze uit over zichzelf.

Maar ze is modelleren en voor Playboy. Het is een onverwachte onderneming die haar blind maakte, maar ze heeft het omarmd om tegen het stereotype van Playboy te werken.

"We zijn geen smiley-konijntjes. En de kunstwereld zegt tegen mij: 'Je moet worden gemarteld en rommelig om te maken,' maar ik zeg, 'Nee dat doe je niet.'"

Tijdens de uitvaltijd tijdens een fotoshoot, sprak Harris omgekeerde over het verzoenen van haar dubbele bezigheden, haar inspiraties en uiteindelijk, wat de toekomst biedt.

Waar en wanneer begonnen je artistieke aspiraties?

Kunst is geen groot deel van mijn familie. Ik ben de enige kunstenaar. We hebben veel artsen en wetenschappers en ik ben geïsoleerd opgegroeid en heb veel tijd besteed aan tekenen en schilderen. Ik heb mijn hele leven getekend. Mijn moeder zegt dat ik doodling ben geboren, maar ik zou het gevoel hebben dat ze zelf-gevalideerd zijn. Dat werd een deel van mijn identiteit. Kunst was iets waar ik aan kon werken en mezelf pushte en dan kon ik ernaar kijken en me echt vervuld voelen.

Wanneer wist je dat kunst iets kon zijn dat je als een carrière kon nastreven, vooral afkomstig van een familie die de 'stabiele' paden koos?

Ik ging naar de kunstacademie. Ik ging 5 jaar naar de kunstacademie en op school realiseerde ik me enigszins dat het potentieel van een succesvolle kunstenaar niet te groot is. Dus ik behaalde mijn graad in het onderwijs en begon me te focussen op mode-illustratie.

Toen ik afstudeerde, heb ik zelf een kunstshow gepland voor mijn persoonlijke werk voordat ik naar de bedrijfswereld ging. Maar mijn show eindigde succesvol. Dat is over het algemeen de ultieme droom hier. Als ik kon wat ik leuk vind en het kan me ondersteunen, dan ben ik aan het winnen.

Dat was de gok, bankwezen op één show.

Het is eng. Kunst is super riskant. Ik vergelijk het met: "Oh, ik wil een beroemde actrice zijn." Veel van het is wie je kent, maar dat is als valsspelen vanaf het begin. Ik ben altijd al meer een realist en een optimist geweest, maar kunst was zo enorm een ​​deel van mijn leven.

Wat zijn de enige dingen waar je je muze in vindt? Waar gebruik je mijn voor inspiratie?

ik hou van Ondeugd. Ik leef voor Ondeugd. Ik hou van al hun documentaires en ik hou erg van documentaires. Maar alles is echt een inspiratie. Ik reis veel. Mijn vader is piloot en matroos en mijn moeder komt uit Engeland dus exploratie en reizen zitten in mijn bloed. Het voelt goed om gewoon naar buiten te stappen, de wereld is zo'n grote plaats.

Maar muziek is mijn nummer één. Wat ze in de mode doen, is dat ze met een thema komen en ze focussen op dat thema en dragen het overal in hun collectie. Dit is een soort van manier waarop ik mijn kunst behandel waar ik net met een thema op de proppen kwam en het doorneem, en de mijne was gebaseerd op de vroege Noorse black metal scene.

Wat is het thema voor je volgende optreden?

Compleet anders. Het is psychedelische rock en er zit helemaal geen zwart in. Het zijn neons en regenbogen, en het is zo, zo anders.

Waarom ging je vooruit in die richting?

Iedereen had dezelfde opmerking dat mijn werk erg donker was en ik wilde dat de volgende verzameling een ander aspect van mezelf zou vertegenwoordigen. Ik gebruik veel van dezelfde technieken en het zal dezelfde textuur hebben. Je zult in staat zijn om te vertellen dat het de mijne is, maar een heel ander lichaam.

Je bent een artiest, maar nu ben je Playboy's November Playmate. Hoeveel snauwde dat op jou? Zag je jezelf zo modelleren?

Nee helemaal niet. Nooit overwogen. Ik was vooral gefocust op mijn werk. Er was enige bezorgdheid omdat traditioneel, in de kunstwereld, jezelf verkopen een soort vernedering van je kunst kan zijn. Maar de kunstwereld is aan het veranderen en ik wil daar echt deel van uitmaken omdat mensen nu echt geïnteresseerd zijn in de persoon achter het werk.

Denk je dat technologie daar iets mee te maken heeft gehad? Social media laten kunstenaars zich nu soms meer dan hun eigen kunst adverteren. Ze worden een merk.

O ja. Ik denk dat het gedeeltelijk met Banksy begon, mensen wilden zo graag weten wie hij was omdat hij dit briljante wezen was. Kunst werd niet alleen iets visueels, maar ook de schepper. Daar ben ik helemaal voor.

Je brengt Banksy ter sprake. Hij is een case study in kunstenaar versus persona. Er is Banksy zoals we hem kennen, en wie Banksy ook is. Zou je jezelf ooit willen afscheiden van Rachel Harris, de kunstenaar en Rachel Harris, jij?

Nee. Ik denk dat het hand in hand gaat. Ik breng al mijn tijd alleen door in mijn studio, en het is erg belangrijk voor mij om eropuit te gaan en mensen te ontmoeten en mezelf te betrekken. Ik denk dat mensen laten weten wie ik ben, althans op een visueel niveau, mijn werk helemaal niet schaadt. Ik denk dat het het verbetert.

Voel je je in een conflict of voel je dat je je twee beroepen moet verzoenen?

In veel opzichten heb ik het gevoel dat ze een dubbelleven zijn. Maar Playboy heeft in feite een sterke geschiedenis in het ondersteunen van artiesten en Hugh heeft veel verschillende artiesten aangenomen. Hij houdt van kunst.

Zouden ze je steunen?

Iedereen bij Playboy is super gestookt en echt ondersteunend voor mijn kunst. Ik ben met ideeën gekomen om een ​​aantal meisjes te tekenen en ze zijn erg enthousiast dat ze een artiest in hun team hebben.

Wat staat je te wachten na je volgende optreden?

Eerlijk gezegd wil ik gewoon zien hoe dit aankomende L.A. show doet. Ik doe een soort van andere "alles riskeren" omdat ik alles op alles zet voor de show. Ik beheer het hele ding, en als het succesvol is, ga ik verder. Zo niet, dan ga ik iets anders bedenken, want dat is alles wat ik riskeer.