Je kunt je 'Suicide Squad' Sans Batman's Invloed niet voorstellen

Om de nu oude meme te citeren: "Wees altijd jezelf! Tenzij je Batman kunt zijn. Dan wees altijd Batman. "Als je een spannende zomer stripboekfilm maakt, lijkt het sentiment vergelijkbaar: het creatieve team moet proberen een originele film te maken met zijn eigen pathos, culturele overlast, unieke personages en situaties. Maar, verdomme, als je er een kunt maken oppasser Film, zou je dat ook niet willen doen?

Met Suicide Squad op weg naar ons als een gek-uit-van-controle uitje auto die gevaarlijk op straat schijnt te zijn voor het is eigenlijk klaar met het beroven van de bank, fans en critici proberen allerlei verschillende criteria uit om erachter te komen hoe ze het best kunnen praten over de dreigende puinhoop. Klinkt de film tonaal? Is het een vermakelijke actiefilm? Is Will Smith de echt hoofd acteur? Hoe bouwt DC zijn nieuwe cinematografische comic book movie imperium? is Suicide Squad de eerste film ooit op de markt gebracht voor een volledig ingebeeld publiek? Maar misschien missen we de echte manier om naar te kijken: het is een faux-Batman-film.

De exacte sociologische oorzaken nagaan voor de overweldigende populariteit van Batman is niet eenvoudig. En die taak wordt zelfs tricker wanneer het gladheid van precies wie Batman is is niet consistent. In The Caped Crusade Glen Weldon schrijft, "het loutere bestaan ​​van Adam Wests Batman luchtig maar effectief verwerpt het idee dat de enige geldige Batman is een grimmige, stenig badass." Een eenvoudige verklaring voor de tonale inconsistentie van Batman en zijn ondersteunende karakters zou kunnen worden gekalkt tot de beweging van het personage tussen mediums, dwz vroege tv en film Batman was meer hoofdstroom en smakelijk of "verwaterd, * dan het veronderstelde" bronmateriaal. "Maar dat is niet echt waar op de lange termijn. Omdat het gekste van Batman de manieren is waarop het fictieve universum met elk medium communiceert.

De microkosmos van dit unieke spel van verhalende telefoon is, natuurlijk, Harley Quinn, de anti-held van Suicide Squad. Vandaag, in de Comic Con-cultuur, is Harley een opstandig iconoclast-personage dat altijd werd en momenteel niet wordt gedefinieerd door associatie met de Joker. Beroemd was Harley aangemaakt in 1992 voor Batman: The Animated Series. Voor velen, De geanimeerde serie is een kruispunt van spannend Batman-materiaal: de show kon veilig worden bekeken door kinderen, maar was serieus genoeg om goed te worden genomen, ernstig door volwassenen en stripfiguren.

Sindsdien is Harley Quinn zowel bewust als organisch veranderd in het grotere monster van de stripcultuur. Op dit punt, het personage middelen iets voor een bepaald type fan dat niets te maken heeft met haar 'oorsprong', dat aantoonbaar slechts een goedkoop plot-apparaat was. En toch, hoe je het ook snijdt, Harley Quinn en de Joker zijn nog steeds alleen personages die dienen als accessoires voor het verhaal van Batman. In stripverhalen is het gebruikelijk dat mensen die ooit als 'zijpersonages' werden beschouwd, hun eigen doorlopende titel krijgen, maar films zijn anders.

In Rosencrantz en Guildenstern zijn dood, Tom Stoppard creëerde een komisch meta-fictief leven met twee van de meest beroemde bijpersonages van allemaal (Rosencrantz en Guildenstern) uit Shakespeare's Gehucht. En toch, zelfs daar, waar het zin heeft om de vreemde dunheid van de personages te ontdekken, Rosencrantz en Guilderstern zijn dood is nog steeds commentaar aan het geven Gehucht zelfs als Hamlet zelf niet is wat het verhaal "ongeveer" betekent, wat betekent dat zelfs met de beperkte schermtijd van Batman binnen is Suicide Squad, de aanwezigheid van de Joker, Deadshot, Killer Croc en Harley Quinn betekent nog steeds dat het verhaal in wisselwerking staat met Batman, ook al is de film niet wat betreft Batman.

We zien dit aan het eind van het jaar opnieuw Rogue One, de Star Wars versie van Suicide Squad. Hier is een film die niet over Darth Vader gaat, maar iedereen is geobsedeerd door het zien van een glimp van Darth Vader. Wat is de bron van de obsessie van de hedendaagse popcultuur dat underdogs de aandacht krijgen? Je zou kunnen zeggen dat alle superheldenverhalen (of grote heldendichten zoals Star Wars) zijn om te beginnen underdog-verhalen. Batman begint op de bodem van een grot vol met vleermuizen en het werk is helemaal bovenaan de heldenmoederketen. Luke Skywalker is een wees in de Charles Dickens-traditie enzovoort. Maar na verloop van tijd worden die eens-nederige helden (of anti-helden zoals Hamlet en Darth Vader) te groot, en hun Rosencrantzes, Guildensterns en Harley Quinns nemen de hoofdrol voor een tijdje over.

Toch, net zoals je je niet kunt voorstellen dat BB-8 een eigen film heeft, of Rosencrantz en Guildenstern veranderen in een stemrecht van spelen, misschien is er een reden waarom zijpersonages worden gedefinieerd door hun associaties met een symbiotisch hoofdpersonage. Als je personages uit Hamlet binnenhaalt, gaan de doelgroepen aan Hamlet denken. En zij-karakters, zoals verschillende leden van de Suicide Squad van Batman zijn precies hetzelfde.