Eerstgeborenen worden echt anders behandeld door mama

De Amerikaanse National Institutes of Health heeft haar aanzienlijke middelen besteed aan het onderzoeken van een van de meer vervelende aspecten van het opgroeien met broers en zussen: het knagende gevoel dat uw broer of zus een voorkeursbehandeling krijgt. De afhaalmaaltijd van een nieuwe studie suggereert dat uw broers en zussen gerechtvaardigd zijn. Moeder behandelt elk van haar meerdere kinderen anders - maar het is waarschijnlijk niet omdat je als eerste (of tweede) bent geboren

Gemotiveerd door een lacune in de literatuur als het gaat om de sociale en emotionele dynamiek van moeders en broers en zussen, heeft een team van vier experts in de ontwikkeling van kinderen aan de NIH, onder leiding van Marc H. Bornstein, Ph.D., de pas gepensioneerde hoofd van de afdeling Onderzoek van het NIH voor kinderen en familie, paste een aantal wetenschappelijke striktheid toe op die anekdotische gevoelens van ongelijkheid. Hun onderzoek, gepubliceerd in Sociale ontwikkeling, laat zien dat er significante verschillen zijn in de manier waarop moeder omgaat met elk van haar twee kinderen, maar het zijn geen verschillen in voorkeur.

"Er was geen waarneembare voorkeur voor het eerste of tweede kind," Diane Putnick, een studie co-auteur van een ontwikkelingspsycholoog aan de NIH vertelt omgekeerde. "In plaats daarvan hebben we waargenomen dat elke relatie uniek leek."

Putnick kwantificeerde deze unieke interacties door het observeren van twee uur van interacties tussen 55 moeders en hun eerstgeboren kinderen toen de kinderen 20 maanden oud waren. Met die banden in de archieven keerde ze vervolgens jaren later terug, toen de tweede broers en zussen werden geboren en de leeftijd van 20 maanden bereikten. Wat hieruit voortkwam, was een wetenschappelijke versie van je meest gênante kinderhomovideo's, gespeeld en opnieuw gespeeld door een team van cognitie-experts.

Ze ontdekten dat moeders consistent waren in hun opvattingen over ouderschap: ze hadden bijvoorbeeld dezelfde waarden zelfs na het hebben van een tweede kind, dat Putnick 'socio-emotionele opvoedingscognitie' noemt. Maar als het er op aan kwam die waarden in te passen praktijk, dingen varieerden meestal per kind, wat ze 'socio-emotionele opvoedingspraktijken' noemt.

Dus, terwijl moeders probeerden hetzelfde opvoedingsgedrag toe te passen op hun kinderen, werkte het niet echt in de toepassing. Moeders verloofd 15 procent meer met oudere kinderen, en jongere broers en zussen ontvingen grofweg vier procent meer lof en 9 procent meer fysieke genegenheid. Putnick wil echter benadrukken dat deze verschillen verre van universeel zijn.

Interessant is dat deze resultaten aantonen dat het niet echt de geboortevolgorde is die verschillen in de behandeling van een moeder tussen haar kinderen veroorzaakt. In plaats daarvan geloven deze onderzoekers dat het echt neerkomt op de persoonlijkheid van elk kind, wat, om dit nog omslachtiger te maken, is beïnvloed door de geboortevolgorde. Deze studie laat zien dat eerstgeboren kinderen socialer zijn dan kinderen uit de tweede generatie, wat volgens Putnick mogelijk te wijten is aan "jarenlange onverdeelde aandacht voordat een broer of zus geboren wordt".

Uiteindelijk kunnen het verschillen in persoonlijkheid als gevolg van de geboortevolgorde zijn die ertoe leiden dat een moeder verschillende opvoedingsstijlen voor elk kind aanpast, zegt Putnick, en deze kunnen op hun beurt verklaren waarom sommige moeders 'meer betrokken zijn' bij oudere broers en zussen dan jongere. "Ik denk dat maternale praktijken verschillen tussen hun twee broers en zussen omdat individuele kinderen unieke kenmerken hebben," legt ze uit. Dus het lijkt erop dat ouders die hun kinderen op dezelfde manier behandelen een zware strijd voeren: niet tegen de geboortevolgorde, maar tegen de persoonlijkheden van hun kinderen.

"Zoveel als ouders zouden kunnen proberen om kinderen op dezelfde manier te behandelen," concludeert ze, "kunnen de individuele behoeften van hun kinderen andere opvoeding dicteren."