In 'Paris to Pittsburgh,' Filmmakers Pair Horror With Hope

Burgemeester Bill Peduto werkt voor de bevolking van Pittsburgh, maar op maandag nam zijn functie hem mee naar Polen. Hij werd gekozen om de Verenigde Staten te vertegenwoordigen tijdens het Global Covenant of Mayors tijdens de COP24, een jaarlijkse conferentie van de Verenigde Naties die de gevolgen van de klimaatverandering behandelt. De meerderheid van de burgemeesters die dit jaar aanwezig zijn, werken samen aan de uitvoering van de Overeenkomst van Parijs, waarvan president Donald Trump de Verenigde Staten in 2017 heeft teruggetrokken.

Dit paste niet goed bij Peduto, vooral niet toen zijn stad erin werd getrokken.

In de nieuwe documentaire, Parijs naar Pittsburgh, die woensdag op het National Geographic-kanaal in première gaat, beschrijft Peduto het moment dat het allemaal ten onder ging: op 1 juni 2017 kondigde Trump in de Rose Garden aan dat de VS de belangrijkste verenigde actie tegen klimaatverandering tot nu toe heeft verlaten, met de alliteratie dat hij "was verkozen om de burger de burgers van Pittsburgh te vertegenwoordigen, niet Parijs." Peduto las de nieuwswaarschuwing twee keer, liep naar het kantoor van zijn chef-staf en brulde "Pittsburgh ?!"

Dat komt omdat Pittsburgh zich inzet voor een schone energietoekomst en, benadrukt Peduto, een van de honderden steden in het hele land is die zijn deel doet om nog steeds vast te houden aan de Overeenkomst van Parijs. Na de terugtrekking van Trump kondigde Peduto aan dat de stad in 2035 zou worden aangedreven door 100 procent hernieuwbare energie. Pittsburgh, niet Parijs? Beide steden wilden hetzelfde.

Sidney Beaumont, die regisseerde Parijs naar Pittsburgh naast Michael Bonfiglio, vertelt omgekeerde dat het team van de film de Rose Garden-speech zag als een moment dat een schril contrast vormde met wat de rest van de wereld leek te zeggen. In de nasleep, toen ze een vloedgolf zagen van mensen die opstonden en afwezen wat de president zei, wisten ze dat ze dat verhaal zo snel mogelijk moesten vertellen.

"Het was een gelegenheid om een ​​verhaal te vertellen over, wat we beschouwen, de grootste uitdaging van de dag", zegt Beaumont. "Het was belangrijk voor ons om te laten zien dat, zelfs als de uitdagingen blijven toenemen, er een hartstochtelijke inzet is van zo veel mensen, zelfs in afwezigheid van federaal leiderschap, om dit probleem aan te pakken en het soort beleid, praktijken en technologieën die de naald gaan verplaatsen."

Het kader van de documentaire weerspiegelt in veel opzichten de kwestie van de klimaatverandering. De stemmen van de documentaire zijn van burgers, wetenschappers, industriëlen, kapitalisten en politici aan de andere kant van het gangpad. De rode draad is dat ze worden beïnvloed door klimaatverandering en er iets aan willen doen. Hoewel klimaatverkenners luid spreken in de Verenigde Staten, is het universalisme in het hart van de documentaire hoe het is als het gesprek de grenzen overschrijdt: Pew Research Centres ontdekten in 2016 dat de meerderheid van de mensen in 40 landen niet alleen denkt dat klimaatverandering is een "zeer ernstig probleem", zijn ze het erover eens dat het "mensen overal ter wereld kwaad doet".

De schade is visueel aangetoond in Parijs naar Pittsburgh maar gecombineerd met een element van hoop: de film reist door Amerikaanse staten en territoria en documenteert ontberingen veroorzaakt door klimaatverandering, en de mensen die in dezelfde regio's wonen reageren actief op die ontberingen met initiatieven en vindingrijkheid.

In een door de orkaan verwoest Puerto Rico bezoeken we de gemeenschap van Casa Pueblo die bloeit temidden van het wrak - vanwege zonne-energie. We zien ook hun bereidheid om die macht over het eiland te verspreiden. In Iowa kunnen kijkers de schade zien die is toegebracht door '500 jaar durende overstromingen' die nu elke twee jaar plaatsvinden, in dezelfde staat die de lading leidt in schone energie met windturbine.

"We hebben te maken met zaken die misschien ver weg en misschien uitdagend zijn voor mensen om echt te verteren als ze geen expert zijn of direct worden beïnvloed", zegt Beaumont. "Voor ons was het een voorrecht om in gemeenschappen te kunnen gaan en uitgenodigd te worden om uit de eerste hand te zien hoe ze werden beïnvloed.

"De projecten en initiatieven die we zagen, denk ik, belichamen echt de geest van de mens en ons vermogen om niet alleen problemen aan te pakken, maar verandering te creëren."

Mensen inspireren die zich ongemoeid voelen om voor klimaatverandering te zorgen, is van oudsher iets waar Amerikanen in gefaald hebben. Maar ik daag iemand uit om je niet ontroerd door te voelen Parijs naar Pittsburgh. Het is gemakkelijk om zich af te wenden van verhalen over tragedie, en deze film heeft zijn deel. Er zijn mensen die hun huis en gezondheid hebben verloren aan vervuiling, brand en overstromingen. Delen van Parijs naar Pittsburgh zijn niet echt entertainment.

En dat is grotendeels waarom deze documentaire doorspekt is met zoveel verhalen over mensen die daadwerkelijk terugvechten, ondanks het gebrek aan federale steun. Het resultaat is een soms onsamenhangende documentaire, die met een 'give-and-take' momentum vooruitgaat, maar dat is de klimaatverandering zelf, een tweedeling tussen horror en hoop. Misschien vanwege visuele testamenten zoals Parijs naar Pittsburgh, we zullen uiteindelijk meer van de laatste hebben.

Parijs naar Pittsburgh uitgezonden woensdag om 21:00 uur Eastern op National Geographic.