The Real-Life Ghostbusters Weerleggen van spoken in je hoofd

"In zekere zin zijn we absoluut de geesten die we aan het voelen zijn", zegt Giulio Rognini, Ph.D., een senior wetenschapper bij het Laboratorium voor Cognitieve Neurowetenschappen van EPFL.

Rognini maakt deel uit van een team van onderzoekers van de Ecole Polytechnique Fédérale de Lausanne in Zwitserland die het best kunnen worden omschreven als de echte spookbeelden.Het team probeert te begrijpen waarom onze hersens willen geloven dat verschijningen spoken zijn.

Hoewel hij meer dan bereid is toe te geven dat spookachtige sensaties volledig echt zijn, zal hij de eerste zijn om erop te wijzen dat ze niet echt door geesten worden veroorzaakt. In zijn werk ontdekte hij dat veel van dergelijke 'ontmoetingen' eigenlijk worden veroorzaakt door een reeks hersenstoornissen, die ons ertoe brengen onze bewegingen en sensaties toe te schrijven aan iemand anders.

De specifieke onderzoekslijn van Rognini concentreert zich op een bepaald soort spookontmoeting waarnaar door wetenschappers wordt verwezen als de gevoel van aanwezigheid. "Normaal gesproken rapporteren mensen het type verschijning dat ze zien," zegt Rognini. "Onze soort verschijning is meer het gevoel dat er iemand in de buurt is wanneer niemand daadwerkelijk aanwezig is." Dit soort ontmoetingen worden meestal gemeld door mensen met neurologische aandoeningen, zoals epilepsie en beroerte, maar ze komen ook vaak voor bij mensen die wel extreme, uitputtende sporten, zoals lange afstand fietsen of bergbeklimmen. Als geesten niet echt zijn, wat veroorzaakt deze ervaringen dan? Rognini en zijn collega's - die gespecialiseerd zijn in het onderzoeken van de rol van het lichaam in subjectieve ervaring en zelfbewustzijn - hebben de afgelopen tien jaar gezocht naar de bron.

In 2006, Olaf Blanke, Ph.D., directeur van het Laboratorium voor Cognitieve Neurowetenschappen, implanteerde elektroden in de hersenen van epilepsiepatiënten om de oorzaak van de ziekte te onderzoeken. Onverwacht ontdekte hij dat het zappen van een specifiek deel van de hersenen een gevoel van aanwezigheid bij zijn patiënten teweegbracht. Terwijl hij verder onderzocht, ontdekte hij dat de beweging van de aanwezigheid altijd overeenkwam met wat de patiënt aan het doen was. Als de patiënt stond, stond de aanwezigheid. Als de patiënt zat, werd de aanwezigheid als zittend gevoeld. "Er waren overeenkomsten tussen beweging en houding tussen de patiënt en de aanwezigheid, die laten zien wat we het sensorimotorische aspect van het fenomeen noemen," legt Rognini uit. "Wat er gebeurde, was dat de patiënt zijn eigen signalen - zijn eigen houding - verkeerd toeschreef aan de aanwezigheid."

In wezen waren de 'geesten' die de patiënten aanvoelden feitelijk slechts een echo van hun eigen bewegingen. Wanneer onze hersenen normaal functioneren, hebben we een sterk gevoel van wie we zijn en waar we ons in de ruimte bevinden. Het verwerken van aanraking, motorische signalen en proprioceptie - dat wil zeggen, het begrijpen van de stimuli die ons eigen lichaam produceert en waarneemt - verloopt allemaal soepel, waardoor we een goed begrip krijgen van hoe ons lichaam in de fysieke ruimte bestaat. Door mensen te bestuderen wiens hersenen de sensorimotorische signalen van hun lichaam niet konden integreren, concludeerden Rognini en zijn team dat laesies in de delen van de hersenen die cruciaal zijn voor het genereren van de ervaring van 'zelf' - de temporoparietale, insulaire en frontoparietale cortexgebieden - de wortel waren oorzaak van het gevoel van aanwezigheid.

Rognini, ingenieur van opleiding, begon een vervolgstudie door een robot te ontwerpen om het gevoel van aanwezigheid bij gezonde patiënten te activeren. Terwijl de deelnemers de bewegingen van de robot handmatig controleerden, reproduceerde de robot die bewegingen op zijn beurt weer met of zonder een kleine vertraging. "Toen er deze kleine vertraging was, op een manier die het conflict repliceert dat aanwezig is in neurologische patiënten met hersenlaesies in gebieden die lichaamssignalen integreren, kent de patiënt geen bewegingen meer toe en raakt hij zichzelf aan", legt hij uit. Niet in staat om erachter te komen waar de bewegingen vandaan komen, heeft de patiënt geen andere keuze dan ze aan iemand toe te schrijven - of iets anders.

Enkele van de patiënten in deze studie, die in 2014 in een paper werden beschreven Huidige biologie, waren te zeer in de war door de spookachtige aanwezigheid van de robot om voor het geheel deel te nemen en vroegen om het experiment te stoppen. Maar de studie toonde succesvol aan wat Rognini hoopte te bewijzen: Ghosts zitten allemaal in ons hoofd.

"We nemen als vanzelfsprekend aan dat we een degelijke vertegenwoordiging van ons lichaam in ruimte en tijd hebben", zegt hij. "Ik denk dat dit gevoel van een aanwezigheidsstudie een mooi voorbeeld is van het feit dat wanneer je je eigen lichaamssignalen misleidt en je hersens bedriegen bij het interpreteren ervan, je hele vreemde, vreemde sensaties kunt hebben." Zijn volgende zet zal zijn om zijn robots te testen op patiënten in een MRI-scanner om specifieke delen van de hersenen aan te wijzen die fantomen achtervolgen.

Natuurlijk is Rognini zich ervan bewust dat zijn model niet alle verschillende geesten kan verklaren die mensen beweren te ontmoeten. "De literatuur over geesten en verschijningen en hallucinaties is enorm en wordt ook sterk beïnvloed door de cultuur," zegt hij, verklarend dat zijn experiment een wetenschappelijk verslag is van slechts een klein deeltje van het bovennatuurlijke. Kan de wetenschap een verklaring voor al het andere suggereren? Zelfs Michael Shermer, beruchte wetenschap, cynicus en oprichter van Scepticus magazine, heeft toegegeven dat hij gedwongen is geweest om het bestaan ​​van het bovennatuurlijke te overwegen. Als je het aan Rognini vraagt, zal hij toegeven dat zijn werk alleen zo ver gaat.

"We kunnen natuurlijk niet alle verschijningen die zijn gemeld, verklaren."