Gaat de dood van een huisdier naar rouwtijd? Een wetenschapper weegt in

In 2015 arriveerde Chantal Dumais bij haar thuis in de buurt van Montreal om het lichaam van haar kat op de vloer te vinden, besmeurd met bloed. Diep van streek vroeg Dumais haar werkgever of ze de volgende dag thuis kon werken. Toen haar verzoek werd afgewezen - haar werkgever beweerde dat het overlijden van een huisdier geen rouwtijd rechtvaardigde - diende Dumais een klacht in bij het plaatselijke arbeidsgerecht. In juli kondigde het tribunaal het definitieve vonnis aan: alleen menselijke sterfgevallen rechtvaardigen de tijd om te rouwen.

University of Colorado, Boulder professor in de sociologie Leslie Irvine, Ph.D. zou het niet eens zijn. Als een expert in de rol van dieren in de samenleving is ze zich er goed van bewust dat de dood van een huisdier net zo verwoestend kan zijn als die van een mens. "Er zijn veel mensen die melden dat verdriet na het verlies van een huisdier erger is dan wat ze hebben meegemaakt na het verlies van een familielid of vriend van een persoon," vertelt ze omgekeerde.

Rouwtijd, ongeacht wiens dood het wordt ingegeven, maakt verdriet niet weg, maar het geeft een persoon de tijd om zich aan te passen aan de verandering zonder de normale plichten te vervullen met een glimlach op hun gezicht. "Verdriet is verdriet, of het nu een mens of een dier is", zegt ze. Er zijn aanwijzingen dat "het veel verwoestender kan zijn als je een huisdier verliest". Dat komt waarschijnlijk omdat de dynamiek van de huisdiereigenaar erg verschilt van wat jij kunnen ervaren met een mens.

Een verantwoordelijkheidsgevoel

Het lijkt misschien op het eerste gezicht contra-intuïtief om te beweren dat de dood van een huisdier meer traumatisch kan zijn dan de dood van een mens, maar gezien de rol die een mens speelt in zowel het leven als de dood van een huisdier, biedt een nieuw perspectief.

De verwoesting die we voelen na de dood van een huisdier, wordt volgens Irvine veroorzaakt door "de onschuld die we toeschrijven aan huisdieren en hun afhankelijkheid van ons, en andere vragen of we genoeg hebben gedaan of dat we ze te lang hebben laten hangen, of wat hadden we kunnen doen, welk deel hebben we gespeeld in hun ondergang of in hun gelukkige leven? Ik denk dat er een hele reeks verschillende problemen aan de gang zijn. '

Met uitzondering van kinderen, de oude en de zieken, zijn mensen niet volledig afhankelijk van andere mensen om te overleven. Huisdieren echter zijn - en dus komt hun dood met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en, vaak, schuldgevoelens. "Ze zijn van ons afhankelijk om te eten, om naar de wc te mogen gaan om aan lichaamsbeweging te doen", zegt Irvine. "Veterinaire zorg geeft ons de mogelijkheid om dat leven op een menselijke manier te beëindigen, wat een beslissing is die we - althans voor onze menselijke vrienden en familie - niet maken."

Een kortere levensduur

Een andere reden waarom de dood van een huisdier zo catastrofaal kan aanvoelen, zegt Irvine, is omdat we het gevoel kunnen krijgen dat de relatie niet zijn gangetje heeft kunnen gaan. "Hun leven is relatief korter dan het leven van een mens, en dus voelen we het verlies - dat we echt niet genoeg tijd met hen kregen," zegt ze.

Een fysiek verlies

Net als een mens, bezet een huisdier fysieke ruimte in ons leven: ze hebben kattenbakken, riemen, hun favoriete banken, een plek in een zonnestraal of aan de voet van het bed. Voor degenen die alleen wonen, kan een huisdier de enige andere persoon zijn die een fysieke voetafdruk achterlaat in ons leven - en de visuele herinneringen die ze achterlaten kunnen het rouwen bijzonder moeilijk maken.

"Je hebt waarschijnlijk bedden in de buurt, je hebt schalen. Iedereen die een huisdier heeft verloren, kent dat gevoel van rondkijken op het dier en verwachten dat ze daar zijn ", zegt Irvine. "Zelfs als we slapen, zijn velen van ons eraan gewend om met hun dieren te slapen, en opeens zijn ze er niet. Dat is een andere ervaring."