The Weeknd - Blinding Lights (Official Audio)
Het nieuwe album van Florence en de Machine, Hoe groot, hoe blauw, hoe mooi, is een break-up record dat niet bang is om je mee te nemen naar het wrak. Terwijl zaken uit het verleden van F + The Machine leunen op een grote hoeveelheid vage beelden, tekstueel - evenals een luchtscherend, soms hol geluid dat bij elkaar past Hoe groot, hoe blauw, hoe mooi sluit zich aan op een manier die nieuw en bijzonder opvallend aanvoelt. Florence Welch gaat ergens doorheen en het is moeilijk om niet te worden beïnvloed.
Hoe groot, hoe blauw, hoe mooi is een storm van gitaren, strijkers en de vereiste beukende percussie. Florence + The Machines vorige album, Ceremonials, was vol met ballast; uit dat geluid hebben zij en haar band iets gespierder, lean en melodieuzer gemaakt dan alles wat de band eerder heeft gedaan. Neem 'Delilah', een stijgend rocknummer dat vindt dat Welch haar demonen schudt, terwijl ze zichzelf vergelijkt met Simons bae, of opener 'Ship to Wreck', dat het soort instrumentatie en aandacht vindt voor melodische details die suggereren dat het zichzelf zou kunnen handhaven op zoals, een Fleetwood Mac-album.
Het verliest wat stoom aan het einde - blijkt dat F + M nog steeds een voorliefde heeft voor vijf minuten durende opussen die een beetje te lang reiken zonder echt ergens naartoe te gaan - maar al met al is het een plaat die niet aan tijd gebonden is en licht uitdagend van recente poptrends. Door dingen kleiner te maken en eenvoudiger regelingen te channelen, komt Florence Welch naar voren als een grotere ster dan ooit.