Queer and Diverse, 'Black Sails' Is Quietly TV's Most Revolutionary Show

Voor de toevallige waarnemer die het weet Zwarte zeilen alleen door zijn advertenties lijkt het een typische show in de Game of Thrones schimmel: een grote groep personages die tekent tegen een achtergrond van veldslagen, bloed en T & A. Het helpt niet dat de naam van Michael Bay gehecht is, ook al is hij niet betrokken op het creatieve vlak - want hoe je ook over hem denkt, "ik geniet van Michael Bay vanwege zijn doordachte en genuanceerde portrettering van niet-heteronormatieve relaties!" Is geen iets dat iemand ooit heeft gezegd.

Maar geloof het of niet, Zwarte zeilen is de meest diverse, revolutionaire, queer-vriendelijke show op tv - tenminste bij shows die niet openlijk over het onderwerp gaan, zoals Transparant. Door zonderling, Ik bedoel de volgende definitie die geleerde Ramzi Fawaz heeft uiteengezet: "Een oriëntatie op een wereld die meerdere vormen van intimiteit waardeert buiten het nucleaire gezin."

Intimacy op Zwarte zeilen maakt zich niet druk over de attributen van traditionele heteroseksuele relaties, d.w.z. huwelijk, monogamie en macht die naar mannen is scheefgetrokken. Open relaties in overvloed. Vier hoofdpersonages zijn seksueel vloeibaar en twee van de primaire romantische relaties van de show zijn trio's. Nog verbazingwekkender, Zwarte zeilen behandelt ze niet hardnekkig. Integendeel, het legitimeert die niet-traditionele relaties waarbij meer dan twee mensen betrokken zijn door hun ware emotionele gewicht te onderzoeken.

Een dergelijke relatie heeft betrekking op Anne Bonny en Jack Rackham, een echtpaar met hun eigen intrigerende dynamiek, aangezien de vrouw de zwijgzame, trigger-happy beschermer is en de man de spraakzame, flamboyante verzorger is. In seizoen 2 begint Anne te slapen met Max, een andere vrouw. Rackham geeft Anne toestemming voor een open relatie, zolang ze aan het eind van de nacht bij hem terugkomt. Later vraagt ​​Anne zijn aanwezigheid in hun slaapkamer. Hun relatie van drie personen is een wip met Anne bij het steunpunt; alle Rackham en Max delen is een interesse in Anne.

Maar de balans van vermogen verschuift nadat Rackham en Max per ongeluk oogcontact maken tijdens een verhit moment; een scène die erin slaagt een drietal te laten zien op een manier die de dynamiek van het personage veel meer benadrukt dan de seks. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, het is misschien wel het meest smaakvolle drietal op tv; een gevoelig weergegeven afbeelding die niet bedoeld is voor opwinding, maar om de plot te verrijken.

Dit leidt ertoe dat Rackham Anne vervreemdt door haar in het voordeel van Max te werpen tijdens een zakelijke onderneming. Wanneer Anne en Rackham uiteindelijk opnieuw verbinding maken, vertelt Anne hem dat ze nog steeds nooit kunnen trouwen omdat het haar identiteit in gevaar zou brengen. Haar hardcore reputatie is cruciaal voor haar zelfbeeld, omdat ze leeft als de enige vrouwelijke piraat in een wereld die wordt gedomineerd door mannen. "Ik kan niet je vrouw zijn", zegt ze. "Maar we zullen samen zijn totdat ze ons in de verdomde grond plaatsen."

Die regel vat de benadering van de show van intimiteit samen in een notendop: het is bot, in tegenstelling tot de gangbare sociale normen, en een beetje grof - maar verdomd als er niet iets ontroerend en vreemd romantisch over is.

De tweede trojka wordt behandeld met even overwogen, non-salacious verhalen. Miranda Barlow is getrouwd met een homoseksuele man in het Londen van 1700. Ze hebben begrip; een open huwelijk dat niet minder intiem is vanwege het gebrek aan seks. Miranda verleidt hun wederzijdse vriend - een marineofficier - maar hij smeedt later een sterkere relatie met haar echtgenoot. De twee mannen worden verliefd.

Na de dood van haar man neemt de officier de identiteit "Captain Flint" aan en gaat met Miranda naar de Piratenrepubliek Nassau. De twee blijven jaren later samen, wanneer we voor het eerst kennis maken met Flint - hoewel in welke hoedanigheid niet duidelijk is.

In seizoen 1, voordat we hun verleden kennen, is hun relatie opzettelijk verwarrend. We zien dat Flint een vrouw bezoekt die voor hem zorgt als hij hulp nodig heeft, maar ze lijken niet bij elkaar te zijn. Net als we besluiten dat Miranda een platonische vriend is, zien we dat ze seks hebben, hoewel het verre van klopje is. Vuursteen lijkt ongeïnteresseerd en beide zien er melancholisch uit.

Wanneer hun geschiedenis wordt onthuld in seizoen 2, vragen we ons af of Flint gevoelens heeft voor Miranda of dat hij gewoon bij haar is vanwege een slepende liefde voor haar overleden echtgenoot. Flint is op zichzelf een fascinerend personage, meedogenloos en berekenend weg van de weinige dingen waar hij om geeft. Zoals Flint en Miranda plannen maken voor zijn afscheid van piraterij, vraagt ​​hij teder of "zij hem zal hebben", wat niet platonisch klinkt. Maar - SPOILER - ze is vermoord voordat het verder kan worden onderzocht.

In seizoen 3 heeft Flint een droom waarin hij Miranda vertelt dat hij niet zeker weet waarom haar dood hem meer heeft verwoest dan die van haar man. Kijkers zijn eveneens onzeker; als we ons laten geloven dat hij meer van haar man hield. Maar het antwoord van Miranda verduidelijkt hun dynamiek prachtig: "Ik was je meesteres toen je liefde nodig had. Vrouw wanneer je begrip nodig had. Maar eerst en vooral was ik moeder. '

De relatie van Flint met haar man is eenvoudig voor zover het gaat om romantiek; hij verwijst naar hem als "mijn ware liefde." Miranda neemt een gecompliceerder rol in zijn leven - een rommelige die moeilijk te definiëren is. En op geen enkel moment probeert de show het op te ruimen. Eerst en vooral, Zwarte zeilen is een show met diep menselijke karakters, waar niets zwart en wit is.

Hun trio is anders dan de eerste: het is meer een driehoek dan een wip, doordrenkt van een emotionele band tussen alle partijen. Maar het is van cruciaal belang voor Flints personage en hij is het middelpunt van de show. In echte anti-establishment piraten mode, Zwarte zeilen stoutmoedig bouwt zichzelf op grondgebied dat een middelvinger tot sociale normen houdt - zowel in de 1700s en vandaag, wanneer slaapkameractiviteiten nog steeds een politiek probleem zijn. Piraten geven niks, ook niet Zwarte zeilen. Geen enkele andere avontuurlijke show dekt zo'n gebied met deze diepte. Het is ook nonchalant: het heeft geen lof voor 'edgy' te zijn. Het vertelt gewoon het verhaal dat het wil, bijna charmant onbewust van zijn eigen uniekheid.

Zelfs de belangrijkste heteroseksuele relatie van de show - althans in de eerste twee seizoenen - is verre van typisch. De vrouw is vreemd en de machtsbalans is voortdurend in haar voordeel gekanteld. Deze twee kunnen eruitzien alsof ze op een Harlequin-hoesje horen, maar hun relatie is allesbehalve.

Charles en Eleanor zijn nauwelijks de harten-en-bloemsoorten. Op verschillende punten zijn ze niet monogaam en vechten ze voortdurend om controle.

De meeste heteroseksuele seksscènes in vergelijkbare shows zoals Game of Thrones laat zien hoe de vrouw van achteren wordt genomen. Het is een onderdanige positie met de potentie om vernederend te zijn als beide partijen niet op dezelfde mentale plaats zijn. Of het prominent aanwezig is vanwege 'historische nauwkeurigheid' of dat het precies is waar de schrijvers zich in bevinden, is moeilijk te zeggen. Maar veelbetekenend, Zwarte zeilen brengt Eleanor en Charles samen op die manier slechts eenmaal, op haar voorwaarden.

Het gebeurt nadat hij haar vijand doodt, omdat hij zo'n romantische vent is. Haar reactie is een vergelijkbaar non-verbaal gebaar: hun hele dynamiek gaat over vechten om de overhand, dus het is zinvol als ze een positie inneemt die aangeeft dat ze hem voldoende vertrouwt om hem alle controle te geven. Het is zo verschillend als het kan zijn van de "bochtige, vrouw!" Stijl, favoriet bij andere shows in het genre. Verdorie, het is progressiever over seks en naaktheid dan 90 procent van de prestige-tv.

Kijk, ik ben een redelijk persoon die cultureel puin kan onderscheiden van edelstenen - of het nu edelstenen zijn waarover andere critici het eens zijn of edelstenen die verkeerd worden begrepen. Ik weet dat het belachelijk klinkt om de "Michael Bay piraten show" slim en subversief te noemen. transformers maakt mijn hersenen zo verdrietig als het uwe. Maar vergeet Michael Bay; hij schrijft of regisseert het niet. Vergeet zelfs het piratengedeelte als je wilt; het is bovenal een politiek drama. Er zijn geen hook-hands of arrr -ing. En als het af en toe gebeurt met haaienworstelen of spannende en toch karakterrijke vechtscènes, naast de elegante dialoog en het stellaire acteren? Daarover geen klachten.

Op het oppervlak, Zwarte zeilen lijkt misschien niet erg ingewikkeld voor het tweede seizoen. Maar op dit punt is het meer dan verdiend het recht om serieus te worden genomen - het is een prachtig vormgegeven show die erkenning vereist voor wat het doet. Zonder zelfgenoegzaamheid of onfatsoenlijkheid, bestormt het revolutionair grondgebied als geen andere actie-avonturenprogramma op tv.