Onderzoekers gebruiken cocaïne-verslaafde ratten om potentiële verslavingsgenen aan te wijzen

Drugs en verslavende persoonlijkheden zijn nooit een goede combinatie. Helaas is het niet altijd gemakkelijk om te bepalen wie waarschijnlijk wanhopig op zoek is naar een oplossing. Een nieuwe studie over cocaïneverslaafde ratten zou het echter een stuk eenvoudiger kunnen maken om de kwetsbaarheid voor drugsverslaving te voorspellen.

Onderzoekers wijzen in een nieuw onderzoek in het tijdschrift Proceedings van de National Academy of Sciences dat de genetische verschillen in verslaving-gevoelige ratten op een dag het gemakkelijker zouden kunnen maken om te screenen voor mogelijke drugsverslaafden voordat ze verslaafd raken in de eerste plaats.

"Er zijn een aantal essays die kunnen worden gemaakt om naar deze verschillende moleculen te kijken om te bepalen of iemand in de familie een versiegeschiedenis heeft", vertelt Shelly B. Flagel, Ph.D., de hoofdauteur van de studie. omgekeerde, met de verklaring dat de eiwitten gecodeerd door de genen waar haar team naar keek, betrouwbaar konden worden gemeten in bloed of speeksel.

"Als ze bepaalde lage versus hoge niveaus van een van deze moleculen hebben, kunnen ze in de eerste plaats een kandidaat zijn voor behandeling om verslaving te voorkomen. Of, als we weten dat ze verslaafd zijn, om terugval te voorkomen."

Flagel en haar team, samengesteld uit onderzoekers van de Universiteit van Michigan, Ann Arbor en de University of Alabama in Birmingham, baseerden hun werk op eerder onderzoek naar ratten dat aantoonde dat de genen voor twee moleculen - fibroblastgroeifactor en dopamine D2-receptor - waren betrokken bij de reactie op cocaïne en andere stimulerende middelen.

Om de verschillen in de manier waarop deze genen tot expressie werden gebracht te bestuderen, vergeleken ze twee ratlijnen die selectief werden gefokt om "high-responders" te zijn (die het meest op menselijke verslaafden leken qua temperament en impulsiviteit) of lage responders op stimulerende geneesmiddelen. Cruciaal was dat ze de verschillen in deze dieren konden bekijken voor De verslaving speelt zich af, waardoor de onderzoekers een idee krijgen van welke factoren een aanleg voor drugsmisbruik kunnen vormen - in wezen een 'verslavende persoonlijkheid'.

"In studies bij mensen kijken we naar deze moleculen na ons weten deze persoon is een verslaafde, "zei Flagel. "Dat is een voordeel van dit onderzoek - dat we in wezen naar genetisch vergelijkbare dieren konden kijken, en zeggen dat dit is hoe hun hersenen eruit zien voor ze zijn blootgesteld aan cocaïne en dan zien ze er zo uit na ze hebben dit lange zelfregulerende paradigma doorgemaakt en ontwikkelen en vertonen dit verslavingsgedrag."

Ze vonden dat voor verslaving vatbare ratten hogere dan normale niveaus van fibroblastgroeifactor hadden, die hoog bleven zelfs nadat ratten aan cocaïne waren blootgesteld. In tegenstelling hiermee hadden deze ratten om te beginnen lagere niveaus van de dopamine D2-receptor, maar deze verschillen verdwenen nadat ze verslaafd raakten aan cocaïne. Flagel geeft toe dat deze resultaten enigszins "contra-intuïtief" zijn, gezien de onderzoeken die mensen hebben geleerd over dopamine en cocaïne, dat wil zeggen verslaafden, die over het algemeen lage D2-spiegels hebben, maar ze schetst de discrepanties met het feit dat cocaïnestudies zijn vooral gericht op mensen die al verslaafd zijn.

Meer studies zullen nodig zijn om uit te zoeken hoe verschillende niveaus van fibroblastgroeifactor en de dopamine D2-receptor de ratten vatbaarder maken voor cocaïneverslaving, maar Flagel is optimistisch dat haar studie de verslavingsbehandeling op het goede spoor heeft gezet.

"Het levert alleen maar verder bewijs dat dit duidelijk een sleutelmolecuul is", zei Flagel. "In termen van hoe het te richten, of welke niveaus het bij mensen is, is een ander verhaal, maar het is absoluut een sleutelmolecule om in de gaten te houden."